Καθώς η εξέλιξη φορητών συσκευών συνεχίζεται ακάθεκτη και η χρήση τους αυξάνεται, ενώ παράλληλα κερδίζουν έδαφος τα ηλεκτρικά οχήματα, η διεθνής ζήτηση για το απαραίτητο λίθιο υπερβαίνει τους ρυθμούς εξόρυξης και επεξεργασίας του- ωστόσο ερευνητές του University of Texas at Austin ενδεχομένως να έχουν βρει λύση στο πρόβλημα αυτό.
Καθώς η εξέλιξη φορητών συσκευών συνεχίζεται ακάθεκτη και η χρήση τους αυξάνεται, ενώ παράλληλα κερδίζουν έδαφος τα ηλεκτρικά οχήματα, η διεθνής ζήτηση για το απαραίτητο λίθιο υπερβαίνει τους ρυθμούς εξόρυξης και επεξεργασίας του- ωστόσο ερευνητές του University of Texas at Austin ενδεχομένως να έχουν βρει λύση στο πρόβλημα αυτό.
Ο Μπένι Φρίμαν, καθηγητής στο McKetta Department of Chemical Engineering στο Cockrell School of Engineering και οι συνεργάστες του στο Monash University Department of Chemical Engineering και το Commonwealth Scientific and Industrial Research Organisation (CSIRO) στην Αυστραλία ανακάλυψαν πρόσφατα μία νέα μέθοδο εξαγωγής λιθίου και άλλων μετάλλων και ορυκτών από νερό, την οποία δημοσίευσαν στο Science Advances.
Η μέθοδος αυτή χρησιμοποιεί μια μεταλλική-οργανική μεμβράνη- πλαίσιο η οποία μιμείται τη λειτουργία φιλτραρίσματος (ή «εκλεκτικότητα ιόντων») των μεμβρανών βιολογικών κυττάρων. Η μεμβράνη πραγματοποιεί με ευκολία και αποδοτικότητα την επεξεργασία και διαλογή ιόντων μετάλλου, ανοίγοντας τον δρόμο για επαναστατικές τεχνολογίες στον χώρο της βιομηχανίας.
«Το νερό που παράγεται από τα κοιτάσματα σχιστολιθικού αερίου στο Τέξας είναι πλούσιο σε λίθιο. Προηγμένα concepts διαχωρισμού υλικών σαν το δικό μας μπορούν να μετατρέψουν αυτή τη ροή λυμάτων σε ευκαιρία απόκτησης πόρων» σημειώνει ο Φρίμαν.
Κάθε φρέαρ στο Barnett και στο Eagle Ford στο Τέξας μπορεί να παράξει μέχρι και 300.000 γαλόνια νερού την εβδομάδα. Μέσω αυτής της διαδικασίας, ο Φρίμαν και η ομάδα του εκτιμούν ότι, από το νερό μιας και μόνο εβδομάδας, μπορεί να ανακτηθεί αρκετό λίθιο για 200 ηλεκτρικά αυτοκίνητα ή 1,6 εκατομμύρια smartphones. Επιπρόσθετα, αυτή η διαδικασία θα μπορούσε να βοηθήσει με την αφαλάτωση νερού, καθώς, αντίθετα με τις μεμβράνες αντίστροφης ώσμωσης που χρησιμοποιούνται τώρα για πάνω από το ήμισυ της αφαλάτωσης νερού σε παγκόσμιο επίπεδο, η νέα αυτή μεμβράνη αφυδατώνει ιόντα καθώς περνούν από τα κανάλια της και απομακρύνει μόνο επιλεγμένα ιόντα, αντί να το κάνει με όλα. Το αποτέλεσμα είναι μια διαδικασία που κοστίζει λιγότερο και καταναλώνει λιγότερη ενέργεια σε σχέση με τις συμβατικές μεθόδους.