Το Μακεδονικό, υπό την παρούσα μορφή του, είναι ένα από τα ανοικτά, όχι μείζονος σπουδαιότητας, ζητήματα της εξωτερικής πολιτικής της χώρας, γράφει ο Δημήτρης Χατζηδημητρίου.
Από την έντυπη έκδοση
Του Δημήτρη Η. Χατζηδημητρίου
[email protected]
Το Μακεδονικό, υπό την παρούσα μορφή του, είναι ένα από τα ανοικτά, όχι μείζονος σπουδαιότητας, ζητήματα της εξωτερικής πολιτικής της χώρας. Σε μια κλίμακα ιεράρχησης τους σίγουρα δεν θα καταλάμβανε κάποια από τις πρώτες θέσεις. Η Ελλάδα αντιμετωπίζει πραγματικές προκλήσεις από την Τουρκία, που επιδιώκει, με κάθε τρόπο, να επιτύχει τη στρατηγική συρρίκνωση της παρουσίας του Ελληνισμού στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο. Παράλληλα, και η Αλβανία προβάλλει τα τελευταία χρόνια αξιώσεις που ισοδυναμούν με ευθεία αμφισβήτηση της ελληνικής κυριαρχίας σε ένα εκτεταμένο τμήμα της ελληνικής επικράτειας.
Ωστόσο, το Μακεδονικό ήταν και παραμένει ένα ζήτημα που ερεθίζει τα συλλογικά αντανακλαστικά των Ελλήνων και πυροδοτεί αντιδράσεις, καθώς συνδέεται με παραμέτρους υψηλού συμβολισμού, που έχουν να κάνουν με την Ιστορία και με τις περί την εθνική ταυτότητα αντιλήψεις που κυριαρχούν, όχι πάντως χωρίς αντίλογο, στην ελληνική κοινωνία. Αυτό ήταν που κινητοποίησε και τους χιλιάδες πολίτες που συμμετείχαν στο συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης, την Κυριακή. Δεν έχει σημασία πόσοι ήταν (30.000, 100.000 ή 300.000) αυτοί που συγκεντρώθηκαν στην παραλία του Λευκού Πύργου...Λίγο ενδιαφέρει εάν οι ομιλίες και οι ομιλητές κινήθηκαν μεταξύ της αφόρητης φαιδρότητας και της πληκτικής ελαφρότητας, αποκαλύπτοντας και το πραγματικό εύρος όσων αυτοδιαφημίζονται ως οι «εξυπνότεροι» των Ελλήνων ή οι «γενναιότεροι» εκ των στρατηγών...
Έχει όμως σημασία πως ανάλογα γεγονότα μαζικής μέθεξης εδραιώνουν την αντίληψη-πεποίθηση ότι οι λύσεις σε σύνθετα προβλήματα των διεθνών σχέσεων της χώρας είναι υπόθεση ενός άκαμπτου βολονταρισμού, ο οποίος αρκεί να εκδηλωθεί κι όλα θα λυθούν, σε πείσμα των συσχετισμών και των ισχυρών δρώντων στο διεθνές παίγνιο.
Αυτό που ενδιαφέρει είναι ότι ανάλογα γεγονότα, όπως αυτό του συλλαλητηρίου, όχι μόνο διατηρούν ανοικτό το ρήγμα ανάμεσα στις «δύο Ελλάδες», αλλά προσθέτουν τόνους καχυποψίας, κακεντρέχειας, εμπάθειας και μισαλλοδοξίας σε μια ήδη αφοριστική ρητορική, ένθεν κακείθεν. Οι εύκολοι ονειδισμοί, οι ανέξοδοι σχετλιασμοί δεν θεραπεύουν την κατάσταση. Ιδιαίτερα, μάλιστα, όταν δεν λείπουν οι προκλήσεις εθνικιστικού παροξυσμού και από την άλλη πλευρά των συνόρων.
Οι δύο κόσμοι, όπως αυτοί αναδείχτηκαν στην παραλία της Θεσσαλονίκης και στα social media, πρέπει να βρεθεί ένας τρόπος να επικοινωνήσουν.
Κι αυτό δεν μπορεί να γίνει όσο η κυβέρνηση επιμένει στις αφοριστικές λοιδορίες και στη Ν.Δ. διάφοροι «φιλελεύθεροι» επανακάμπτουν στην ασφάλεια της δεξιάς ταυτότητάς τους.
Όσοι πολιτικοί ταγοί κι εκπρόσωποι των ποικιλώνυμων ελίτ αισθάνονται τις συνέπειες όσων επαπειλούνται και το βάρος της ευθύνης για το μέλλον τούτης της πατρίδας, ας κάνουν ένα βήμα μπροστά.