Ο Ερχάν Αρικλί είναι ένας από τους 21 νέους «βουλευτές» που εξελέγησαν στις εκλογές της 7ης Ιανουαρίου στα κατεχόμενα της Κύπρου. Ο Αρικλί δεν είναι Κύπριος. Γεννήθηκε το 1962 στην πόλη Ardahan της βορειοανατολικής Τουρκίας, γράφει ο Δημήτρης Η. Χατζηδημητρίου.
Από την έντυπη έκδοση
Του Δημήτρη Η. Χατζηδημητρίου
[email protected]
Ο Ερχάν Αρικλί είναι ένας από τους 21 νέους «βουλευτές» που εξελέγησαν στις εκλογές της 7ης Ιανουαρίου στα κατεχόμενα της Κύπρου. Ο Αρικλί δεν είναι Κύπριος. Γεννήθηκε το 1962 στην πόλη Ardahan της βορειοανατολικής Τουρκίας. Στην Κύπρο είναι έποικος, ένας από τις 150-160.000 Τούρκων που μεταφέρθηκαν στο κατεχόμενο τμήμα της Κύπρου μετά την εισβολή του 1974, κατά παράβαση τόσο της Συνθήκης Εγκαθίδρυσης της Κυπριακής Δημοκρατίας (1960) όσο και του Διεθνούς Δικαίου (4η Συνθήκη της Γενεύης, άρθρο 49 (6), του 1949), που θεωρεί έγκλημα πολέμου τη δημογραφική αλλοίωση κατεχομένων περιοχών. Ο Ερχάν Αρικλί εξελέγη «βουλευτής» Αμμοχώστου και μάλιστα ως αρχηγός του κόμματος των εποίκων «Αναγέννηση».
Αλλά δεν είναι μόνον αυτό. Ο Ερχάν Αρικλί καταζητείται, με διεθνές ένταλμα σύλληψης της Ιντερπόλ, ως βασικός ύποπτος για τη δολοφονία του Τάσου Ισαάκ, στις 11 Αυγούστου 1996, στη «νεκρή ζώνη» της Δερύνειας Αμμοχώστου. Στην ίδια περιοχή, τρεις ημέρες μετά, ένας άλλος έποικος, ο Κενάν Ακίν, δολοφόνησε τον Σολωμό Σολωμού, με σφαίρα στον λαιμό, και επιβραβεύθηκε λίγα χρόνια μετά, καθιστάμενος «υπουργός» του κατοχικού καθεστώτος.
Η Τουρκία -είτε κεμαλική είτε ερντογανική- όχι απλώς προσφέρει ασυλία σε δολοφόνους, αλλά τους επιβραβεύει κιόλας, αναθέτοντάς τους ρόλους στην υπό την εξουσία της κατεχόμενη Κύπρο.
Η Τουρκία, εκτός από την απολύτως παράνομη ένοπλη παρέμβασή της στην Κύπρο, ως κατέχουσα δύναμη έχει και ορισμένες υποχρεώσεις δευτερογενούς χαρακτήρα, κατά τους κανόνες του Διεθνούς Δικαίου, που διέπουν την πολεμική κατοχή. Ως κατέχουσα δύναμη είναι απολύτως υπεύθυνη για την άσκηση εξουσίας στα κατεχόμενα, αφού το Διεθνές Δίκαιο δεν αναγνωρίζει Αρχές και πολιτικά όργανα που εγκαθίστανται από την κατοχική δύναμη. Είναι ακριβώς γι’ αυτό που το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο καταδίκασε, στις 24 Ιουνίου 2008, την Τουρκία -κι όχι μια κάποια «ΤΔΒΚ»-, κρίνοντάς την ένοχη για την παραβίαση του άρθρου 2 της Ευρωπαϊκής Συνθήκης για τα ανθρώπινα δικαιώματα, διότι «δεν προχώρησε σε ενέργειες για την εύρεση και σύλληψη των ενόχων», ενώ επιδίκασε και χρηματική αποζημίωση στις οικογένειες των δύο δολοφονηθέντων Ελληνοκυπρίων.
Η Τουρκία, που καθημερινά κουνά το δάχτυλο απειλητικά κατά της Ελλάδας, πότε για τη Θράκη και πότε για τους οκτώ Τούρκους στρατιωτικούς, είναι υπόλογη για την ανοικτή προστασία που προσφέρει σε δολοφόνους, κουρελιάζοντας κάθε έννοια Δικαιοσύνης, Δικαίου και ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Είναι μια χώρα με την οποία είμαστε καταδικασμένοι από τη γεωγραφία να συνυπάρχουμε, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως, ως ευρωπαϊκή χώρα, είμαστε υποχρεωμένοι να προσχωρήσουμε στη δική της αντίληψη περί Δικαίου.