Τη χρήση λέιζερ σε μελλοντικές αποστολές στο διάστημα για εξερεύνηση άλλων πλανητών διερευνά επιστήμονας που συνεργάζεται με τον ΕΟΔ (Ευρωπαϊκός Οργανισμός Διαστήματος).
Τη χρήση λέιζερ σε μελλοντικές αποστολές στο διάστημα για εξερεύνηση άλλων πλανητών διερευνά επιστήμονας που συνεργάζεται με τον ΕΟΔ (Ευρωπαϊκός Οργανισμός Διαστήματος).
«Χτυπάμε με λέιζερ ένα υλικό ενδιαφέροντος» εξηγεί η Μελίσα ΜακΧιού του Leicester University στη Μ. Βρετανία, «και μετράμε πόσο αλλάζει το χρώμα του καθώς διασκορπίζεται στην επιφάνεια, για να διαπιστώσουμε ποια μόρια είναι υπεύθυνα. Πρόκειται για μια τεχνική η χρήση της οποίας έχει καθιερωθεί στη Γη- χρησιμοποιείται σε όλους τους τομείς, από την ασφάλεια μέχρι τη φαρμακολογία και την ιστορία της τέχνης, είτε σε εργαστήρια είτε σε φορητές συσκευές».
Το όχημα ExoMars του ΕΟΔ θα μεταφέρει την πρώτη συσκευή τέτοιου είδους στο διάστημα το 2020 για να βοηθήσει στον εντοπισμό πιθανών ενδείξεων ζωής (παλαιάς ή σύγχρονης) στον Άρη και ορυκτά απομεινάρια από το θερμό, υγρό παρελθόν του Κόκκινου Πλανήτη.
«Η έρευνά μου έχει να κάνει με το πόσο μακριά μπορούμε να επεκτείνουμε αυτή την τεχνική στο μέλλον» συμπληρώνει η ΜακΧιού. «Το όχημα του EOΔ θα ρίξει το λέιζερ του σε δείγματα τα οποία έχουν συνθλιβεί και συλλεχθεί, αλλά μπορούμε επίσης να χρησιμοποιήσουμε την τεχνική αυτή σε μεγαλύτερες αποστάσεις- έχει ήδη γίνει, σε αποστάσεις εκατοντάδων μέτρων».
To 2020 Mars Rover της NASA θα διαθέτει ένα παρόμοιο όργανο σε εξωτερικό «κατάρτι»/ κεραία για εξ αποστάσεως διερεύνηση ενδιαφερόντων όγκων βράχων.
«Έχει γίνει πολλή δουλειά στη Γη για την επέκταση αυτής της τεχνικής, για παράδειγμα για τον εντοπισμό εκρηκτικών ή πυρηνικών υλικών» λέει η ΜακΧιού. «Απαιτείται ένα ισχυρό παλμικό λέιζερ, συν μια ευαίσθητη συγχρονισμένη κάμερα για τον εντοπισμό του φωτός που ανακλάται» συμπληρώνει.
Με την τεχνολογία αυτή να αναμένεται να αποδείξει την αξία της σύντομα, οι σχεδιαστές αποστολών εξετάζουν άλλες, επιπλέον εφαρμογές για το διάστημα. «Υπάρχει πολύ ενδιαφέρον σχετικά με το να πάρουμε αυτή την δυνατή τεχνική και να τη χρησιμοποιήσουμε σε άλλους πλανήτες» σχολιάζει η ΜακΧιού, προσθέτοντας ωστόσο ότι «υπάρχουν διάφοροι περιορισμοί μάζας, μεγέθους και μετάδοσης δεδομένων. Μέρος της δουλειάς μου περιλαμβάνει την παροχή μιας αξιόπιστης εκτίμησης ως προς το πόσο καλά μια συσκευή θα λειτουργεί σε διαφορετικές διαρρυθμίσεις: Τι είδους λέιζερ, τι είδους δείγματα, τι είδους συνθήκες φυσικού φωτός; Για παράδειγμα υπάρχουν ενδείξεις πως, αντί να χρησιμοποιούμε εξελιγμένα εργαλεία για remote sensing, υπάρχουν τρόποι να βελτιώσουμε τις υπάρχουσες, κατάλληλες για χρήση στο διάστημα, κάμερες CCD, έτσι ώστε να τις κάνουμε κατάλληλες για αυτή τη δουλειά», καταλήγει η Μελίσα ΜακΧιού.