«Η επιλογή Διευθυντή γραφείου Υπουργού προϋποθέτει, πέραν των απαραίτητων προσόντων, σχέση εμπιστοσύνης και καλής συνεργασίας. Πιστεύω ότι ο Διευθυντής πρέπει να προέρχεται από το Δημόσιο και όχι τον Ιδιωτικό τομέα. Ετσι α) δεν επιβαρύνεται το Δημόσιο αφού ο αποσπασμένος ήδη μισθοδοτείται και β) ο επιλεγόμενος δεν έχει αναπτύξει επαγγελματική δραστηριότητα στον ιδιωτικό τομέα ώστε να υπάρχει η παραμικρή υπόνοια πως από τη θέση του Διευθυντή μπορεί να προωθεί και προσωπικά επαγγελματικά συμφέροντα», απαντά σε σημερινά δημοσιεύματα ο Γραμματέας της Κ.Ο. του ΠΑΣΟΚ Δημήτρης Ρέππας, που τον έφεραν να έχει διορίσει κατά την υπουργική θητεία του συγγενικά του πρόσωπα σε δημόσιες θέσεις και ότι τα πρόσωπα αυτά ήταν διπλοθεσίτες.
«Είναι αυτονόητο ότι δεν είναι διπλοθεσίτης όποιος αποσπάται από την υπηρεσία στην οποία υπηρετεί, ούτε βεβαίως λαμβάνει δύο μισθούς παρά μόνο ένα μικρό επιμίσθιο για την πολύωρη και επίπονη εργασία που απαιτεί η θέση αυτή. Αλλωστε με αυτή τη διαδικασία των αποσπάσεων στελεχώνονται κατά κανόνα τα επιτελεία των πολιτικών διοικήσεων στα Υπουργεία.
Η επιλογή του κ.Αρφάνη έγινε με βάση τα παραπάνω κριτήρια. Ορίστηκε ευθύς εξαρχής στη θέση του Διευθυντή και άσκησε τα καθήκοντά του με τρόπο νόμιμο και ηθικώς άμεμπτο. Το ουσιαστικό σημείο είναι ότι λόγω του επαγγέλματός του, ως σχολικός σύμβουλος, άσκησε καθήκοντα συμβουλευτικής στήριξης των συναδέλφων του δασκάλων και δεν είχε οποιαδήποτε επαγγελματική συνάφεια με ιδιωτικούς φορείς, ώστε να υπονοείται ότι μπορεί να χρησιμοποιήσει τον τίτλο του Διευθυντή για ίδιον όφελος. Πράγμα που θα συνέβαινε ίσως στην περίπτωση που π.χ. διενεργούσε φορολογικούς ελέγχους ή αξιολογούσε φακέλους επενδυτικών προτάσεων ή χορηγούσε άδειες ή συντάξεις ή οτιδήποτε άλλο παρεμφερές.
Γι αυτό δεν πρέπει να συγκρίνονται ανόμοια πράγματα.
Κατά τα άλλα η προσπάθεια δημιουργίας εντυπώσεων με τη μέθοδο του «άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε» αντί των πειστικών απαντήσεων σε σημαντικά θέματα που έχουν εγερθεί, αποτελεί μια άτεχνη και αναποτελεσματική «συμψηφισιολογία» και φανερώνει την αδυναμία και το αδιέξοδο εκείνων που αυτοδιορίστηκαν τιμητές και εισαγγελείς».