«Τον Νοέμβριο του 2017, οι ληξιπρόθεσμες οφειλές προς την εφορία έσπασαν το φράγμα των 100 δισ. ευρώ». Η είδηση που ήρθε στην επιφάνεια μέσα από τα αναλυτικά στοιχεία της Ανεξάρτητης Αρχής Δημοσίων Εσόδων εντυπωσιάζει, αλλά δεν προκαλεί έκπληξη, γράφει ο Χρήστος Δόγας.
Από την έντυπη έκδοση
Του Χρήστου Δόγα
[email protected]
«Τον Νοέμβριο του 2017, οι ληξιπρόθεσμες οφειλές προς την εφορία έσπασαν το φράγμα των 100 δισ. ευρώ». Η είδηση που ήρθε στην επιφάνεια μέσα από τα αναλυτικά στοιχεία της Ανεξάρτητης Αρχής Δημοσίων Εσόδων εντυπωσιάζει, αλλά δεν προκαλεί έκπληξη. Όταν κάθε μήνα που περνάει προστίθεται στη «δεξαμενή» των ληξιπρόθεσμων ένα δισ. ευρώ (και βάλε) είναι λογικό να καταρρίπτεται το ένα ιστορικό ρεκόρ μετά το άλλο. Έτσι, το 2018 τα δημοσιεύματα θα καταγράψουν -προς το τέλος του έτους- το νέο ρεκόρ των 110 δισ. ευρώ, ενώ το 2019 η στατιστική θα «γράψει» και τα 120 δισ. ευρώ. Εκτός και αν το πολιτικό σύστημα της χώρας δείξει το απαιτούμενο ενδιαφέρον (και την απαιτούμενη γενναιότητα), ώστε να ξεκαθαρίσει αυτή η κατάσταση μια και καλή.
Τα ερωτήματα που ανακύπτουν από τη στατιστική της Ανεξάρτητης Αρχής Δημοσίων Εσόδων είναι πολλά και πρέπει να απαντηθούν. Σε αυτά τα 100 δισ. ευρώ περιλαμβάνονται και οι τόκοι με τους οποίους φορτώνονται κάθε μήνα οι οφειλέτες; Διότι αν δεν περιλαμβάνονται, τότε το «ονομαστικό» ληξιπρόθεσμο χρέος μπορεί να ξεπερνά ακόμη και τα 130-140 δισ. ευρώ. Από τα 10-12 δισ. ευρώ που προστίθενται κάθε χρόνο στο «καλάθι», πόσα από αυτά καταλογίζονται μόνο και μόνο επειδή αυτό προβλέπει η φορολογική νομοθεσία και πόσα είναι ληξιπρόθεσμες υποχρεώσεις που μπορούν να εισπραχθούν; Αν εφαρμοστούν συγκεκριμένα κριτήρια ξεκαθαρίσματος των ληξιπρόθεσμων υποχρεώσεων, πόσα θα απομείνουν τα οποία να θεωρούνται εισπράξιμα;
Ο τρομακτικός όγκος των υποχρεώσεων καθίσταται και «άλλοθι» για τον φοροεισπρακτικό μηχανισμό, καθώς το επιχείρημα «τι μπορούμε να εισπράξουμε από χρεοκοπημένα ΑΦΜ» ακούγεται ολοένα και περισσότερο. Το άλλοθι πρέπει να πάψει να υπάρχει. Το πολιτικό σύστημα οφείλει να δώσει την απάντηση και μάλιστα άμεσα. Χωρίς πολιτικές σκοπιμότητες και με διάθεση να βρεθεί οριστική και μόνιμη λύση, τα κόμματα πρέπει να καταλήξουν σε ένα σαφές πλαίσιο διαχωρισμού των ληξιπρόθεσμων υποχρεώσεων σε «εισπράξιμες» και μη. Το να εμφανίζεις ως οφειλέτη την Ολυμπιακή Αεροπορία και την Acropolis χρηματιστηριακή δεν προσφέρει απολύτως τίποτα και δημιουργεί προς τα έξω την εικόνα ότι οι Έλληνες είναι «μπαταχτσήδες». Κανόνες λοιπόν. Ποιοι κρίνεται οριστικά και αμετάκλητα ότι δεν μπορούν να πληρώσουν; Να διαγραφούν οι οφειλές, να ξεκαθαρίσει το τοπίο και να πέσει το βάρος εκεί που θα έπρεπε να έχει πέσει εδώ και δεκαετίες: στην πρόληψη, ώστε να μην ξαναφτάσουμε στο σημείο να συσσωρεύονται τέτοια χρέη που δεν πρόκειται να εισπραχθούν ποτέ...