Τις τελευταίες ημέρες βαλλόμεθα από πληροφορίες για εγκλήματα του λευκού κολάρου, διαφθορείς και αργυρώνυτους, κουμπάρους και κουμπαράδες, καρτέλ, μεσάζοντες, «γαλάζιους», «πράσινους», «πολύχρωμους» διπλοθεσίτες, Ρομπέν που δεν θέλουν να ελευθερώσουν τον βασιλιά Ριχάρδο, αλλά να κρατήσουν τα λύτρα.
Ποια η αντίδραση της κοινωνίας, έστω η πρώτη, η ενστικτώδης; Yπάρχει ένας αυξανόμενος ρυθμός στην οφθαλμική αντίδραση. Στον φόβο, στη δυσπιστία, στην έκπληξη, στην αποστροφή. Εμείς, βιώνουμε μια συλλογική αφασία. Καμία αντίδραση. Το βλέμμα του Οδυσσέα.
Στην κοινωνία έχει εδραιωθεί η πεποίθηση ότι όλα είναι θεμιτά, αρκεί να μη σε πιάσουν (σαν την φιλοσοφία των αρχαίων Σπαρτιατών), ότι όλοι «λαδώνονται» και ο πολίτης εναλλάσσεται στο ρόλο του θύματος -συναλλασσόμενου και του δράστη - κρατικού λειτουργού. Eχεις την εντύπωση ότι το θέμα είναι να μεγαλώσει η πίτα για να έχουν περισσότεροι μερίδιο στο μέλι.
Για να δουλέψει ένα σύστημα, πρέπει να είναι και να φαίνεται σε όλους τίμιο. Χωρίς εμπιστοσύνη η έννομη τάξη δεν υπάρχει.
«Θαρρείς πως δεν μας κυβερνούν πια οι θεοί οι ίδιοι/ και νέοι τώρα φύτρωσαν θεσμοί που μας ορίζουν». (Μήδεια, Ευριπίδης).
Σαν τη Λερναία Υδρα έχει γίνει η διαφθορά, που εκτρέφεται από τον ίδιο της τον εαυτό. Τι θα γίνει λοιπόν, θα πνιγούμε στην κόπρο του Αυγείου; Για τα πρακτικά του κόσμου τούτου δεν έχω προς το παρόν απαντήσεις. Περιορίζομαι στο ότι «Την άνοιξη αν δεν τη βρείς τη φτιάχνεις. Και ή πας να παίξεις τρικυμία ή πνίγεσαι» και όταν θέλω να διασκεδάσω τις ανησυχίες μου καταφεύγω στο χιούμορ, το μαύρο χιούμορ. «Δεν υπάρχει κανένας λόγος να μην επικρατήσει το καλό. Αρκεί οι άγγελοι να εφαρμόσουν το οργανόγραμμα της Μαφίας».
Τελεία, σε σχόλια ατελή και ατελέσφορα.
K.T.