Η διαφαινόμενη αντίθεση των κυβερνητικών εταίρων περί το Μακεδονικό, όπως αυτή αποτυπώνεται στις διαδοχικές δηλώσεις προθέσεων των Μαξίμου και ΥΠΕΞ από τη μια και του υπ. Εθνικής Άμυνας απ’ την άλλη έχει πυροδοτήσει μια διαμάχη για το εάν η κυβέρνηση θα διαθέτει ή όχι τη δεδηλωμένη κατά την εισήγηση της όποιας λύσης του ζητήματος, γράφει ο Δ.Η. Χατζηδημητρίου.
Από την έντυπη έκδοση
Του Δ.Η. Χατζηδημητρίου
[email protected]
Η διαφαινόμενη αντίθεση των κυβερνητικών εταίρων περί το Μακεδονικό, όπως αυτή αποτυπώνεται στις διαδοχικές δηλώσεις προθέσεων των Μαξίμου και ΥΠΕΞ από τη μια και του υπ. Εθνικής Άμυνας απ’ την άλλη έχει πυροδοτήσει μια διαμάχη για το εάν η κυβέρνηση θα διαθέτει ή όχι τη δεδηλωμένη κατά την εισήγηση της όποιας λύσης του ζητήματος. Κι αυτό με δεδομένο ότι ο ήσσων εταίρος -οι ΑΝΕΛ δηλαδή- θα παραμείνει σταθερός στη θέση του ότι δεν εγκρίνει συμφωνία η οποία θα περιέχει τον όρο Μακεδονία στην ονομασία της ΠΓΔΜ.
Η χώρα διαθέτει πληθώρα συνταγματολόγων, που μπορούν αυθεντικά να αποφανθούν περί του πότε διαπιστώνεται απώλεια της δεδηλωμένης κι άρα δρομολογούνται ευρύτερες πολιτικές εξελίξεις, με κατάληξη την πτώση της κυβέρνησης και τη διενέργεια εκλογών. Άλλωστε, και στην παρούσα Βουλή υπάρχουν έγκριτοι συνταγματολόγοι, όπως οι Ευ. Βενιζέλος και Ανδ. Λοβέρδος, οι οποίοι σίγουρα δεν θα αμελήσουν να πράξουν τα δέοντα.
Παρακολουθώντας την αντιπαράθεση στο διαδικτυακό καφενείο, δύσκολα μπορεί να αγνοηθεί η διαφαινόμενη τάση όσων επιζητούν την παντί τρόπω πτώση των ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ από τους κυβερνητικούς θώκους. Τα δύο κόμματα εισπράττουν τα επίχειρα της πολιτικής τους εξαλλοσύνης ως κομμάτων της αντιπολίτευσης. Ακόμη, κι αν ο εκδηλούμενος αντι-συριζαϊσμός είναι εν πολλοίς κατανοητός, αυτό που δύσκολα γίνεται ανεκτό είναι να αξιοποιείται ένα ζήτημα εξωτερικής πολιτικής ως εμβρυουλκό πολιτικών εξελίξεων στο εσωτερικό. Η Ελλάδα, χώρα μικρομεσαία, δεν διαθέτει την πολυτέλεια των πολλαπλών ανοικτών μετώπων στον περίγυρό της. Η χώρα -λαός και πολιτικό σύστημα- οφείλει να διακρίνει ποιες προκλήσεις στις διεθνείς σχέσεις της περικλείουν υπαρξιακούς κινδύνους και να προσαρμόσει αναλόγως την πολιτική και τις προτεραιότητες στην άσκηση της εξωτερικής πολιτικής. Κι αυτοί οι υπαρξιακοί κίνδυνοι δεν εκπορεύονται από τα Σκόπια, αλλά από την Άγκυρα και εσχάτως από τα Τίρανα. Στο Μακεδονικό, η Ελλάδα δεν μπορεί να παραμένει δέσμια των διδαχών της Πηνελόπης Δέλτα, ούτε του δακρυρροούντος Κωνσταντίνου Καραμανλή, ενώπιον των τηλεοπτικών φακών στο αεροδρόμιο «Μακεδονία».
Όσοι νομίζουν ότι για ιδιοτελείς μικροκομματικούς λόγους πολιτικής επιβίωσης μπορούν να κρύβονται πίσω από την απόφαση του άτυπου Συμβουλίου Πολιτικών Αρχηγών το 1992, έχουν υποχρέωση να εξηγήσουν γιατί δέχτηκαν το 2007 την απόφαση της Βουλής για σύνθετη ονομασία της ΠΓΔΜ. Απόφαση που συνιστά και μείζονα υποχώρηση «καλής θέλησης» της Ελλάδας για την επίλυση του ζητήματος. Η Ελλάδα δεν διαθέτει, ποτέ δεν διέθετε, την ισχύ της Γερμανίας να επιβάλει ένα «δόγμα Χολστάιν». Μπορεί, όμως, να απαιτήσει το ουσιαστικό «Μακεδονία» να μη συμπεριλαμβάνεται στο όνομα της ΠΓΔΜ, αποδεχόμενη το επίθετο για κάθε χρήση.