Αντιμέτωπη με μια αλήθεια που θα την αναγκάσει να στοχαστεί γύρω από την ταυτότητα, την αποδοχή της απώλειας και την ευθραυστότητα της αγάπης, η ηθοποιός Σοφία Σεϊρλή μάς μιλά για το βαθιά ανθρώπινο και συγκινητικό έργο του Γκιλιέμ Κλούα, «Το χελιδόνι», που παρουσιάζεται σε σκηνοθεσία Ελένης Γκασούκα στο θέατρο Μικρό Γκλόρια.
Γιώργος Σ. Κουλουβάρης
[email protected]
Αντιμέτωπη με μια αλήθεια που θα την αναγκάσει να στοχαστεί γύρω από την ταυτότητα, την αποδοχή της απώλειας και την ευθραυστότητα της αγάπης, η ηθοποιός Σοφία Σεϊρλή μάς μιλά για το βαθιά ανθρώπινο και συγκινητικό έργο του Γκιλιέμ Κλούα, «Το χελιδόνι», που παρουσιάζεται σε σκηνοθεσία Ελένης Γκασούκα στο θέατρο Μικρό Γκλόρια, κάθε Δευτέρα και Τρίτη, στις 9 το βράδυ.
Σε ποια πραγματικά γεγονότα βασίστηκε το «Χελιδόνι»;
«Ο συγγραφέας Γκιλιέμ Κλούα βασίστηκε στην τρομοκρατική επίθεση της 12ης Ιουνίου 2017 στο γκέι μπαρ του Ορλάντο, στη Φλόριντα. Γεγονός που συγκλόνισε τις ΗΠΑ. Θεωρήθηκε η χειρότερη μαζική δολοφονία! Υπάρχουν συγκλονιστικές μαρτυρίες των επιζώντων για το μακελειό εκείνης της νύχτας. Είπαν ότι ακούστηκαν 40 πυροβολισμοί. Μιλάνε για 50 θύματα!».
Για τι μιλάει ο συγγραφέας μέσα από αυτό;
«Ο συγγραφέας φέρνει στο φως αυτή την τρομοκρατική επίθεση, που, στο έργο, λαμβάνει χώρα στην Ισπανία και αφορά στα δύο πρόσωπα του έργου. Μιλάει για την απώλεια και πόσο δύσκολα την αποδέχεσαι, ιδίως όταν πρόκειται για κοντινό και πολυαγαπημένο πρόσωπο. Για τη διεκδίκηση της αγάπης και την ευθραυστότητά της. Για την αποδοχή της απώλειας. Για τον σεβασμό και την αποδοχή του άλλου, όπως είναι πραγματικά κι όχι όπως θέλαμε εμείς να είναι».
Σκιαγραφείστε μας τους ήρωες του έργου.
«Η Αμέλια είναι μια γυναίκα 60 ετών, δασκάλα πιάνου. Έχει χάσει, στην τρομοκρατική επίθεση, τον γιο της και μοναδικό παιδί της, τον Ντάνι. Χήρα από πολύ νέα, τον μεγάλωσε μόνη της - ήταν η μόνη της οικογένεια, όπως λέει η ίδια στο έργο - αλλά ενώ τον λάτρευε, δεν μπόρεσε να ξεπεράσει τα “κοινωνικά ταμπού” και να δεχτεί την ιδιαιτερότητα του παιδιού της. Είναι γεμάτη ενοχές για αυτά που δεν είπε και δεν έκανε, κι αυτό τη δυσκολεύει να διαχειριστεί τον τεράστιο πόνο της.
Ο Ραμόν είναι ένας νέος 35 ετών, γιος μιας πολυμελούς οικογένειας, η οποία, σε αντίθεση με την Αμέλια, είναι ανοιχτόμυαλη κι έχει αποδεχτεί την ιδιαιτερότητά του. Είναι ένας από τους επιζώντες της τρομοκρατική επίθεσης. Πηγαίνει στο σπίτι της Αμέλιας, για να κάνει μαθήματα τραγουδιού, αλλά, στην πραγματικότητα, θέλει να τη γνωρίσει και να την καλέσει σε μια τελετή που οργανώνει εις μνήμην του Ντάνι, μαζί με άλλους φίλους».
Τι βιώνουν και πού τους οδηγεί αυτή η εμπειρία;
«Η σχέση τους ξεκινάει καθαρά επαγγελματικά, ως δασκάλα -μαθητής, και, σιγά-σιγά, η “σκιά” του Ντάνι την πυροδοτεί και δημιουργεί συγκρούσεις, που θα τους οδηγήσουν στην αποκάλυψη της αλήθειας. Μέσα από ένα σταδιακό ξερίζωμα ψυχής, φτάνουν στην αμοιβαία αποδοχή της απώλειας και στην αποδοχή της διαφορετικότητάς τους, κι αυτό τους οδηγεί στη λύτρωση. Καταλαβαίνουμε, στο τέλος, ότι μια καινούργια σχέση αρχίζει μεταξύ τους.
Το έργο, κοινωνικό θα το χαρακτήριζα, είναι γεμάτο χιούμορ και συγκίνηση, πολύ ανθρώπινο και πιάνει τη σχέση γονιών - παιδιών, σχέσεων γενικότερα, αλλά, κυρίως, θίγει τα προβλήματα της σημερινής εποχής, που συμβαίνουν “φριχτά πράγματα”, όπως λέει και η Αμέλια στο έργο».
Ποια είναι τα συναισθήματά σας για τη σημερινή Ελλάδα;
«Θλίψη! Αυτό είναι το συναίσθημα, που μου προκαλεί η σημερινή Ελλάδα. Μια χώρα με τόσες ομορφιές, και πώς την καταντήσαμε! Κανείς ποτέ δεν είδε το καλό της! Θλίψη! Όχι μόνο για το “Πού” μας έφτασαν, αλλά και για το “Πού” αφήσαμε τους εαυτούς μας να φτάσουν. Περιχαρακωμένοι στο τετράγωνο του εαυτούλη μας. Πώς να βολευτούμε “εμείς”, από το να κοιτάμε την ευκολία μας στα μικρά καθημερινά, μέχρι να φτάνουμε στη διαφθορά! Φυσικά και υπάρχουν εξαιρέσεις, μιλάω για το σύνολο. Όλη αυτή η κατάσταση που ζήσαμε και ζούμε μας έκανε να νοιώσουμε στο πετσί μας την προσβολή και την ταπείνωση. Δεν θα έπρεπε, λοιπόν, να νιώσουμε κι ένα πείσμα - εγώ, τουλάχιστον, έτσι νιώθω - να αποδείξουμε σε μας και στον κόσμο ότι αξίζουμε καλύτερα; Όσο για τον τίτλο, γιατί “Χελιδόνι”, αυτό θα το δείτε στην παράσταση».
Τι χρειαζόμαστε πραγματικά σε αυτήν τη δύσκολη φάση;
«Ας κοιτάξουμε λίγο μέσα μας, ας αλλάξουμε οπτική, άλλη από αυτήν της καταναλωτικής κοινωνίας. Ας ξεφύγουμε από το “ζήσε εδώ και τώρα και ξέχνα τα υπόλοιπα”. Ας εγκαινιάσουμε μια καινούργια πραγματικότητα. Ας αγαπήσουμε τη φύση, την καθαριότητα του περιβάλλοντος. Ας μάθουμε να ακούμε και να σεβόμαστε τη γνώμη των άλλων, ας αποδεχτούμε ότι είμαστε διαφορετικοί, η σύνθεση σίγουρα μας κάνει καλύτερους. Αλλάζοντας εμείς, μπορούμε να κοιτάξουμε και το γενικό καλό. Λόγια, λόγια! Ναι, αλλά από κάπου πρέπει να ξεκινήσουμε. Εμείς, γιατί, αν περιμένουμε από τους πολιτικούς, αυτοί είναι σίγουρα μόνο λόγια!».
Τι σας τονώνει το ηθικό;
«Το θέατρο, για μένα, είναι μεγάλη παρηγοριά. Το ταξίδι, η περιπέτεια κάθε φορά της συνάντησης με έναν ρόλο είναι σαν μια καινούργια γνωριμία, μια καινούργια σχέση. Με βγάζει από τη μιζέρια της καθημερινής μας πια ζωής, με μαθαίνει, με κάνει κι αισθάνομαι παρούσα, έχω κάτι να πω στον κόσμο μέσα από αυτό. Η φύση, επίσης, με τονώνει και ιδιαίτερα η θάλασσα. Η αγάπη και η συντροφιά των φίλων μου. Ένα βιβλίο, μια καλή παράσταση ή μια καλή ταινία. Πριν την κρίση, θα έλεγα και τα ταξίδια τα μακρινά, δύσκολο τώρα πια... ας μείνουμε στα κοντινά, νησιά κατά προτίμηση, ακόμα και σε μια ωραία βόλτα».
Ταυτότητα παράστασης
Μετάφραση από τα ισπανικά: Μαρία Χατζηεμμανουήλ, σκηνοθεσία: Ελένη Γκασούκα, μουσική: Θέμις Καραμουρατίδης, στίχοι: Γεράσιμος Ευαγγελάτος. Ερμηνεύουν: Σοφία Σεϊρλή, Βασίλης Μαυρογεωργίου.
Πληροφορίες
Θέατρο Γκλόρια Μικρό: Ιπποκράτους 7 - Αθήνα, τηλ. ταμείου: 210 3642334 (καθημερινά: 10:30 - 13:00 και 17:30 - 21:30). Παραστάσεις: έως 27 Μαρτίου 2018. Διάρκεια παράστασης: 90 λεπτά. Τιμές εισιτηρίων: κανονικό: 15 ευρώ, μειωμένο: 12 ευρώ, ατέλεια: 5 ευρώ.