Τα σκληρά επεισόδια έξω από το Ειρηνοδικείο της Αθήνας στη Λοκάρεως κατά την ημέρα που ήταν προγραμματισμένοι οι πλειστηριασμοί ακινήτων, θύμισαν στην κυβέρνηση ένα από τα μεγαλύτερα επικοινωνιακά λάθη της. Η φράση «κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη» έχει συνδεθεί άρρηκτα με τον ΣΥΡΙΖΑ και τον ίδιο τον πρωθυπουργό, γεγονός που καθιστά εξαιρετικά δύσκολο το να περάσει χωρίς αντιδράσεις η νέα ρητορική περί... τιμωρίας των «στρατηγικών κακοπληρωτών», γράφει ο Θάνος Τσίρος.
Από την έντυπη έκδοση
Του Θάνου Τσίρου
[email protected]
Τα σκληρά επεισόδια έξω από το Ειρηνοδικείο της Αθήνας στη Λοκάρεως κατά την ημέρα που ήταν προγραμματισμένοι οι πλειστηριασμοί ακινήτων, θύμισαν στην κυβέρνηση ένα από τα μεγαλύτερα επικοινωνιακά λάθη της. Η φράση «κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη» έχει συνδεθεί άρρηκτα με τον ΣΥΡΙΖΑ και τον ίδιο τον πρωθυπουργό, γεγονός που καθιστά εξαιρετικά δύσκολο το να περάσει χωρίς αντιδράσεις η νέα ρητορική περί... τιμωρίας των «στρατηγικών κακοπληρωτών».
Η κυβέρνηση εισπράττει τη δυσαρέσκεια όχι γιατί έχει άδικο στην καινούργια επιχειρηματολογία που υιοθέτησε -ουδείς αμφιβάλλει ότι αυτοί που έχουν και μπορούν πρέπει να πληρώνουν-, αλλά γιατί τα λόγια της δεν συμβαδίζουν με τα έργα της. Μέχρι και πέρυσι τα Χριστούγεννα η κυβέρνηση διερρήγνυε τα ιμάτιά της ότι δεν πρόκειται να χαθεί κανένα σπίτι. Ημέρες αργότερα, υποχρεώθηκε να ψηφίσει την τροποποίηση στον νόμο Κατσέλη και να επιτρέψει ακόμη και η πρώτη κατοικία να βγαίνει στο σφυρί.
Τα περί προστασίας της κύριας κατοικίας είναι ένα «πολιτικό εφεύρημα». Ο νόμος άλλα ορίζει. Το μόνο που ισχύει είναι ότι μέχρι το τέλος του 2018 οι οφειλέτες μπορούν να εξαιρέσουν την πρώτη τους κατοικία από τη διαδικασία ρευστοποίησης που προβλέπει ο νόμος Κασέλη και αυτό μόνο εφόσον πληρούν συγκεκριμένες προϋποθέσεις: το εισόδημά τους να μην ξεπερνάει τις εύλογες δαπάνες διαβίωσης προσαυξημένες κατά ένα ποσοστό, η αντικειμενική αξία να μην είναι υψηλότερη των 180.000 ευρώ (σ.σ. το όριο προσαυξάνεται ανάλογα με την οικογενειακή κατάσταση) και ο ίδιος οφειλέτης να κρίνεται ως «συνεργάσιμος». Όλα αυτά θα ισχύσουν μέχρι το τέλος του 2018. Μετά δεν υπάρχει καμία απολύτως προστασία, άρα και η πρώτη κατοικία μπορεί πολύ εύκολα να βγει στο σφυρί. Τι εννοεί λοιπόν η κυβέρνηση όταν ακόμη και σήμερα υποστηρίζει ότι δεν θα θιγεί η μικρή ιδιοκτησία; Μόνο ότι οι τράπεζες και το Δημόσιο δεν έχουν καμία πρόθεση να στοχεύσουν στα μικρά ακίνητα. Δηλαδή, ότι αν και μπορούν από τον νόμο, δεν θα το κάνουν.
Φτάσαμε στο σημείο που χρειάζονται καθαρές κουβέντες. Ποιος είναι ο στρατηγικός κακοπληρωτής και γιατί δεν τον έχουν εντοπίσει μέχρι σήμερα; Ποια ορίζεται ως μικρή κύρια κατοικία; Ποιος πρέπει να προστατευτεί από τον πλειστηριασμό και με ποια κριτήρια;