Από το 2010 το κατά κεφαλήν εισόδημα στη Γερμανία αυξήθηκε κατά 3.000 ευρώ τον χρόνο. Στην Ιταλία αντιθέτως μειώθηκε κατά 3.000 ευρώ. Στη Γαλλία παρέμεινε σταθερό, γράφει ο Βασίλης Κωστούλας.
Από την έντυπη έκδοση
Του Βασίλη Κωστούλα
[email protected]
Από το 2010 το κατά κεφαλήν εισόδημα στη Γερμανία αυξήθηκε κατά 3.000 ευρώ τον χρόνο. Στην Ιταλία αντιθέτως μειώθηκε κατά 3.000 ευρώ. Στη Γαλλία παρέμεινε σταθερό.
Στη Γερμανία έχει το δικό του σπίτι το 25% του πληθυσμού. Στην Ισπανία το 45% και στην Ιταλία το 55%. Στην Ολλανδία το ποσοστό εκτοξεύεται στο 91%.
Στην Αυστρία το ποσοστό του πληθυσμού που γεννήθηκε σε άλλη χώρα ανέρχεται στο 18%, περίπου όσο στην Ιρλανδία. Στη Γερμανία αντιστοιχεί στο 13%, όπως και στο Ηνωμένο Βασίλειο. Στη Βουλγαρία δεν ξεπερνά το 1,9%.
Το 56% των Ιταλών και το 60% των Γάλλων επιθυμεί κοινή ευρωπαϊκή άμυνα. Το αντίστοιχο ποσοστό στη Γερμανία δεν ξεπερνά το 41% και στη Δανία αγγίζει μόλις το 25%.
Η Γερμανία, η Ολλανδία, η Δανία και η Σουηδία παρουσιάζουν ιδιαίτερα υψηλά πλεονάσματα στο ισοζύγιο πληρωμών. Σε αντίθεση με την πλειονότητα της Ευρωζώνης, η οποία εμφανίζει ελλείμματα.
Ο Εμανουέλ Μακρόν και ο Ζαν Κλοντ Γιούνκερ πιέζουν με όχημα μια παρόμοια ατζέντα εμβάθυνσης στην Ε.Ε. Είναι ίσως οι μόνοι και άρα μόνοι τους.
Οι Φιλελεύθεροι της Γερμανίας αντιτίθενται στην πολιτική και οικονομική ενοποίηση της Ευρώπης και οι Βαυαροί ανησυχούν για τις μεταναστευτικές εισροές στη χώρα τους.
Ο Γάλλος πρόεδρος είναι ένας οραματιστής πολιτικός και η Γερμανίδα καγκελάριος σκληρή διαπραγματεύτρια.
Επί ώρες θα μπορούσε να γράφει κανείς για την απόσταση που χωρίζει τις ευρωπαϊκές χώρες μεταξύ τους και την πολυπλοκότητα στους κοινωνικούς και πολιτικούς συσχετισμούς της γηραιάς ηπείρου.
Θα έκτιζε έτσι με χαρακτηριστική ευκολία πάνω στην απαισιοδοξία που καλλιεργούν οι κατά τόπους ευρωσκεπτικιστές διαφόρων ιδεολογικών αποχρώσεων.
Όμως, παρ’ όλες αυτές τις αποκλίσεις στο εσωτερικό της Ευρωπαϊκής Ένωσης, παρ’ όλα τα εμπόδια και τα απανωτά χτυπήματα, τόσες χώρες, με τόσο διαφορετικές νοοτροπίες και κουλτούρες, επιμένουν στην προσπάθεια της συμπόρευσης.
Αν αυτός από μόνος του δεν είναι λόγος αισιοδοξίας, για το μέλλον και την προοπτική της Ευρώπης, τότε ποιος είναι;
Ακόμη ένας· που απαντά με απλά μαθηματικά στην ωμή πραγματικότητα.
Το 1947 οι Ευρωπαίοι αποτελούσαν το 25% του παγκόσμιου πληθυσμού. Σήμερα, αποτελούν μόλις το 7,5%.
Στον κόσμο της Κίνας και της Ινδίας, του Τραμπ και του Πούτιν, του Ιράν και του Ερντογάν, η ευρωπαϊκή συσπείρωση είναι μονόδρομος.
Πιστεύει κανείς ότι υπάρχει άλλος δρόμος; Πρώτος τον λίθον βαλέτω, κατά της ευρωπαϊκής προοπτικής.