Βρίθουν τον τελευταίο καιρό τα δημοσιεύματα ότι η οικονομία της Ευρωζώνης διέρχεται τη «χρυσή» εποχή της, την καλύτερή της στιγμή στη διάρκεια της τελευταίας δεκαετίας, με την οικονομία της να ξεπερνά σε επιδόσεις τις αντίστοιχες οικονομίες των ΗΠΑ και της Βρετανίας, γράφει η Έφη Τριήρη.
Από την έντυπη έκδοση
Της Έφης Τριήρη
[email protected]
Βρίθουν τον τελευταίο καιρό τα δημοσιεύματα ότι η οικονομία της Ευρωζώνης διέρχεται τη «χρυσή» εποχή της, την καλύτερή της στιγμή στη διάρκεια της τελευταίας δεκαετίας, με την οικονομία της να ξεπερνά σε επιδόσεις τις αντίστοιχες οικονομίες των ΗΠΑ και της Βρετανίας.
Τα νούμερα αδιάψευστοι μάρτυρες αυτής της ακατάσχετης ευφορίας: το ΑΕΠ της Ευρωζώνης αναπτύχθηκε με ρυθμό 0,6% στη διάρκεια του τρίτου τριμήνου, με οικονομολόγους να προβλέπουν για φέτος ανάπτυξη 2,2% και για το επόμενο έτος 1,9%. Η ανεργία στην Ευρωζώνη μειώθηκε στο 9,1% τον φετινό Ιούνιο, παρουσιάζοντας το χαμηλότερο ποσοστό που έχει καταγραφεί στην περιοχή από τον Φεβρουάριο του 2009. Ο πληθωρισμός όμως δεν λέει να προσεγγίσει τον στόχο της ΕΚΤ, λίγο χαμηλότερα από το 2%, παραμένοντας κολλημένος στο 1,4% τον Οκτώβριο και με τους πραγματικούς μισθούς να μην παρουσιάζουν καμία αύξηση. Επίσης, η παραγωγικότητα απέχει από τα επίπεδα που ίσχυαν αρχές της δεκαετίας του 2000, ενώ το ένα τέταρτο των νέων παραμένουν άνεργοι. Στην περιφέρεια, μάλιστα, η ανεργία εξακολουθεί να ξεπερνάει το 10%.
Αναμφισβήτητα, οι οικονομικές συνθήκες δεν θυμίζουν το τοπίο της προηγούμενης διετίας. Το θέμα όμως είναι ότι όλη αυτή η δυναμική στηρίζεται στο δεκανίκι της νομισματικής πολιτικής, που παραμένει άκρως υποστηρικτική, με την ΕΚΤ να δηλώνει παρούσα να επεκτείνει και πάλι το πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης, εάν το απαιτήσουν οι συνθήκες. Η νέα παράταση που αποφασίστηκε τον προηγούμενο μήνα σημαίνει ότι η ΕΚΤ θα αγοράσει επιπλέον ομόλογα αξίας 2,55 τρισ. ευρώ, διοχετεύοντας και πάλι νέο χρήμα στην αγορά.
Οι αριθμοί των στατιστικών στοιχείων ευημερούν. Ευημερούν όμως και οι άνθρωποι; Γιατί πραγματική ανάπτυξη υπάρχει όταν μειώνεται το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών και εμπεδώνεται ένα σύστημα πρόνοιας ικανό να προσφέρει άνετη και ασφαλή ζωή σε όλους. Μήπως κρυβόμαστε πίσω από πλασματικά θετικά νούμερα που δεν επηρεάζουν ιδιαίτερα τον απλό άνθρωπο; Και μήπως ξεχνάμε την ουσία του ζητήματος, που είναι η εξάλειψη της ανεργίας με αξιοπρεπείς εργασιακές συνθήκες, που θα παρέχουν δίκαιη και ποιοτική διαβίωση;
Εν τέλει, η προσοχή μας θα πρέπει να στραφεί σε ανθρώπινες αξίες, που μέσα από παιδεία και συλλογικές προσπάθειες θα επιτευχθούν τα αναγκαία και αληθινά αριθμητικά νούμερα της πολυπόθητης ευημερίας μας. Γιατί άλλο είναι να πιστεύεις στα νούμερα και άλλο να πιστεύεις ότι βελτιώνεται πραγματικά η ζωή σου...