Είναι γεγονός ότι η αγορά του φαρμάκου στην Ελλάδα έχει δεχτεί ένα πλήγμα τα τελευταία χρόνια στο όνομα του περιορισμού της φαρμακευτικής δαπάνης. Τα οριζόντια μέτρα που ελήφθησαν, δυστυχώς, κάθε άλλο παρά συνέβαλαν στον εξορθολογισμό της, ενώ δημιούργησαν και περαιτέρω στρεβλώσεις.
Της Φαίης Κοσμοπούλου,
Γενικής Διευθύντριας της Πανελλήνιας Ένωσης Φαρμακοβιομηχανίας
Είναι γεγονός ότι η αγορά του φαρμάκου στην Ελλάδα έχει δεχτεί ένα πλήγμα τα τελευταία χρόνια στο όνομα του περιορισμού της φαρμακευτικής δαπάνης. Τα οριζόντια μέτρα που ελήφθησαν, δυστυχώς, κάθε άλλο παρά συνέβαλαν στον εξορθολογισμό της, ενώ δημιούργησαν και περαιτέρω στρεβλώσεις.
Αν και ο περιορισμός της δαπάνης ήταν αναγκαίος, οι κλειστοί προϋπολογισμοί του ΕΟΠΥΥ έχουν διαμορφωθεί σε υπερβολικά χαμηλά επίπεδα. Παράλληλα, ο όγκος της συνταγογράφησης συνεχίζει να αυξάνεται. Ο μηχανισμός των υποχρεωτικών επιστροφών (clawback και rebates) που λήφθηκε ως έκτακτο μέτρο έχει λάβει μόνιμο χαρακτήρα και πλήττει κυρίως τις ελληνικές εταιρείες που παράγουν γενόσημα φάρμακα, παρότι αυτά όχι μόνο δεν συμβάλουν στην αύξηση της δαπάνης, αλλά παράγουν πραγματικές εξοικονομήσεις στο σύστημα υγείας.
Οι συνεχείς ανατιμολογήσεις, ανά εξάμηνο, συμπίεσαν τις τιμές προς τα κάτω, επιβαρύνοντας δυσανάλογα τα ήδη οικονομικά, καταξιωμένα ελληνικά φάρμακα. Σε συνδυασμό με τις υποχρεωτικές εκπτώσεις, οι πραγματικές τιμές είναι ακόμη χαμηλότερες, ωθώντας πολλά από αυτά σε απόσυρση από την αγορά.
Τα οριζόντια αυτά μέτρα έχουν καθαρά εισπρακτικό χαρακτήρα, χωρίς μακροπρόθεσμη στόχευση, και έχουν διαμορφώσει μια ασφυκτική κατάσταση στον κλάδο του φαρμάκου. Οι ελληνικές φαρμακευτικές εταιρείες καλούνται να καλύψουν, με τεράστιο κόστος, τη μη λήψη των απαραίτητων διαρθρωτικών μέτρων που είναι αναγκαία για να εξορθολογήσουν πραγματικά, και όχι απλώς λογιστικά, τη δαπάνη.
Όλα τα παραπάνω είναι λογικό να έχουν δημιουργήσει ένα κλίμα ανασφάλειας σε όλη την αλυσίδα παραγωγής και διανομής φαρμάκων, με το περιβάλλον της φαρμακευτικής αγοράς να είναι ασταθές και το μέλλον αβέβαιο.
Πλέον τίθεται επιτακτικά η ανάγκη μεγαλύτερης και ουσιαστικότερης διείσδυσης των οικονομικών και ισοδύναμων θεραπευτικά φαρμάκων ως μόνης λύσης για ένα βιώσιμο, σταθερό και προσιτό σύστημα υγείας για όλους, χωρίς ελλείμματα και κυρίως χωρίς υπερβάσεις δαπανών.
Συνεπώς, το ελληνικό φάρμακο δεν θα πρέπει να απαξιώνεται και η Πολιτεία κατ’ επέκταση θα πρέπει να σταθεί αρωγός της αναπτυξιακής προοπτικής της ελληνικής φαρμακοβιομηχανίας, να την ωθήσει επενδύοντας πάνω στην τεράστια προστιθέμενη αξία που παράγει στην ελληνική οικονομία και την κοινωνία σε όρους απασχόλησης, φορολογικών εσόδων, τεχνογνωσίας και αξιοποίησης του επιστημονικού κεφαλαίου.
Εν κατακλείδι, η ελληνική φαρμακοβιομηχανία και η πλούσια εξαγωγική της δραστηριότητα θα πρέπει να είναι από τις βασικές προτεραιότητες κάθε αναπτυξιακού σχεδίου οποιασδήποτε κυβέρνησης.