Homo homini lupus

Από την έντυπη έκδοση

Του Δ.Η. Χατζηδημητρίου
[email protected]

Η συζήτηση του νομοσχεδίου για τη «νομική αναγνώριση της ταυτότητας φύλου» τόσο στην αρμόδια επιτροπή, όσο -κυρίως- στην Ολομέλεια της Βουλής, στην οποία συμμετείχαν και όσοι πολιτικοί αρχηγοί επέλεξαν να είναι παρόντες και παρούσες, λειτούργησε ως καθρέφτης για το σύνολο της ελληνικής Πολιτείας και κοινωνίας, τους θεσμούς της και τους εκπροσώπους της.

• Η ευκολία που το πολιτικό σύστημα δεν δίστασε να εργαλειοποιήσει ένα ζήτημα αναγνώρισης, σεβασμού και προστασίας ατομικών δικαιωμάτων και να το καταστήσει υπόθεση καταγραφής «πλειοψηφιών και μειοψηφιών», με υστερόβουλες μικροκομματικές επιδιώξεις, είναι απόδειξη βαθιάς πολιτικής καθυστέρησης. Στα όρια της προνεωτερικής βαρβαρότητας. 
• Η απόσταση πλέον μεταξύ του λόγου που εκφέρεται στους ανά την επικράτεια καφενέδες κι αυτού που εκπέμπεται από το βήμα της Βουλής έχει δραματικά μειωθεί. Πολλές φορές, η εσωτερική συστολή και μια αίσθηση ντροπής αποτρέπει τους καφενειακούς ρήτορες από φραστικές αθλιότητες του τύπου «είναι κτήνη, ανώμαλοι και ψυχασθενείς».
• Η χώρα υποφέρει γιατί οι κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις της επιμένουν να εμφανίζονται ψιμυθιωμένες και παρενδυτικές, υποδυόμενες ρόλους που αντιβαίνουν στο παραταξιακό DNA τους.
• Η Ν.Δ. -και η ηγεσία της- όσο κι αν ομνύει στον «φιλελευθερισμό» την κρίσιμη στιγμή αποδεικνύει ότι μόνον «τα ψηφαλάκια» μετρούν. Η Ν.Δ., όπως αναδείχτηκε και από τη συζήτηση στο Κοινοβούλιο, δεν είναι απλώς ένα συντηρητικό κόμμα. Είναι ένας πολιτικός οργανισμός που έχει αναγάγει την υποκρισία σε δομικό στοιχείο του. Παραμένει η Ν.Δ. ένα κόμμα βαθιά δεξιό, με εμφανή αδυναμία να αντισταθεί στα προπατορικά αμαρτήματά της, να συναρθρώσει την πολιτική της με την εποχή και να συντονίσει τον βηματισμό της με τις αντιλήψεις που συμμερίζονται τα κεντροδεξιά κόμματα στην Ευρώπη.
• Το ΠΑΣΟΚ -και η ηγεσία του- δεν φαίνεται να έχει αποκομίσει κανένα μάθημα από την περιπέτεια των τελευταίων ετών. Επιμένει να ετεροκαθορίζεται, αρνείται ακόμη και προφανή βήματα πολιτικής ευθύνης, επιλέγοντας την ηχηρή απουσία από τον μοναδικό στίβο ανάδειξης των πολιτικών προτάσεών του, το βήμα της Βουλής. Το «προοδευτικό» πρόσημο που διεκδικεί δεν απονέμεται. Κατακτιέται.
• Η Ελλαδική Εκκλησία, όπως εκφράζεται από την ιεραρχία της, δεν είναι ένας ακόμη συντηρητικός θεσμός στην ελληνική Πολιτεία. Είναι ένας μηχανισμός στα όρια του δομικού σκοταδισμού, μακράν της διδασκαλίας και του υποδείγματος του Ιησού. Ο λόγος της Ιεραρχίας όχι σπάνια αναβλύζει μίσος και κακότητα για τον «άλλον». Προδίδει την αποστολή της, αφού η συνάντηση με τον Χριστό μόνον σε κοινωνία με τον «άλλον» μπορεί να επιτευχθεί. 
• Δεν προκαλεί, πλέον, καμία έκπληξη η στάση τμημάτων της ελληνικής κοινωνίας, όπως αναδείχτηκε στα τηλεοπτικά ρεπορτάζ και στα social media.

To homo homini lupus της ταιριάζει απολύτως και την εκφράζει πλήρως.