Αμαρτία εξομολογουμένη, ουκ έστι αμαρτία; Με χαρακτηριστική άνεση η κυβέρνηση παραδέχεται ότι «από την άμεση φορολογία εκτιμάται ότι θα εισπραχθούν το 2017 20,373 δισ. ευρώ, ποσό μειωμένο κατά 1,152 δισ. ευρώ (!) ή 5,4% έναντι του στόχου του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος Δημοσιονομικής Σταθερότητας για την περίοδο 2018-2021, γράφει ο Θάνος Τσίρος.
Από την έντυπη έκδοση
Του Θάνου Τσίρου
[email protected]
Αμαρτία εξομολογουμένη, ουκ έστι αμαρτία; Με χαρακτηριστική άνεση η κυβέρνηση παραδέχεται ότι «από την άμεση φορολογία εκτιμάται ότι θα εισπραχθούν το 2017 20,373 δισ. ευρώ, ποσό μειωμένο κατά 1,152 δισ. ευρώ (!) ή 5,4% έναντι του στόχου του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος Δημοσιονομικής Σταθερότητας για την περίοδο 2018-2021.
Η απόκλιση αυτή οφείλεται κυρίως στις μειωμένες εκτιμήσεις από τον φόρο εισοδήματος φυσικών προσώπων, λόγω μείωσης της φορολογικής βάσης και στη μετακύλιση καταβολής της τελευταίας δόσης του ΕΝΦΙΑ 2017 για τον Ιανουάριο του 2018». Τι μας λέει εμμέσως πλην σαφώς το υπουργείο Οικονομικών; Ότι η φορολογική πολιτική που σχεδίασε το 2016 απέτυχε παταγωδώς.
Η επιμονή στην υπερφορολόγηση της μεσαίας τάξης, αντί να φέρει περισσότερα έσοδα στα κρατικά ταμεία απλώς έσπρωξε και τους τελευταίους ειλικρινείς φορολογούμενους στον δρόμο της… αμαρτίας (σ.σ.: φοροδιαφυγής). Η επιβολή συντελεστών της τάξης του 53%-55% στους λίγους τολμηρούς που δηλώνουν εισοδήματα άνω των 40.000 ευρώ ετησίως, απλώς οδήγησε στη μείωση των δηλωθέντων εισοδημάτων κατά δύο ολόκληρα δισ. ευρώ σε ένα έτος (2016) το οποίο υποτίθεται ότι η υφεσιακή πορεία είχε ανακοπεί.
Το ότι η τεράστια τρύπα στα έσοδα από τον φόρο εισοδήματος φυσικών και νομικών προσώπων μπορεί να μη μας κοστίσει σε δημοσιονομικό επίπεδο, διότι μπορεί να καλυφθεί (κυρίως από τις βελτιωμένες οικονομικές επιδόσεις των ασφαλιστικών ταμείων) δεν λέει απολύτως τίποτα. Το υπουργείο Οικονομικών δεν καταγράφει τις λανθασμένες πολιτικές ως παρατηρητής. Οφείλει να τις διορθώνει. Χρονικά περιθώρια δεν υπάρχουν.
Ο προϋπολογισμός του 2018 βρίσκεται κυριολεκτικά στην κόψη του ξυραφιού και τα περιθώρια αποκλίσεων είναι μηδενικά. Αντέχει άραγε ο προϋπολογισμός του 2018 μια νέα απομείωση της φορολογητέας ύλης κατά 2 δισ. ευρώ ή περισσότερα; Θα στηρίξουμε όλες μας τις ελπίδες για «καθαρή έξοδο» από το 3ο μνημόνιο στο ότι θα μειωθεί η ανεργία, θα γίνουν προσλήψεις και θα αυξηθούν τα έσοδα των ασφαλιστικών ταμείων; Μήπως πρέπει «εδώ και τώρα» να συζητηθεί με τους δανειστές το ενδεχόμενο να αλλάξει το καθεστώς φορολόγησης και ασφάλισης της μεσαίας τάξης, ώστε να μην είναι τόσο ισχυρό το κίνητρο φοροδιαφυγής; Μήπως πρέπει να σταματήσουμε να αντιμετωπίζουμε τη φορολογική πολιτική με «ταξικό πρόσημο»;