Στις εκλογές της Γερμανίας επιβεβαιώθηκε το γνωστό: Όσοι πολίτες αισθάνονται, για όποιους λόγους, απειλούμενοι, τείνουν να αναζητούν απλοϊκές απαντήσεις σε σύνθετα προβλήματα, η κατανόηση και η αντιμετώπιση των οποίων απαιτεί έλλογο προβληματισμό και προσωπική δέσμευση συμμετοχής σε έναν διάλογο επιχειρημάτων, γράφει ο Δημήτρης Η. Χατζηδημητρίου.
Από την έντυπη έκδοση
Του Δημήτρη Η. Χατζηδημητρίου
[email protected]
Στις εκλογές της Γερμανίας επιβεβαιώθηκε το γνωστό: Όσοι πολίτες αισθάνονται, για όποιους λόγους, απειλούμενοι, τείνουν να αναζητούν απλοϊκές απαντήσεις σε σύνθετα προβλήματα, η κατανόηση και η αντιμετώπιση των οποίων απαιτεί έλλογο προβληματισμό και προσωπική δέσμευση συμμετοχής σε έναν διάλογο επιχειρημάτων.
Η άνοδος του εθνικιστικού κόμματος «Εναλλακτική για τη Γερμανία», του AfD, επικυρώνει αυτή την τάση, όπως πρωτοεμφανίσθηκε μετά την πτώση του Ανατολικού Συνασπισμού και την πιστοποίηση της χρεοκοπίας μιας επαγγελίας, η οποία κατάντησε ένα γραφειοκρατικό δεσποτικό μόρφωμα-τέρας. Έχει ενδιαφέρον να παρατηρηθεί πως ενώ η μετατόπιση ενός και πλέον εκατομμυρίου ψηφοφόρων της συντηρητικής Δεξιάς (CDU-CSU) προς το AfD θεωρήθηκε περίπου ως «φυσιολογική» επιλογή, η αντίστοιχη κίνηση -και ισόποση αθροιστικά- οπαδών του σοσιαλδημοκρατικού SPD και του κομμουνιστογενούς Die Linke οδηγεί σε αναλύσεις-εκτιμήσεις περί ανάδυσης ενός «φαιοκόκκινου μετώπου», ενθαρρύνοντας κατηγοριοποιήσεις κι αναγωγές που μοναδικό σκοπό έχουν να στιγματίσουν την Αριστερά, στις διάφορες εκδοχές της, προκειμένου να δικαιωθούν οι ισχυρισμοί περί πλήρους χρεοκοπίας της και ταύτισής της με το ακροδεξιό άκρο. Προφανώς, όπως συνάγεται κι από την αριθμητική της κάλπης, η ευθύνη της Αριστεράς για τη δεξιά μετακίνηση των οπαδών της είναι αυταπόδεικτη, όπως και η αποτυχία της να αποτελέσει ισχυρό-αποτελεσματικό ανάχωμα για την προς τα δεξιά μετατόπιση του πολιτικού εκκρεμούς.
Πρόκειται για τη χρεοκοπία της Αριστεράς των bobo (bourgeois-boheme), μιας αυτάρεσκης, στα όρια του πολιτικού ναρκισσισμού, Αριστεράς που αποσύρθηκε στα σαλόνια ενός ιδιότυπου ελιτισμού και σε προφανή απόσταση από την πραγματικότητα των προβλημάτων του καθημερινού ανθρώπου, επέλεξε να ασχοληθεί με την υπεράσπιση των δικαιωμάτων κοινωνικών μειοψηφιών. Προς άρση παρεξηγήσεων, ο «δικαιωματισμός» ως πεδίο δράσης της Αριστεράς δεν είναι μια λάθος επιλογή, αρκεί να μην κλείνει τα μάτια στις κύριες αντιθέσεις ενός άναρχα παγκοσμιοποιημένου κόσμου και στις κραυγαλέες ανισότητες που παράγει.
Μια Αριστερά που δεν μιλάει για τους αδικημένους της παγκοσμιοποίησης και δεν έχει σχέδιο για τη θεραπεία των προβλημάτων τους είναι καταδικασμένη να μετρά απώλειες. Η Α. Μέρκελ και ο συνασπισμός της φαίνεται να πληρώνουν τη μετατροπή της εκλογικής μάχης σε υπόθεση υπεράσπισης ταυτοτήτων. Έχασαν οπαδούς κι επιρροή σε ένα πεδίο προνομιακό για τη Δεξιά, καθώς οι επιλογές της στο μεταναστευτικό -με την ενθάρρυνση και των Γερμανών βιομηχάνων- δεν εξηγήθηκαν με ειλικρίνεια και αναρρίπισαν αρχέγονους φόβους, που ενυπάρχουν σε κάθε ομοιογενή κοινότητα. Συμπερασματικά και για τους δύο -Αριστερά και Δεξιά- ισχύει αυτό που είχε πει ο Κoντ Σπονβίλ, όταν η εποχή απαιτεί Ντε Γκoλ δεν μπορεί να απαντάς και να προσφέρεις Αβά Πιερ.