Σε αντίθεση με τις γαλλικές προεδρικές εκλογές, τα εκλογικά «κουκιά» στη Γερμανία μοιάζουν μετρημένα. Σε τέτοιο μάλιστα βαθμό, που η συζήτηση γίνεται ήδη περισσότερο για το μετεκλογικό σκηνικό, παρά για το σχεδόν προδιαγεγραμμένο αποτέλεσμα της κάλπης, γράφει ο Γιώργος Δ. Παυλόπουλος.
Από την έντυπη έκδοση
Του Γιώργου Δ. Παυλόπουλου
[email protected]
Σε αντίθεση με τις γαλλικές προεδρικές εκλογές, τα εκλογικά «κουκιά» στη Γερμανία μοιάζουν μετρημένα. Σε τέτοιο μάλιστα βαθμό, που η συζήτηση γίνεται ήδη περισσότερο για το μετεκλογικό σκηνικό, παρά για το σχεδόν προδιαγεγραμμένο αποτέλεσμα της κάλπης.
Η Κεντροδεξιά, υπό την Άγκελα Μέρκελ, εκτός συγκλονιστικού απροόπτου, θα ηγηθεί και πάλι κυβέρνησης συνεργασίας, άγνωστο όμως με ποιον εταίρο. Με δεδομένο ότι οι παραδοσιακά κεντροαριστεροί Πράσινοι δύσκολα θα θελήσουν να «θολώσουν» το στίγμα τους, τα βασικά σενάρια είναι δύο: Συνεργασία των Χριστιανοδημοκρατών με τους Φιλελεύθερους ή νέος «μεγάλος συνασπισμός» με τους Σοσιαλδημοκράτες.
Κανείς, πάντως, δεν φαίνεται να αναμένει κίνηση τεκτονικών πλακών σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο από το αποτέλεσμα της κάλπης και των διαπραγματεύσεων που θα ακολουθήσουν.
Μέρκελ - Σουλτς ή Μέρκελ - Λίντνερ, με μίγμα «κοινωνικής συνοχής» ή μεγαλύτερης έμφασης στη δημοσιονομική πειθαρχία, «σοσιαλδημοκρατικής ευαισθησίας» ή φιλελεύθερης αυστηρότητας, θα συνεχίσουν να τραβούν χωρίς να κόβουν το σκοινί των σχέσεων με τη Ρωσία, ισορροπώντας ανάμεσα στις δημοκρατικές ευαισθησίες των Γερμανών και τη νομοτέλεια του ενεργειακού.
Με μαυροκόκκινη ή κιτρινόμαυρη «φανέλα», οι δύο εταίροι θα συνεχίσουν να ομνύουν στο αδιάρρηκτο των ατλαντικών δεσμών με τις ΗΠΑ, χτυπώντας σε κάθε ευκαιρία την ατζέντα Τραμπ στο μεταναστευτικό, στα ζητήματα του κλίματος, στη στρατηγική σχετικά με την τρομοκρατία.
Το σημαντικότερο, θα προσπαθήσουν να απεκδυθούν το καλοκαίρι του 2018 το βαρίδι «Ελλάδα υπό καθεστώς προγράμματος στήριξης», που τόσο έχει ταλαιπωρήσει τη γερμανική πολιτική ελίτ στην Μπούντεσταγκ, διατηρώντας βέβαια τη δρακόντεια επιτήρηση της Αθήνας για τη μετά μνημόνιο περίοδο.
Τι έχει λοιπόν να περιμένει κανείς το πρώτο φθινοπωρινό βράδυ Κυριακής από το Βερολίνο; Κάτι διόλου ασήμαντο: τη θέση και κυρίως την πολιτική δυναμική που θα αποκτήσει το πρώτο αντιμεταναστευτικό και εθνικιστικό κόμμα (AfD) στη μεταναζιστική εποχή της Γερμανίας. Γιατί μπορεί η Μέρκελ να έσωσε με επιδεξιότητα το πολιτικό της σαρκίο από την εντελώς απροετοίμαστη πολιτική των «ανοικτών θυρών» του 2015, οι διεργασίες όμως που πυροδότησε ενδέχεται να ταλαιπωρήσουν τη γηραιά ήπειρο σε ένα όχι και τόσο μακρινό μέλλον…