Το Συνταγματικό Δικαστήριο της Ισπανίας, δικαιώνοντας την προσφυγή της κυβέρνησης Ραχόι, έκρινε αντισυνταγματική τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος για την ανεξαρτητοποίηση της Καταλονίας, γράφει η Κατερίνα Τζωρτζινάκη.
Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Το Συνταγματικό Δικαστήριο της Ισπανίας, δικαιώνοντας την προσφυγή της κυβέρνησης Ραχόι, έκρινε αντισυνταγματική τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος για την ανεξαρτητοποίηση της Καταλονίας.
Σεπτέμβριος ήταν και τότε. Σεπτέμβριος του 2014. Δύο μήνες μετά, στήσαν κάλπες συμβολικά, για να ξεπεράσουν τα εμπόδια τα νομικά. Τι θα πει συμβολικά; Είχε, είπαν, καθαρά «συμβουλευτικό χαρακτήρα». Καταγράφηκε το συντριπτικό αποτέλεσμα υπέρ του «ναι» και ευθύς αμέσως από τη Μαδρίτη διαγράφηκε. Όχι μόνο για το προφανές, αλλά και γιατί συμμετείχε το μισό εκλογικό Σώμα, 2,25 εκατομμύρια Καταλανοί από 5,4 εκατ. εγγεγραμμένων ψηφοφόρων.
Η Βαρκελόνη είχε πάρει το σήμα από τη Σκωτία, που στις 18 Σεπτεμβρίου 2014 απέρριψε την ανεξαρτησία με ποσοστό λίγο πάνω από 55%, πλην όμως το δημοψήφισμα λειτούργησε ως μοχλός πίεσης για μεγαλύτερη αυτονομία. Σε κάτι τέτοιο μάλλον απέβλεπε και η καταλανική πολιτική ηγεσία, αλλά είτε η Μαδρίτη δεν είχε φαντασία, είτε η Βαρκελόνη είχε μεγάλη αισιοδοξία, έμεινε ένα κενό στην ιστορία, που ξαναβγαίνει στην επιφάνεια με μεγάλη φασαρία.
Η αυτονομιστική κυβέρνηση παραδέχθηκε χθες πως η μεγάλης έκτασης αστυνομική επιχείρηση με τις συλλήψεις υψηλόβαθμων και τις κατασχέσεις ψηφοδελτίων αλλοίωσε τη διοργάνωση του δημοψηφίσματος την 1η Οκτωβρίου. Με το πρώτο πλήγμα σκοτώθηκε το δημοψήφισμα. Δεν ήταν ατύχημα.
Η Βαρκελόνη και η Μαδρίτη βρίσκονται σε μια κατάσταση που στο απόγειο του Ψυχρού Πολέμου ονομαζόταν MAD (Αμοιβαία Εξασφαλισμένη Καταστροφή), κάτι σαν την ιστορία με τον σκορπιό που δαγκώνει τον βάτραχο και πνίγονται και οι δυο. Είναι δύσκολο να υποτιμήσει κάποιος τις ιστορικές ευθύνες του Ραχόι και την αντιπαραγωγική περιφρόνηση που δείχνει απέναντι στα όνειρα των Καταλανών, όπως είναι δύσκολο να αγιοποιηθεί και ο πολιτικός τυχοδιωκτισμός της άλλης πλευράς.
Γιατί, όμως, δεν θα μπορούσε η Μαδρίτη να παίξει έξυπνα, να διαπραγματευτεί, αντί να επιβληθεί, ενισχύοντας τις αποσχιστικές τάσεις; Υπό αυτές τις συνθήκες είναι πολύ πιθανόν ότι θα έχαναν οι αυτονομιστές. Ο Κάμερον το τόλμησε και του βγήκε. Όταν το επιχείρησε, βέβαια, ξανά, μπλέξαν όλοι αληθινά.