Τα 75 είναι μία καλή ηλικία συνταξιοδότησης... ακόμη και για τους πλέον έμπειρους πρωταγωνιστές της ευρωπαϊκής πολιτικής σκηνής, γράφει η Νατάσα Στασινού.
Από την έντυπη έκδοση
Της Νατάσας Στασινού
[email protected]
Τα 75 είναι μία καλή ηλικία συνταξιοδότησης... ακόμη και για τους πλέον έμπειρους πρωταγωνιστές της ευρωπαϊκής πολιτικής σκηνής. Ακόμη και για τους πολιτικούς εκείνους που, όσο και εάν διχάζουν εκτός, απολαμβάνουν στη χώρα τους ζηλευτά ποσοστά δημοφιλίας. Κάτι τέτοιο φέρεται να ψιθυρίζουν το τελευταίο διάστημα στην καγκελάριο Άγκελα Μέρκελ στελέχη των Φιλελεύθερων Δημοκρατών, των Πρασίνων, των Σοσιαλδημοκρατών - όλων δηλαδή των πιθανών εταίρων με τους οποίους θα μπορούσαν να συγκυβερνήσουν οι Χριστιανοδημοκράτες. Και αναφέρονται φυσικά στον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε - τον άνθρωπο, με τον οποίο η ίδια διαφωνεί σε πολλά, από τον χειρισμό της ελληνικής κρίσης έως το μέλλον της Ευρωζώνης, αλλά αναγνωρίζει ως πολύτιμο σύμμαχο στο εσωκομματικό πεδίο.
Τα σενάρια που θέλουν το γερμανικό υπουργείο Οικονομικών να αλλάζει μετά τις εκλογές της 24ης Σεπτεμβρίου οικοδεσπότη, δεν απασχολούν τους Γερμανούς ως κάτι περισσότερο από πολιτικό «κουτσομπολιό». Έχουν, ωστόσο, γεννήσει υψηλές προσδοκίες εδώ στη χώρα μας.
Στην Ελλάδα συμβαίνει κάτι πραγματικά παράδοξο με τον Σόιμπλε. Τον θαυμάζουν και τον επικροτούν άνθρωποι που δηλώνουν υπέρμαχοι της βαθύτερης οικονομικής και πολιτικής ολοκλήρωσης σε μία Ευρωζώνη στην οποία θα συμμετέχουν όλα τα σημερινά μέλη της. Άνθρωποι που βλέπουν το μέλλον της χώρας μας μέσα στο ευρώ και κατά συνέπεια καθόλου δεν συμμερίζονται το όραμα του Γερμανού υπουργού Οικονομικών για μία μίνι νομισματική ένωση των ισχυρών και πειθαρχημένων, στην οποία οι κακοί μαθητές δεν έχουν θέση. Γιατί; Απλά και μόνο επειδή ασκεί κριτική στην κυβέρνηση. Από την άλλη τον έχουν επανειλημμένα δαιμονοποιήσει, άνθρωποι που θα ήθελαν να δουν ένα Grexit. Γιατί; Απλά και μόνο επειδή είναι συντηρητικός.
Όλοι οι παραπάνω κινδυνεύουν να απογοητευθούν οικτρά από τον αντι-Σόιμπλε, που θα βγάλει η γερμανική κάλπη. Αν τη θέση αναλάβει ο Μάρτιν Σουλτς των Σοσιαλδημοκρατών, θα μπορούσαμε να περιμένουμε μία συμμαχία με τον Γάλλο πρόεδρο Εμανουέλ Μακρόν για βήματα προς μία πραγματική δημοσιονομική ένωση, προς μία κοινότητα ίσων εταίρων. Σε επιμέρους ζητήματα, όμως, όπως αυτό της ελάφρυνσης του ελληνικού χρέους δεν θα πρέπει να περιμένουμε καμία ουσιαστική αλλαγή. Και εάν τελικά την αναλάβει ο Κρίστιαν Λίντνερ των Φιλελεύθερων Δημοκρατών, δεν αποκλείεται να νοσταλγήσουμε… την αυστηρότητα του Σόιμπλε. Όχι μόνο εμείς, αλλά πιθανότατα Γάλλοι, Ιταλοί και λοιποί «συγγενείς».