Σε άλλες, όχι πολύ μακρινές, εποχές η απόφανση του Κυριάκου Μητσοτάκη, στην ομιλία του στη ΔΕΘ, ότι «δεν τρέφω αυταπάτες για μια κοινωνία χωρίς ανισότητες. Κάτι τέτοιο είναι αντίθετο στην ανθρώπινη φύση και όσοι το επιχείρησαν καταστρατήγησαν τελικά την ίδια τη Δημοκρατία και τα ατομικά δικαιώματα», θα ξεσήκωνε θύελλα σχολίων και θα τροφοδοτούσε σκληρές αντιπαραθέσεις σε όλο το εύρος και μήκος του άξονα «Δεξιά- Αριστερά»
Από την έντυπη έκδοση
Του Δημήτρη Η. Χατζηδημητρίου
[email protected]
Σε άλλες, όχι πολύ μακρινές, εποχές η απόφανση του Κυριάκου Μητσοτάκη, στην ομιλία του στη ΔΕΘ, ότι «δεν τρέφω αυταπάτες για μια κοινωνία χωρίς ανισότητες. Κάτι τέτοιο είναι αντίθετο στην ανθρώπινη φύση και όσοι το επιχείρησαν καταστρατήγησαν τελικά την ίδια τη Δημοκρατία και τα ατομικά δικαιώματα», θα ξεσήκωνε θύελλα σχολίων και θα τροφοδοτούσε σκληρές αντιπαραθέσεις σε όλο το εύρος και μήκος του άξονα «Δεξιά- Αριστερά»
Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων και ευάριθμων επισημάνσεων στα social media, η ρήση Μητσοτάκη φαίνεται να ενσωματώνεται στην κοινή αντίληψη και να γίνεται αποδεκτή ως κάτι αυτονόητο, από ένα κοινωνικό σώμα που δεν έχει ιδέα για τις διδαχές του Φρίντριχ Χάγιεκ, «πρέπει να δούμε κατάματα το γεγονός ότι η διατήρηση της ατομικής ελευθερίας είναι ασυμβίβαστη με την πλήρη ικανοποίηση των απόψεών μας περί διανεμητικής δικαιοσύνης».
Στον εξισωτισμό της μιζέριας των τελευταίων ετών, ο κ. Μητσοτάκης μοιάζει να αντιπαραθέτει, ως απάντηση, τη διαρκή υποταγή σε μια αμετάβλητη κατάσταση ανισότητας, αφού κάθε απόπειρα ανατροπής της οδηγεί σε καταστροφή της Δημοκρατίας και των ατομικών δικαιωμάτων. Ο ντετερμινισμός της ρήσης του δεν αρκείται στο να αναζητήσει αναδρομικά ιστορική δικαίωση στην αποτυχία της Αριστεράς να υλοποιήσει τα πολιτικά-ιδεολογικά προτάγματά της, αλλά φιλοδοξεί να κηρύξει το τέλος της Ιστορίας, υποδεικνύοντας υπόρρητα το μάταιο και ατελέσφορο του αγώνα «για θεσμική βελτίωση των συνθηκών ισότητας», όπως παρατήρησε ο Λευτέρης Κουσούλης, ένας από τους ελάχιστους που ενοχλήθηκαν -και το έδειξαν- από το μήνυμα του προέδρου της Ν.Δ.
«Πρόκειται για διακήρυξη κοινωνικής και πολιτικής καθυστέρησης… Ο άνθρωπος διεκδικεί την ισότητα με αγώνες σε συνθήκες ελευθερίας», αντέτεινε ο Λ. Κουσούλης και μάλλον η ιστορία της ανθρώπινης εξέλιξης συνηγορεί.
Στοιχειώδης εντιμότητα -για να μην επαναληφθεί η προπαγανδιστική ατιμία του «λεφτά υπάρχουν»- επιβάλλει να σημειωθεί και η συνέχεια της ρήσης Μητσοτάκη, «το μέρισμα ευημερίας πρέπει να μοιραστεί με όσο το δυνατόν πιο δίκαιο τρόπο».
Για κάποιους δεν είναι παρά ένα δομικό στοιχείο ενός «φιλελεύθερου συντηρητισμού» ή «συντηρητικού φιλελευθερισμού», ικανό να διαφοροποιήσει την κλασική Δεξιά από τη Νέα Δεξιά, με φιλοδοξίες ενοφθαλμισμού του πολιτικού Κέντρου, του κ. Μητσοτάκη.
Ενώ και η εκ μέρους του αναγνώριση της «αλληλεγγύης», ως παράγοντα διατήρησης της «κοινωνικής συνοχής», τον φέρνει πιο κοντά στον «συμπονετικό συντηρητισμό» (compassionate conservatism) του νεότερου Μπους, παρά στο δόγμα «δεν υπάρχει κοινωνία, παρά μόνον άτομα» της Μάργκαρετ Θάτσερ.