«Τι είναι τα μέταλλα; Χημικά στοιχεία που εμφανίζουν ορισμένες κοινές ιδιότητες, όπως η λάμψη, η υψηλή ηλεκτρική και θερμική αγωγιμότητα, η δυνατότητα σχηματισμού ελασμάτων (ελατά) και συρμάτων (όλκιμα), γράφει η Κατερίνα Τζωρτζινάκη.
Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
«Τι είναι τα μέταλλα; Χημικά στοιχεία που εμφανίζουν ορισμένες κοινές ιδιότητες, όπως η λάμψη, η υψηλή ηλεκτρική και θερμική αγωγιμότητα, η δυνατότητα σχηματισμού ελασμάτων (ελατά) και συρμάτων (όλκιμα).
Τα περισσότερα, αλλά όχι όλα, έχουν μεγάλη πυκνότητα και είναι σκληρά και ανθεκτικά. Σκληρή και εξαιρετικά ανθεκτική αποδεικνύεται η αντιπαράθεση για τα μεταλλεία στη Χαλκιδική.
Η εξόρυξη ενός ευγενούς μετάλλου, του χρυσού, βγάζει στην επιφάνεια σκοτεινή ύλη. Σκουριά. Γιατί;
Όχι διότι διοργανώνονται συγκεντρώσεις υπέρ και κατά. Φυσιολογικό και πολύτιμο μέταλλο της δημοκρατίας οι διαφορετικές απόψεις.
Ούτε γιατί οι αντιφάσεις και τα παράδοξα βγάζουν μάτι... αλλά διότι επιμένουμε στην τεθλασμένη, όταν η ευθεία είναι συντομωτέρα κάθε άλλης γραμμής.
Τι κάνει μια σοβαρή πολιτεία; Αξιολογεί τις επενδυτικές προτάσεις, εξετάζει τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις, σταθμίζει οφέλη και απώλειες (ελλείψει ιδεώδους επένδυσης) κι αναλόγως πράττει.
Ελέγχει το έργο, ενημερώνεται για τις διαδικασίες και τις φάσεις υλοποίησης, γίνεται τσιμπούρι στον γιακά των επενδυτών, ώστε να εφαρμόζονται οι περιβαλλοντικοί και άλλοι όροι».
Αυτά γράφαμε τον Απρίλιο του 2015 και από τότε τα κράματα εμπλουτίζονται με δράματα.
Τελευταίο επεισόδιο η ανακοίνωση της εταιρείας ότι αναστέλλει τις επενδύσεις στη χώρα, πιέζοντας για λύση εντός δεκαημέρου.
Παίζει το χαρτί της με μαεστρία στη δεδομένη συγκυρία ή αγανακτεί για την κωλυσιεργία;
Δεν αποζητώ στη φασαρία ψήγματα ισορροπίας. Προσπερνώ την υψηλή επικοινωνιακή θερμοκρασία και τις αναλύσεις για πολιτική σανίδα σωτηρίας και επιστρέφω στην αρχή, καθώς δεν πρόκειται απλώς για μία επένδυση, που το ιδεολογικό μπλέκεται με το νομικό και το εφικτό, ενώ κάπου εμφιλοχωρεί και το κωμικοτραγικό με χουβαρντάδες που στέλνουν στα τσακίδια το «κακό».
Είναι μια παμπάλαια ιστορία, που αντικαθιστά τη στρατηγική με την τακτική. Η μάχη δίνει έμφαση στον χώρο, αλλά η αντίσταση βασίζεται στον χρόνο.
Μετράει κάθε ώρα, για όποιον θέλει «δώρα» στην οξειδωμένη χώρα.