Γιατί πάνε στη ΔΕΘ;

Από την έντυπη έκδοση 

Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]

Γιατί πάνε οι πρωθυπουργοί στη ΔΕΘ; Μήπως επειδή «κάθε Έλλην έχει ιστορικό καθήκον να την επισκεφτεί», όπως διαφημιζόταν η πρώτη έκθεση του 1926;

Μήπως γιατί έτσι είθισται από το 1928, όταν ο φρέσκος πρωθυπουργός Ελευθέριος Βενιζέλος ήταν ο πρώτος που έδωσε το σήμα για τη Θεσσαλονίκη των πολιτικών; Ο κόσμος τον επευφημούσε, ο Γάλλος στρατάρχης Φρανσουά Ντ’ Εσπερέ στην είσοδο της έκθεσης τον τιμούσε, ο πρωθυπουργός αναφωνούσε: «Το έργον της Εκθέσεως Θεσσαλονίκης είναι μέγα και πρέπει να είμεθα υπερήφανοι δι’ αυτό και πλήρεις ελπίδων διά το μέλλον». Το παρόν, πάντως, ήταν γλυκό. Στην τρίτη ΔΕΘ μοιράζονταν δωρεάν καραμέλες.

 Με καραμέλες πολιτικές έχει συνδεθεί η ΔΕΘ, αν και η επίσκεψη Βενιζέλου περιορίστηκε στης έκθεσης τις επιδόσεις. Ποιος έκανε την αρχή σε ένα μεγάλο εμπορικό γεγονός, που δεν πολιτεύεται μεν, αλλά πολιτικολογεί; 

Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής το 1956 βρήκε εύκολα τις λέξεις τον απολογισμό έξι μηνών της οικονομικής του πολιτικής να πλέξει και από τη δεκαετία του ‘80 ο Ανδρέας Παπανδρέου εκφωνεί πολιτικές ομιλίες, εξαγγέλλει «δώρα» και εγκαινιάζει τις συνεντεύξεις Τύπου.

Η φράση του Κωνσταντίνου Καραμανλή στη ΔΕΘ του 1974 έχει μείνει στην ιστορία. «Εγκαινιάζω την πρώτη μεταπελευθερωτική περίοδο της ΔΕΘ». Λίγο νωρίτερα, έχει κάνει 300.000 Έλληνες να παραληρούν από ενθουσιασμό στη διάρκεια ομιλίας του. 

Κύλησε πολύ νερό στ’ αυλάκι, πρωθυπουργοί πήγαν και ξαναπήγαν, το αλκοόλ και οι διπλοπενιές έστηναν χορό με ομορφιές, διαμαρτυρίες πήγαιναν σετ με άλλες ιστορίες, αφορμή και αιτίες για κενές επαγγελίες, φουσκωμένες προσδοκίες. 

Έχει καταντήσει μονότονο. Από Σεπτέμβρη σε Σεπτέμβρη η ΔΕΘ ταξίματα γυρεύει, η πολιτική σεζόν αγριεύει, ο θεσμός με τη χαμένη ταυτότητά του παλεύει και η πόλη σε αλλοτινές εποχές ταξιδεύει. Τότε που η έκθεση δεν ήταν μια φθινοπωρινή παρλάτα, αλλά μια οικονομική και πολιτιστική σερενάτα.