Την «Κραυγή» του Μουνκ μπορούμε πλέον να την αντέξουμε, γιατί το στροβιλιζόμενο χάος και η κενή έκφραση είναι ο θεμέλιος λίθος των ταραγμένων μας καιρών, γράφει η Κατερίνα Τζωρτζινάκη.
Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Την «Κραυγή» του Μουνκ μπορούμε πλέον να την αντέξουμε, γιατί το στροβιλιζόμενο χάος και η κενή έκφραση είναι ο θεμέλιος λίθος των ταραγμένων μας καιρών.
Την «Κραυγή» μπορούμε πλέον να την αντέξουμε, μα τη συλλογική κραυγή «δεν φοβόμαστε», που υψώθηκε στη Βαρκελώνη, πώς να πιστέψουμε; Μα το αποδεικνύουν με τη συγκέντρωση λίγες μόνο ώρες και σε απόσταση μόλις μερικών μέτρων από τη Ράμπλας, όπου πέρασε ο τρόμος την Πέμπτη το απόγευμα.
«No tinc por». «Δεν φοβόμαστε» στα καταλανικά, φώναξαν δέκα φορές οι χιλιάδες κάτοικοι της Βαρκελώνης στην πλατεία της Καταλωνίας.
Φοβούνται, αλλά δεν κρύβονται, δεν ακινητοποιούνται. Στον κόσμο που ζούμε όλα είναι επικίνδυνα. Από τις ψυχώσεις, που βάφουν με αίμα το Λονδίνο, το Παρίσι, το Μάντσεστερ, τη Νίκαια, το Βερολίνο, με ή χωρίς σαφή καθοδήγηση από τρομοκρατικές οργανώσεις, μέχρι τις (οικονομικές) ιώσεις.
Φοβούνται, αλλά δεν παραλύουν, τον τρόπο ζωής τους δεν διαλύουν. Εκεί στοχεύουν και τα νέα χτυπήματα, σε σημεία μαζικής συγκέντρωσης. Στον φιλελεύθερο τρόπο ζωής, ενώ ταυτόχρονα επιδιώκουν να πλήξουν την αίσθηση της ασφάλειας στην καθημερινότητα.
Γι’ αυτό στρέφονται εναντίον μαλακών στόχων, γι’ αυτό θα χτυπήσουν ξανά και ξανά, όσο το αυτοαποκαλούμενο Ισλαμικό Κράτος υποχωρεί στο πεδίο και αποχαιρετά τη Μοσούλη και κυρίως τη Ράκα που χάνει και κράτος δεν μπορεί να κάνει.
Αμφίβολο αν θα πάρουν οι εμπνευστές του τρόμου το μήνυμα του δρόμου, είναι όμως σίγουρο ότι σκληρό το χτύπημα, αλλά σκληρότερη η Βαρκελώνη. Η ζωή θα συνεχισθεί εκεί, όπως συνεχίζεται σ’ όλες τις πόλεις που γνώρισαν τον τρόμο και έμαθαν να συνυπάρχουν μαζί του.
Ο φόβος για τη χειρότερη μορφή τρομοκρατίας, αυτής που στρέφεται ενάντια στους απλούς πολίτες και ως πράξη μεμονωμένων στοιχείων είναι δύσκολο να εντοπισθεί, σιγά-σιγά μεταβολίζεται από τους κατοίκους των ευρωπαϊκών πόλεων και ρέει εξημερωμένος στις φλέβες τους, γιατί δεν μπορούν να ζήσουν με τον φόβο. Ή θα ζεις ή θα φοβάσαι. Κι αυτό δεν είναι ψυχολογία, είναι κυτταρικός μηχανισμός. Πάνω και πέρα από συμφορές.