Περιμένοντας τον Μακρόν

Από την έντυπη έκδοση 

Του Α. Δ. Παπαγιαννίδη
[email protected]

Η επίσημη επίσκεψη του Γάλλου προέδρου -μην τη ματιάσουμε μόνο!- απασχολεί πολλαπλά την κυβέρνηση. (Ακούμε: και την αντιπολίτευση). To περιεχόμενο της επίσκεψης προαναγγέλλεται διπλά οικονομικό.

Να ξεκινήσουμε με την ευρωπαϊκή διάσταση που, για πολλούς λόγους, θα έχει προτεραιότητα κατά τα φαινόμενα. Ωριμάζει ούτως ή άλλως -αφού βεβαίως ολοκληρωθούν οι γερμανικές εκλογές, τέλη Σεπτεμβρίου, και σχηματιστεί η όποια κυβέρνηση συνασπισμού στο Βερολίνο- η συζήτηση για το «μέλλον της Ευρώπης». Όμως, ήδη η διπλωματία των Παρισίων αφήνει πίσω τους γενικόλογους ευρωσχεδιασμούς. Προσανατολίζεται προς το συγκεκριμένο. Ο Εμανουέλ Μακρόν ξεκίνησε με μεγάλα σχέδια για ανασύνταξη της «Ευρώπης», ως τρόπο για να ανακάμψει κάπως η Γαλλία και να ανακτηθεί ο ρόλος της στην ευρωπαϊκή σκακιέρα. Τώρα, δε, που αρχίζει να πέφτει και η δημοτικότητά του…

Από την αρχή της παρουσίας Μακρόν στη γαλλική και ευρωπαϊκή σκηνή διατυπώθηκαν οι αδρές γραμμές των προτάσεών του: Ενιαία δημοσιονομική διαχείριση στην Ευρωζώνη (μέχρι και κοινός υπουργός Οικονομικών), αυξημένος και πιο αναδιανεμητικός κοινοτικός προϋπολογισμός (τη στιγμή που το Brexit ανοίγει τρύπα, βέβαια…). Δίχτυ ασφαλείας ευθέως ευρωπαϊκό για τις φάσεις κρίσης. Λαϊκή νομιμοποίηση των εξελίξεων μέσω δημιουργίας Κοινοβουλίου της Ευρωζώνης. Όμως, όταν ο Γάλλος πρόεδρος αντελήφθη ότι αυτοί οι σχεδιασμοί και εμπλέκουν κομβικά το μετεκλογικό Βερολίνο αλλά και παραπέμπουν σε μακρότερο ορίζοντα, στράφηκε σε πιο άμεσες διεκδικήσεις.

Η Γαλλία θα επιθυμούσε να διεκδικήσει, όπως επί Ζαν Κλοντ Τρισέ, τη διοίκηση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας: όμως εκεί η Γερμανία/ο ίσκιος της Bundesbank βαραίνει. Ήδη διακινείται λοιπόν επιθυμία για την προεδρία του Eurogroup (όταν, συντόμως, εκπνεύσει η θητεία Ντέισελμπλουμ) ή και εκείνη του ακόμη πιο λειτουργικού Euro Working Group (όπου ο Τόμας Βίζερ επίσης αφυπηρετεί), «συμπληρώνοντας» έτσι την παρουσία του Πιερ Μοσκοβισί στο οικονομικό χαρτοφυλάκιο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Δηλαδή διεκδικεί η Γαλλία ουσιώδη ρόλο στην πολιτική διαχείριση των οικονομικών ευρωπαϊκών: Αυτά θα αναλύσει διεξοδικά κατά την παρουσία του στην Ελλάδα, αυτονόητα  ζητώντας και κάποια στήριξη. Πιο ουσιώδη -τολμούμε να πούμε - από το αραχνιασμένο «Ελλάς-Γαλλία-συμμαχία»…

Περνάμε τώρα στην κυρίως οικονομική σφαίρα, ενώ η Αθήνα βρίσκεται σε εργώδη -αν όχι απεγνωσμένη- αναζήτηση επενδύσεων. Η Γαλλία αποτελεί, εν τέλει, τη μόνη χώρα της Ε.Ε. όπου η έννοια «επενδυτική απόφαση» μπορεί να συσχετίζεται με την πολιτική και μάλιστα με το κέντρο της εξουσίας. Πρώτα-πρώτα, προσοχή! Οι Γάλλοι δεν έχουν καθόλου καλή εμπειρία «από Ελλάδα». Έφυγαν -εδώ και χρόνια- με αίσθηση αποτυχίας από την Aluminium de Grece, τη μεγαλύτερη greenfield βιομηχανική επένδυση στη χώρα (της κραταιάς Pechiney: παρέδωσε στους Καναδούς, κατέληξε στον Όμιλο Μυτιληναίου). Τα σημαντικά τραπεζικά τους εγχειρήματα -Credit Agricole στην Εμπορική, Societe Generale στη Γενική- έληξαν άδοξα, ειδικά της Agricole, η οποία χρειάστηκε να αναλάβει πελώριο κόστος προκειμένου να απεμπλακεί. Μεγάλες μάρκες σαν την Prisunic ή το Carrefour υποχρεώθηκαν να υποστείλουν σημαία στο λιανεμπόριο. 

Μην ξεχνούμε ότι -την εποχή των ψηφιακών του ΟΤΕ…- η Alcatel αποκλείστηκε με χειρισμούς που δημιούργησαν, τότε, σάλο από το δίδυμο Siemens/Intracom. Συνολικά: οι Γάλλοι δεν κατάφεραν ποτέ να μάθουν επιτυχώς την επιβίωση στον λαβύρινθο των «ελληνικών πραγμάτων». Τελευταίοι σταθμοί η μη συμμετοχή της SNCF στη διεκδίκηση της ΤΡΑΙΝΟΣΕ, η αποτυχία των προσπαθειών στην ύδρευση, η μη επιτυχία Bouygues στο Καστέλι ή Vinci στα περιφερειακά αεροδρόμια. Στην ενδεχόμενη «γκρίνια» των Γάλλων, χρήσιμο θα ήταν η ελληνική πλευρά να θυμίσει ότι ΟΛΟΚΛΗΡΗ η πρώτη φάση μη διαχείρισης της ελληνικής χρεοκοπίας, το 2010 επί του χολερικού Σαρκοζί και της τότε ΥΠΟΙΚ Λαγκάρντ, βασικό αντικείμενο είχε τη στήριξη των (υπερεκτεθειμένων σε ελληνικά ομόλογα) γαλλικών ιδίως τραπεζών…

Πιο εποικοδομητικά, τώρα: στη διαδικασία για τη Γραμμή 4 του Μετρό Αθηνών (το μεγαλύτερο κατασκευαστικό που απομένει στην Ελλάδα, με προϋπολογισμό 1,45 δισ. και ορίζοντα κατασκευής 2019-2026) έχουν προσέλθει γαλλικές εταιρείες σε 2 από τα 4 κονσόρτσια που έχουν υποβάλει φάκελο - η Vinci με την TΕΡΝΑ και η Alstom με την J+P ABAΞ. Ενώ η δραστηριοποιούμενη στο Οικόπεδο 11 της κυπριακής ΑΟΖ Total έρχεται πλέον, με την Exxon Mobil (και τα ΕΛΠΕ), να παραταχθεί στις έρευνες νότια της Κρήτης, με την προσδοκία ότι «αγγίζεται» (υποσχόμενη σημαντικούς πόρους υδρογονανθράκων) η Λεκάνη της Λεβαντίνης…
Έγκαιρη και ουσιώδης γαλλική παρουσία στα νότια της Κρήτης θα ήταν σωτήρια. Και ένα τελευταίο: η TOTAL στην Κύπρο πάει χέρι-χέρι με την ιταλική ΕΝΙ. Σ’ εμάς, ελληνοϊταλική συνάντηση κορυφής στην Κέρκυρα, με συμμετοχή του πρωθυπουργού Πάολο Τζεντιλόνι, σχεδιάζεται επίσης για Σεπτέμβριο.