Το μνημόνιο ήταν κακό, αλλά όχι αναγκαίο κακό. Έπρεπε και μπορούσαμε να το σκίσουμε με «ένα νόμο και ένα άρθρο» ή έστω «σελίδα- σελίδα». Έτσι μας έλεγαν (τουλάχιστον δύο κόμματα). Τελικά υπεγράφησαν τρία (συν ένα συμπληρωματικό), τα οποία, σύμφωνα με δημόσιες δηλώσεις, εφαρμόζονται με «πόνο ψυχής» και χωρίς κανείς να πολυπιστεύει στην αποτελεσματικότητα μέτρων, μεταρρυθμίσεων, ιδιωτικοποιήσεων. Μεσολάβησε η περιβόητη διαπραγμάτευση, στην οποία ακόμη δεν έχουμε καταλάβει εάν πήγαμε χωρίς σχέδιο ή με περισσότερα από ένα σχέδια, αλλά χωρίς να είναι ξεκάθαρο ποιο είναι το Α, ποιο το Β και ποιο το Χ, γράφει η Νατάσα Στασινού.
Από την έντυπη έκδοση
Της Νατάσας Στασινού
[email protected]
Το μνημόνιο ήταν κακό, αλλά όχι αναγκαίο κακό. Έπρεπε και μπορούσαμε να το σκίσουμε με «ένα νόμο και ένα άρθρο» ή έστω «σελίδα- σελίδα». Έτσι μας έλεγαν (τουλάχιστον δύο κόμματα). Τελικά υπεγράφησαν τρία (συν ένα συμπληρωματικό), τα οποία, σύμφωνα με δημόσιες δηλώσεις, εφαρμόζονται με «πόνο ψυχής» και χωρίς κανείς να πολυπιστεύει στην αποτελεσματικότητα μέτρων, μεταρρυθμίσεων, ιδιωτικοποιήσεων. Μεσολάβησε η περιβόητη διαπραγμάτευση, στην οποία ακόμη δεν έχουμε καταλάβει εάν πήγαμε χωρίς σχέδιο ή με περισσότερα από ένα σχέδια, αλλά χωρίς να είναι ξεκάθαρο ποιο είναι το Α, ποιο το Β και ποιο το Χ.
Έφτανε, θεωρούσαν οι αρμόδιοι, ο ενθουσιασμός, το θάρρος και το θράσος, ένα μίγμα αυτοπεποίθησης και έπαρσης εφήβου, που θέλει να αλλάξει τον κόσμο, χωρίς να ξέρει πώς και γιατί. Μας στοίχισε βέβαια κάτι παραπάνω, αλλά «τουλάχιστον το παλέψαμε», ακούμε μέχρι και σήμερα να υποστηρίζουν. Δεν ήταν οι κακές προθέσεις ή η απουσία οργάνωσης και ικανοτήτων το πρόβλημα. Απλώς δεν εκτιμήσαμε σωστά τους συσχετισμούς δυνάμεων, είχαμε μεγάλα όνειρα και αυταπάτες, είναι η δικαιολογία, που επιμένουν ανερυθρίαστα να ξεστομίζουν.
Τα ακούμε συχνά, με την ίδια ελαφρότητα, και από την άλλη πλευρά για λάθη του παρελθόντος, που πονάνε ακόμη. Με τους πολίτες παγιδευμένους σε μία ζοφερή πραγματικότητα, η πολιτική σκηνή του τόπου θυμίζει... παραμύθι: Eκείνο του Τζέιμς Μπάρι για τη Χώρα του Ποτέ. Με τη διαφορά ότι ο Πίτερ Παν εδώ δεν είναι ένας. Πολλά τα «παιδιά» που αρνούνται πεισματικά να μεγαλώσουν, που μιλούν και δρουν ως τα λόγια και οι πράξεις τους να μην έχουν συνέπειες, ως ο χρόνος να κυλά δίχως η χώρα να γηράσκει. Παιδιά, που στις ονειροπόλες πτήσεις τους συναντούν κινδύνους και απειλές, αλλά ποτέ υποχρεώσεις. Παιδιά πεπεισμένα ότι η άρνηση και μόνο των όσων συμβαίνουν, αρκεί για να κρατήσει τις ευθύνες μακριά.
Και όταν αυτές έρχονται να πέσουν με φόρα πάνω τους και πάνω μας, έχουν και πάλι έτοιμη τη δικαιολογία. Δεν φταίει το δικό τους επαναστατικό παραμύθι, αλλά εμείς, που δεν πιστεύουμε αρκετά σε αυτό. Σαν να μας προειδοποιούν ως άλλοι Πίτερ Παν να μη λέμε ότι οι νεράιδες δεν υπάρχουν, «γιατί κάθε φορά που ακούγεται, μία νεράιδα πεθαίνει». Μόνο που η Τίνκερμπελ δεν εμφανίζεται ποτέ για να μας σώσει.