Το νέο αφεντικό

Από την έντυπη έκδοση 

Της Νατάσας Στασινού
[email protected]

Όταν πριν από τρία χρόνια προτάθηκε από τον Ζαν Κλοντ Γιούνκερ για τη θέση του επιτρόπου Οικονομικών Υποθέσεων, ο Πιερ Μοσκοβισί ενδεχομένως να μην περίμενε η εντονότερη αμφισβήτηση να προέλθει από την πατρίδα του πατέρα του, τη Ρουμανία.

«Δεν μπορούμε να ξεχάσουμε την αποτυχία σας ως υπουργού Οικονομικού, την αναιμική ανάπτυξη και την υψηλή ανεργία. Δεν θέλουμε να συμβεί το ίδιο σε όλους τους Ευρωπαίους υπό τη δική σας επίβλεψη» είχε ακούσει τον Ρουμάνο ευρωβουλευτή Ζίγκφριντ Μουρεσάν να λέει στο Ευρωκοινοβούλιο. Πυρά είχε δεχτεί και πριν από ακριβώς έναν χρόνο, όταν η Κομισιόν αποφάσισε να εκκινήσει για πρώτη φορά διαδικασία κυρώσεων κατά των «δημοσιονομικά απείθαρχών» Ισπανίας και Πορτογαλίας την ώρα που η Γαλλία είχε πέσει στα μαλακά. 

Η κριτική όμως δεν πτοεί τον Γάλλο επίτροπο, που στα νιάτα του δήλωνε τροτσκιστής και στα πρώτα βήματά του στη γαλλική πολιτική σκηνή είχε ως μέντορα τον Ντομινίκ Στρος Καν. Με πλούσια εμπειρία στα ευρωπαϊκά θέματα (και ειδίκευση στο αντικείμενο), έχοντας πετύχει -έστω και μέσα από στραβοπατήματα- να διατηρήσει σταθερή πορεία, δηλώνει τώρα έτοιμος για το επόμενο βήμα: την προεδρία της Κομισιόν. Τη θέση φέρεται να διεκδικούν ο επίσης Γάλλος Μισέλ Μπαρνιέ, ο Γερμανός Μάνφρεντ Βάμπερ και ο Φινλανδός Γίρκι Κατάινεν, αλλά ο κ. Μοσκοβισί έχει πιθανότατα προβάδισμα. 

Πριν από 17 χρόνια, από τη θέση του υπουργού Ευρωπαϊκών Υποθέσεων της Γαλλίας, τότε, έλεγε στον Economist: «Θέλουμε μία Ευρώπη των πολιτών. Αλλά πώς φτάνεις εκεί, μέσω της συνέχειας ή με μία ρήξη;» Το ερώτημα είναι ίσως πιο επίκαιρο από ποτέ σήμερα. Ύστερα από χρόνια αλλεπάλληλων κρίσεων, που αντιμετωπίστηκαν στη λογική του βλέποντας και κάνοντας, με ημίμετρα, μπαλώματα και βάρκα την ελπίδα, όλοι αναγνωρίζουν πως απαιτούνται αλλαγές. Το νέο αφεντικό θα πρέπει λοιπόν να εξηγήσει τι Ευρώπη θέλει και πώς θα φτάσουμε εκεί.