Άνθρωποι και σαρίδια

Από την έντυπη έκδοση

Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]

Tο πρόβλημα είναι παλιό, αλλά δεν ευώδιασε απ’ την πολλή «αγάπη» για τον ψηφοφόρο-πελάτη. Το πρόβλημα είναι παλιό, δεν το φορτώνεται ούτε η διαπραγμάτευση, ούτε των δανειστών η προσταγή για προσοχή - ανάπαυση.

Οι συμβασιούχοι έχουν τη μικρότερη ευθύνη για τη φάμπρικα που στήθηκε στο ελληνικό καμίνι. Για ποιο λόγο τα σκουπίδια τα μαζεύουν συμβασιούχοι, ούτε στον αριθμό των οποίων δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε; Μήπως κάποιοι μόνιμοι έχουν πάρει μετάθεση σε άλλες, πιο αναπαυτικές θέσεις και κάπως έτσι οι κυλιόμενες συμβάσεις γίνονται μόνιμες υποθέσεις;

Δήμοι, πολιτικά παιχνίδια, στους κάδους τα «στολίδια», ενώ είναι και προϊόν τα σαρίδια, σε χώρες που δεν τρώνε βελανίδια. Τα αξιοποιούν ενεργειακά, όσο εμείς ανακυκλώνουμε παθογένειες. Θάβουμε και σκεπάζουμε, τις χωματερές δοκιμάζουμε.  
Δήμοι, κυβερνήσεις, θολές λύσεις, τρόποι να παρανομήσεις, τις εξελίξεις να κυνηγήσεις, τον κύκλο εργαζόμενοι-δεδουλευμένα-δικαστικές αποφάσεις-Σύνταγμα να τετραγωνίσεις. Μέσα σε αυτήν την παράνοια, στο τέλος και τον Γουίλ Σμιθ να τακτοποιήσεις, που τους Αντίπαξους βάλθηκε να συγυρίσει.

Η αλήθεια είναι ότι δυσκολεύομαι πια να διακρίνω το σοβαρό από το φαιδρό. Πως το ‘λεγε ο Κούντερα, για να μην τρελαθώ; «Πες ότι συναντάς έναν τρελό, που ισχυρίζεται πως είναι ψάρι, αλλά και πως όλοι είμαστε ψάρια. Θα κάτσεις να τσακωθείς μαζί του; Θα γδυθείς για να του δείξεις πως δεν έχεις πτερύγια; Θα του πεις καταπρόσωπο αυτό που σκέφτεσαι;

...Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει με τον κόσμο που μας περιβάλλει. Αν επέμενες να τους πεις την αλήθεια καταπρόσωπο, θα σήμαινε πως τον παίρνεις στα σοβαρά. Και το να παίρνεις στα σοβαρά κάτι τόσο ασόβαρο, σημαίνει πως έχεις χάσει όλη τη σοβαρότητά σου. Εγώ όμως πρέπει να πω ψέματα, για να μην πάρω στα σοβαρά τους τρελούς και να μην τρελαθώ κι ο ίδιος». («Κωμικοί έρωτες»)