Το πρόβλημα με τους κάδους των σκουπιδιών να ξεχειλίζουν δεν είναι κάτι που συμβαίνει πρώτη φορά, αλλά λαμβάνει χώρα όποτε λήγουν οι συμβάσεις των συμβασιούχων εργαζομένων και ζούμε το θέατρο του παραλόγου στη χώρα, γράφει ο Πάνος Φ. Κακούρης.
Από την έντυπη έκδοση
Του Πάνου Φ. Κακούρη
[email protected]
Το πρόβλημα με τους κάδους των σκουπιδιών να ξεχειλίζουν δεν είναι κάτι που συμβαίνει πρώτη φορά, αλλά λαμβάνει χώρα όποτε λήγουν οι συμβάσεις των συμβασιούχων εργαζομένων και ζούμε το θέατρο του παραλόγου στη χώρα.
Εάν είχαμε ως κράτος ένα ακριβοδίκαιο σύστημα διορισμών στο Δημόσιο, προφανώς και δεν θα είχαμε ζήτημα με τα σκουπίδια ούτε και σε άλλους τομείς. Όμως, δεν έχουμε.
Πριν από δεκαετίες ξεκίνησε να εφαρμόζεται ο νόμος Πεπονή, το ΑΣΕΠ, αλλά παρακάμφθηκε μέσω της τακτικής των συμβασιούχων.
Επί του προκειμένου, στους δήμους προκηρύσσονται διαγωνισμοί για την πρόσληψη στον τομέα καθαριότητας με συμβάσεις ορισμένου χρόνου. Σύμβαση ορισμένου χρόνου σημαίνει πως λήγει μια συγκεκριμένη ημερομηνία. Τελεία και παύλα. Όμως, με τον νέο διαγωνισμό ανανεώνονται οι συμβάσεις των ίδιων προσώπων, όχι μόνο για ένα εξάμηνο ή οκτάμηνο, αλλά για περισσότερα. Και παρατηρείται το φαινόμενο οι ίδιοι εργαζόμενοι να είναι μεν ουσιαστικά μόνιμοι, αλλά τυπικά συμβασιούχοι, αφού δουλεύουν κάποια χρόνια με κυλιόμενες συμβάσεις έργου.
Από την πλευρά τους, ίσως δικαιολογημένα, ζητούν τη μονιμοποίησή τους, κάτι που τους υποσχέθηκε η κυβέρνηση, αλλά εσχάτως έκανε πίσω και απεργούν.
Οι δήμοι εμφανίζονται σαν να μην έχουν καμία ευθύνη, παρότι αυτοί ανανέωναν τις συμβάσεις των υπαλλήλων καθαριότητας και δεν πίεσαν να προσλάβουν εξ αρχής μόνιμο προσωπικό. Όμως, εάν προσλάμβαναν μόνιμο προσωπικό για την καθαριότητα, θα έμενε στην καθαριότητα;
Είναι ένα ερώτημα που οδηγεί σε μία από τις πολλές παθογένειες του ελληνικού Δημοσίου. Πολύ απλά, ο εργαζόμενος που προσλαμβάνεται στον τομέα καθαριότητας, έπειτα από ένα διάστημα μεταπηδά στον διοικητικό τομέα του δήμου. Και ο δήμος αναγκάζεται να προσλάβει άλλον, έχοντας αυξήσει ήδη το προσωπικό του με τους μεταταχθέντες.
Το ίδιο συμβαίνει και σε άλλους κλάδους. Παράδειγμα, ο γιατρός που διορίζεται σε ένα ακριτικό νησί και αφού εξασφαλίσει τον διορισμό, μετά ανακαλύπτει πως έχει… αλλεργία στο ιώδιο της θάλασσας -ειδικά τον χειμώνα- και ζητεί μετάθεση για νοσοκομείο της Αθήνας ή άλλης μεγάλης πόλης, την οποία και παίρνει. Ακολούθως στο νησί ψάχνουν για άλλον γιατρό και ο φαύλος κύκλος δεν κλείνει ποτέ.
Δυστυχώς, η επιλογή του προσωπικού στο Δημόσιο είναι μια παθογένεια από ιδρύσεως του ελληνικού κράτους και δεν πρόκειται να λυθεί στο άμεσο μέλλον.