Εδώ και έξι χρόνια υπάρχουν δύο αραβικοί κόσμοι, γράφει η Έφη Τριήρη.
Από την έντυπη έκδοση
Της Έφης Τριήρη
[email protected]
Εδώ και έξι χρόνια υπάρχουν δύο αραβικοί κόσμοι. Ο κόσμος της βίας από τη μία και ο κόσμος της χλιδής και της παγκοσμιοποίησης από την άλλη. Συρία, Ιράκ, Λιβύη και σε μικρότερο βαθμό η Αίγυπτος είχαν εμπλακεί σε διένεξη, τη στιγμή που Κατάρ, Άμπου Ντάμπι και Ντουμπάι ευημερούσαν ως παγκόσμια κέντρα τουρισμού, ψυχαγωγίας, επιχειρηματικών δραστηριοτήτων και χρηματοοικονομικών υπηρεσιών.
Υπήρξαν οι μητροπόλεις του αραβικού κόσμου που φαίνονταν αλώβητες από τη γενικότερη κρίση της Μέσης Ανατολής, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει η βρετανική εφημερίδα Financial Times.
Όπως φαίνεται όμως, με την κρίση στο Κατάρ και τον αποκλεισμό του, οι δύο αραβικοί κόσμοι δεν είναι και πολύ μακριά. Και το ερώτημα που προκύπτει αυτή τη στιγμή είναι μήπως τελικά η εντυπωσιακή άνοδος των χωρών του Κόλπου δώσει τη θέση της σε μία απότομη πτώση. Εάν συνέβαινε κάτι τέτοιο, οι επιπτώσεις εκτιμάται ότι θα ήταν παγκόσμιες, γιατί πρόκειται για τις πλέον σημαντικές, γεωπολιτικά, περιοχές του πλανήτη.
Το Κατάρ είναι ο μεγαλύτερος στον κόσμο εξαγωγός υγροποιημένου φυσικού αερίου, με την Επενδυτική Αρχή του να διακρατεί μεγάλα μερίδια στις κορυφαίες επιχειρήσεις του πλανήτη, όπως Volkswagen και Barclays. Η Επενδυτική Αρχή του Άμπου Ντάμπι ελέγχει αντίστοιχα ενεργητικό αξίας άνω των 800 δισ. δολαρίων, ενώ, ως γνωστόν, η Σαουδική Αραβία είναι ο κορυφαίος πετρελαιοπαραγωγός του πλανήτη. Οι αιτίες λοιπόν δεν θα πρέπει να αναζητηθούν μόνο στις ιδεολογίες, αλλά και στη σφαίρα της οικονομικής επιρροής.
Επί μακρόν, οι Σαουδάραβες δεν έβλεπαν με καλό μάτι τις επιτυχημένες προσπάθειες του Κατάρ να επιβληθεί στο διεθνές σκηνικό ως ανεξάρτητος παίκτης και ανέκαθεν πίστευαν ότι το εμιράτο έχει υπερβολικά στενές σχέσεις με το Ιράν. Αυτός άλλωστε ο φόβος της αυξανόμενης ιρανικής επιρροής στην περιοχή ώθησε ήδη τη Σαουδική Αραβία σε πόλεμο με τη γειτονική Υεμένη, με πολύ δυσάρεστες συνέπειες για τον πληθυσμό. Η ειρωνεία όμως είναι ότι ο αποκλεισμός του Κατάρ θα μπορούσε να οδηγήσει τη χώρα σε πολύ πιο στενούς δεσμούς με το Ιράν, αλλάζοντας τις οικονομικές ισορροπίες και μαζί και το παιχνίδι της γεωπολιτικής.