Με στόχο να αναδείξει την παράξενη λογική των ονείρων, ο Φρόϊντ αναφέρει το παλιό αστείο για τη δανεική τσαγιέρα:
(1) Δεν δανείστηκα ποτέ κάποια τσαγιέρα από σένα
(2) στην επέστρεψα ατόφια
(3) η τσαγιέρα ήταν ήδη σπασμένη, όταν την πήρα από σένα.
Μια τέτοια απαρίθμηση αντιφατικών επιχειρημάτων επιβεβαιώνει, βεβαίως, αυτό ακριβώς που επιχειρεί να αρνηθεί - ότι σου επέστρεψα την τσαγιέρα σπασμένη.
Η ίδια αντιφατικότητα, ισχυρίζεται ο Ζίζεκ, χαρακτήρισε την δικαιολογία του πολέμου ενάντια στο Ιράκ, όπου μία σύνδεση ανάμεσα στο καθεστώς του Σαντάμ και την Αλ Κάιντα μεταμορφώθηκε σε απειλή του καθεστώτος ενάντια στην περιοχή, απειλή που περαιτέρω διαστρεβλώθηκε σε κίνδυνο που απειλούσε τους πάντες (πάνω απ' όλους τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Βρετανία) με τη μορφή όπλων μαζικής καταστροφής.
Οταν κανένα σημαντικό όπλο δεν βρέθηκε πραγματικά, μας πρόσφεραν την ίδια λογική: εντάξει, τα δύο εργαστήρια που βρήκαμε δεν αποδεικνύουν τίποτα στην πραγματικότητα, αλλά ακόμα κι αν δεν υπάρχουν όπλα μαζικής καταστροφής στο Ιράκ, υπάρχουν άλλοι λόγοι να ανατρέψουμε έναν τύραννο σαν τον Σαντάμ.
Στο βιβλίο «Το Ιράκ: Η δανεική χύτρα» (Εκδόσεις Scripta), ο Σλοβένος διδάκτορας φιλοσοφίας και ψυχανάλυσης, Σλαβόι Ζίζεκ αναλύει το υπόβαθρο που συγκαλύπτεται από μια τέτοια αντιφατική επιχειρηματολογία, ενώ υπογραμμίζει τα πραγματικά ιδεολογικά και πολιτικά διακυβεύματα της επίθεσης ενάντια στο Ιράκ. Ο συγγραφέας δεν χαρίζει τίποτα και σε κανένα, ούτε στον ανίκανο πασιφισμό, ούτε στην υποκριτική συμπάθεια προς τα βάσανα του ιρακινού λαού.
ΑΠΕ-ΜΠΕ