«Εάν θέλει κανείς να κάνει business στην Ευρώπη, πρέπει να ακολουθήσει τους ευρωπαϊκούς κανόνες του παιχνιδιού», έχει τονίσει επανειλημμένως η Μαργκρέτε Βεστάγκερ. Η «σταυροφορία» των Βρυξελλών κατά των μεγάλων πολυεθνικών που φοροαποφεύγουν, των καρτέλ και των κρατικών ενισχύσεων το αποδεικνύει περίτρανα.
Από την έντυπη έκδοση
Της Αγγελικής Κοτσοβού
[email protected]
«Εάν θέλει κανείς να κάνει business στην Ευρώπη, πρέπει να ακολουθήσει τους ευρωπαϊκούς κανόνες του παιχνιδιού», έχει τονίσει επανειλημμένως η Μαργκρέτε Βεστάγκερ. Η «σταυροφορία» των Βρυξελλών κατά των μεγάλων πολυεθνικών που φοροαποφεύγουν, των καρτέλ και των κρατικών ενισχύσεων το αποδεικνύει περίτρανα.
Οι ιρλανδικές αρχές καθυστερούν πολύ στην είσπραξη των μη καταβληθέντων φόρων από την Apple, παρατήρησε πρόσφατα η επίτροπος Ανταγωνισμού, αναφερόμενη στην πολύκροτη απόφαση των Βρυξελλών σε βάρος του αμερικανικού κολοσσού για επιστροφή φόρων 13 δισ. ευρώ.
Η απόφαση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, με το επιχείρημα ότι οι φόροι συνιστούσαν παράνομη κρατική ενίσχυση, είχε δημιουργήσει κλίμα έντασης μεταξύ των Βρυξελλών και του Δουβλίνου, δεδομένου ότι η οικονομία του «κέλτικου τίγρη» στηρίζεται στις επενδύσεις από ξένες πολυεθνικές. Η «σταυροφορία» κατά της φοροαποφυγής και του αθέμιτου ανταγωνισμού δεν σταματάει στην υπόθεση της Apple. Είχαν προηγηθεί πρόστιμα εκατομμυρίων σε Starbucks και Fiat για ευνοϊκές φορολογικές συμφωνίες σε Ολλανδία και Λουξεμβούργο. Ο κατάλογος με τις «καμπάνες» μακραίνει ολοένα και περισσότερο: Η Κομισιόν επέβαλε πρόστιμο σχεδόν 100 εκατ. ευρώ στο Facebook, με την αιτιολογία της παραπλανητικής πληροφόρησης για την εξαγορά της εφαρμογής μηνυμάτων WhatsApp.
Στο ραντάρ της Επιτροπής παραμένει και η Fiat, με την Επιτροπή να έχει κινήσει νομική διαδικασία εναντίον της Ιταλίας, κατηγορώντας τη Ρώμη ότι δεν διερεύνησε τις κατηγορίες για χειραγώγηση των ρύπων από πετρελαιοκίνητα οχήματα της Fiat Chrysler.
Για την Κομισιόν, οι νόμοι της ελεύθερης αγοράς υπαγορεύουν να μπει ένα τέλος στις «συνωμοσίες» κοινών συμφερόντων μεταξύ εθνικών κυβερνήσεων και πανίσχυρων επιχειρηματικών λόμπι - όπως η βιομηχανία αυτοκινήτων. Για τις εθνικές κυβερνήσεις όμως, οι επιχειρήσεις που κάθονται στο εδώλιο του κατηγορουμένου τυγχάνει να έχουν και την ιδιότητα του εργοδότη, απασχολώντας χιλιάδες εργαζομένους και αποτελώντας σημαντικό οικονομικό πυλώνα.
Στην περίπτωση της Ιταλίας, η Fiat και γενικότερα η αυτοκινητοβιομηχανία αποτελούν το μεγαλύτερο εργοδότη της χώρας, με περισσότερες από 2.000 επιχειρήσεις και απασχολώντας 250.000 εργαζομένους. Στην Ιρλανδία, η Αpple και οι υπόλοιπες πολυεθνικές με φορολογική έδρα στο Δουβλίνο απασχολούν έναν στους πέντε εργαζομένους.
Γι’ αυτό και οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις επιλέγουν είτε να κάνουν τα στραβά μάτια είτε να προσφέρουν κίνητρα για την προσέλκυση ξένων επενδύσεων, όπως οι χαμηλοί φορολογικοί συντελεστές. Μόνο που στον κόσμο των Βρυξελλών επικρατεί διαφορετική λογική και τα συγκεκριμένα επιχειρήματα δεν αρκούν για την αθώωση των «κατηγορουμένων».