Μιλάνε με τις πράξεις τους. Και είναι «η γλώσσα τους» τόσο μακριά μας, ενώ τα έργα τους σκάνε εντός μας. Θλίψη, αποτροπιασμός, σοκ, κατακραυγή, μούδιασμα για την «άνανδρη επίθεση». Καταδίκη και συνειδητοποίηση της φρίκης. Τι άλλο να κάνουμε; Να δώσουμε υπόσχεση ότι «το μόνο που θα καταφέρουν είναι να ενισχύσουν την αποφασιστικότητά μας να εργαστούμε από κοινού για να νικήσουμε τους αυτουργούς τέτοιων άθλιων πράξεων»(;), γράφει η Κατερίνα Τζωρτζινάκη.
Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Μιλάνε με τις πράξεις τους. Και είναι «η γλώσσα τους» τόσο μακριά μας, ενώ τα έργα τους σκάνε εντός μας. Θλίψη, αποτροπιασμός, σοκ, κατακραυγή, μούδιασμα για την «άνανδρη επίθεση». Καταδίκη και συνειδητοποίηση της φρίκης. Τι άλλο να κάνουμε; Να δώσουμε υπόσχεση ότι «το μόνο που θα καταφέρουν είναι να ενισχύσουν την αποφασιστικότητά μας να εργαστούμε από κοινού για να νικήσουμε τους αυτουργούς τέτοιων άθλιων πράξεων»;
Πόσες υποσχέσεις δώσαμε στο Λονδίνο του 2017, στο Παρίσι του 2015 και του 2016, στη Μαδρίτη του 2004, στο Λονδίνο του 2005 και τι καταφέραμε; Πολεμούμε με το αδιέξοδο του αστακού, οχυρωμένοι σε περίτεχνες αναλύσεις, σε προγράμματα πρόληψης, καταστολής ή αποριζοσπαστικοποίησης, σε μέτρα καταστολής, σε αυξημένο επίπεδο συναγερμού. Κανένα από τα προγράμματα που εφάρμοσε η βρετανική κυβέρνηση μετά τις επιθέσεις της 7ης Ιουλίου του 2005 στο Λονδίνο δεν εμπόδισε 1.500 Βρετανούς να πάνε στη Συρία ή στο Ιράκ για να πολεμήσουν στο πλευρό του Ισλαμικού Κράτους. Πολλοί από αυτούς επιστρέφουν για να εκδικηθούν για τις ήττες των τζιχαντιστών.
Κανένα από τα προγράμματα δεν εμποδίζει τον έναν, είτε μοναχικό είτε οργανωμένο, εντός ή εκτός σχεδίου, να ζωστεί τον θάνατο και να σκορπίσει τον τρόμο. Τόσο στεγνά και ξερά. Κονσέρτο για βλήματα, τυφλά χτυπήματα. Τα ερωτήματα παραμένουν και δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα απαντηθούν, όσο κι αν «εντείνουμε κι άλλο τη δράση μας», γιατί οι αποφασισμένοι βρίσκονται ήδη μέσα στις πόλεις μας, κάποιοι, μάλιστα, γεννήθηκαν στο ευρωπαϊκό σπίτι.
Κάποια παιδιά και κάποιοι γονείς στο Μάντσεστερ δεν γύρισαν τη Δευτέρα σπίτι. Για το Ισλαμικό Κράτος ήταν «περίπου 100 σταυροφόροι», που σκοτώθηκαν και τραυματίστηκαν από έναν «στρατιώτη του χαλιφάτου». Υπάρχει μεγαλύτερο όπλο καταστροφής από τον παραλογισμό; Καταστρέφει την ιστορία προκειμένου να την ξαναγράψει με αιματηρό τρόπο. Όμως, η ελευθερία και η ανθρώπινη αξία δεν θα συνθηκολογήσουν με καμιά μίμηση Δευτέρας Παρουσίας, που το Ντάες πιστεύει ότι θα επέλθει όταν ανασυγκροτηθεί η αρχική κοινότητα στη Συρία.