«Ενας άνθρωπος που γιορτάζει, δεν είναι ο ίδιος με αυτόν που λίγο πριν οδηγούσε το αυτοκίνητο», γράφει ο Οκτάβιο Παζ. Γιατί η γιορτή, εάν δεν χειραγωγείται, μοιάζει με το ποίημα.
Ο άνθρωπος προσπαθεί να συμφιλιωθεί ξανά με τον εαυτό του και με τους συνανθρώπους του. Προσπαθεί να είναι ο κόσμος χωρίς να παύει να είναι ο εαυτός του.
Προσπαθεί να διακρίνει τους κόμπους στο νήμα που μες το χρόνο τεντώνεται και μας βοηθά να σταθούμε όρθιοι πάνω σ' αυτή τη γη.
Nέο έτος, φορτωμένο όπως κάθε έτος με προσδοκίες. «Το να ονειροπολούμε είναι λίγο. Να πολιτικολογούμε πολύ». Η μοίρα μας είναι στα χέρια μας. Ο κόσμος είναι φτιαγμένος από υλικά, κι από μας εξαρτάται να αποδειχθούμε καλοί ή κακοί αρχιτέκτονες, όπως υποστήριζε ο Οδυσσέας Ελύτης.
Βέβαια υπάρχει το αίνιγμα, το μυστήριο των μελλούμενων. «Αλλά το μυστήριο δεν είναι μια σκηνοθεσία που επωφελείται από τα παιχνίδια της σκιάς και του σκότους για να μας εντυπωσιάσει απλώς. Είναι αυτό που εξακολουθεί να παραμένει μυστήριο και μέσα στο απόλυτο φως. Είναι τότε που προσλαμβάνει την αίγλη εκείνη που ελκύει και που την ονομάζουμε Ομορφιά».
K.T.