Στην παραδοσιακή κινέζικη ιατρική οι θεράποντες αμείβονταν για να κρατήσουν τους ανθρώπους που είχαν υπό την ευθύνη τους υγιείς. Όταν εκείνοι ασθενούσαν και έως ότου αναρρώσουν, δεν ελάμβαναν καμία αμοιβή, γράφει η Νατάσα Στασινού.
Από την έντυπη έκδοση
Της Νατάσας Στασινού
[email protected]
Στην παραδοσιακή κινέζικη ιατρική οι θεράποντες αμείβονταν για να κρατήσουν τους ανθρώπους που είχαν υπό την ευθύνη τους υγιείς. Όταν εκείνοι ασθενούσαν και έως ότου αναρρώσουν, δεν ελάμβαναν καμία αμοιβή.
Η φιλοσοφία αυτή φρόντιζε να επιβραβεύει την πρόληψη και τη σωστή καθοδήγηση αντί της εκ των υστέρων μάχης για θεραπεία και θα ήταν εξαιρετικά χρήσιμη εάν μπορούσε να μεταφερθεί στο πεδίο της πολιτικής και της οικονομίας.
Είναι όμως πολύ μακριά από την ελληνική -αλλά και ευρύτερα ευρωπαϊκή- νοοτροπία, που αφήνει τους ασθενείς να φτάσουν στο κώμα, για να αποφασίσει, ενώ βρίσκονται σε τεχνητή υποστήριξη, τι πρέπει να γίνει.
Παρά τις παραδοχές των Ευρωπαίων για καθυστερημένη απάντηση στην κρίση, τα mea culpa του ΔΝΤ για τις «παρενέργειες» της θεραπείας που επελέγη με τα μνημόνια και το γεγονός ότι οι ελληνικές αρχές έχουν σίγουρα αντιληφθεί -έστω και εάν δεν το ομολογούν- ότι οι δικές τους καθυστερήσεις επιδεινώνουν την υγεία της ελληνικής οικονομίας και ανεβάζουν το κόστος των φαρμάκων που της χορηγούνται, η στρατηγική (αποτυχίας) μένει ίδια. Ίσως να βοηθήσει το κλίμα στο Πεκίνο για να αντιληφθούν όλοι ότι κάτι πρέπει να αλλάξει.
Στην κινέζικη πρωτεύουσα ο Αλέξης Τσίπρας και η Κριστίν Λαγκάρντ θα μιλήσουν για το χρέος -που δεν είναι βεβαίως το μόνο, ούτε το σοβαρότερο πρόβλημα της Ελλάδας-, αλλά δεν μπορεί να αφεθεί άλλο να διογκώνεται, πιέζοντας ζωτικά όργανα της οικονομίας.
Η ελληνική κυβέρνηση, που επισήμως δεν ήθελε το Ταμείο στο πρόγραμμα, αλλά ανεπισήμως ζητούσε δέσμευση για τη συμμετοχή του, είναι σαφές πως προσδοκά σε μία δήλωση-πίεση προς το Βερολίνο από την κα Λαγκάρντ. Οι Γερμανοί εξακολουθούν να διαφωνούν με τον διεθνή οργανισμό, αλλά επιθυμούν διακαώς την έστω και συμβολική συμμετοχή του, πολύ απλά γιατί αυτό έχουν υποσχεθεί στους ψηφοφόρους τους.
Μία σαφής δέσμευση εκ μέρους των εταίρων στο μέτωπο της ελάφρυνσης του χρέους θα άνοιγε τον δρόμο και για τις αγορές χρέους. Και εκεί η Αθήνα προσβλέπει, μεταξύ άλλων, σε κινέζικη τονωτική ένεση. Το Πεκίνο, που έχει επενδύσει σημαντικά ποσά σε κρατικά ομόλογα της Πορτογαλίας, θα μπορούσε να έχει όρεξη και για ελληνικά - αρκεί βεβαίως να γνωρίζει ότι δεν κινδυνεύει με «δηλητηρίαση».
Εάν γίνουν όλα τα παραπάνω, δεν σημαίνει ότι η ασθενής ελληνική οικονομία αίφνης θα αναρρώσει. Θα έχει όμως ελπίδες να αποφύγει τον αργό θάνατο.