Η μεγαλύτερη μεταρρύθμιση του εκπαιδευτικού συστήματος στη Φινλανδία έγινε τη δεκαετία του ‘70, ειδικά της υποχρεωτικής εκπαίδευσης και όλες οι υπόλοιπες μεταρρυθμίσεις έγιναν πάνω σ’ αυτή τη βασική, με τη συνεργασία όλων των φορέων. Αυτή η συναίνεση εξασφάλισε ότι το σύστημα δεν αλλάζει με την αλλαγή κυβέρνησης, γράφει η Κατερίνα Τζωρτζινάκη.
Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Η μεγαλύτερη μεταρρύθμιση του εκπαιδευτικού συστήματος στη Φινλανδία έγινε τη δεκαετία του ‘70, ειδικά της υποχρεωτικής εκπαίδευσης και όλες οι υπόλοιπες μεταρρυθμίσεις έγιναν πάνω σ’ αυτή τη βασική, με τη συνεργασία όλων των φορέων. Αυτή η συναίνεση εξασφάλισε ότι το σύστημα δεν αλλάζει με την αλλαγή κυβέρνησης.
Μικρο-τροποποιήσεις γίνονται. Από τη Φινλανδία ξεκίνησε το ολοήμερο σχολείο και τα γεύματα στα 70s, που εμείς ανακαλύψαμε με καθυστέρηση δεκαετιών. Τα μαθήματα, στις πρώτες τάξεις, είναι 19 ώρες την εβδομάδα, αν και διαφέρουν από δήμο σε δήμο. Το κράτος καθορίζει τι πρέπει να μάθουν τα παιδιά, οι δήμοι έχουν τα σχολεία στην αρμοδιότητά τους και επιλέγουν και τους εκπαιδευτικούς. Δεν υπάρχει κεντρικό σύστημα κατανομής των εκπαιδευτικών. Γνωστό ότι δεν υπάρχουν και φροντιστήρια. Δεν ξέρουν καν τη λέξη. Η δευτεροβάθμια επαγγελματική εκπαίδευση, την οποία επιλέγει πάνω από το 40%, θεωρείται εξίσου καλή όσο και η γενική, διότι δίνει πρόσβαση στους αποφοίτους στα πανεπιστήμια. Με εξετάσεις βέβαια.
Κάθε σχολή μπορεί να διαλέξει τον τρόπο εισαγωγής, βάσει των βαθμών στις απολυτήριες εξετάσεις που γίνονται σ’ όλη τη χώρα μια συγκεκριμένη στιγμή - κάτι παρόμοιο με τις Πανελλαδικές, που στοιχηματίζω πως δεν θα καταργηθούν, ίσως να «ξαναβαφτιστούν» κατά το τρόικα-θεσμοί, πάντως, χωρίς κάποιου είδους εξετάσεις μεγάλη πόρτα δεν θα περάσεις. Τα Πολυτεχνεία μπορεί να διαλέξουν βάσει των βαθμών Μαθηματικών και Φυσικής, ενώ για τις παιδαγωγικές, αφού εξεταστούν σε συγκεκριμένα μαθήματα, όσοι μπαίνουν σε short list περνάνε και από συνέντευξη.
Ίσως γι’ αυτό οι εκπαιδευτικοί στη Φινλανδία έχουν αρκετή αυτονομία στη δουλειά τους. Οι σπουδές τους είναι υποχρεωτικά σε επίπεδο master. Ε, καλά το «3+2» ισχύει για όλους τους εισακτέους. Οι νέοι Φινλανδοί μόλις μπουν στο πανεπιστήμιο έχουν το δικαίωμα να τελειώσουν σε επίπεδο master. Δεν χρειάζεται να κάνουν αίτηση για ξεχωριστό πρόγραμμα. Τα Πανεπιστήμια έχουν αυτονομία κινήσεων, το κράτος τους εξασφαλίζει 65% - 66% της χρηματοδότησης και την υπόλοιπη την αναζητούν από χορηγίες, από προγράμματα της Ε.Ε. ή από άλλους φορείς. Ευκόλως εννοούμενο ότι γι’ αυτό το 35%, των Πανεπιστημίων ο ανταγωνισμός είναι σκληρός και τα αναγκάζει να βελτιώνονται διαρκώς. Τέλος σκανδιναβικής ιστορίας, ξανά στην αρχή της ελληνικής αμαρτίας.