Ως αυταπάτη ορίζεται συνήθως μια σταθερή ψεύτικη πεποίθηση. Ο όρος χρησιμοποιείται, στην καθημερινή γλώσσα, για να περιγράψει μια πεποίθηση που είτε είναι ψεύτικη, φαντασιόπληκτη είτε αποτελεί προϊόν εξαπάτησης.
Από την έντυπη έκδοση
Του Γιώργου Κούρου
[email protected]
Ως αυταπάτη ορίζεται συνήθως μια σταθερή ψεύτικη πεποίθηση. Ο όρος χρησιμοποιείται, στην καθημερινή γλώσσα, για να περιγράψει μια πεποίθηση που είτε είναι ψεύτικη, φαντασιόπληκτη είτε αποτελεί προϊόν εξαπάτησης.
Από την άλλη πλευρά η απάτη, στην ελληνική μυθολογία μάλιστα, ήταν η προσωποποίηση ή πνεύμα (δαίμονας) της εξαπάτησης, παραπλάνησης, πονηριάς.
Δυστυχώς, στην ελληνική πραγματικότητα των τελευταίων ετών, υπήρξαν πολιτικοί του τόπου που είχαν αρκετές αυταπάτες. Το αποτέλεσμα γνωστό. Οι πολίτες, όχι μια, αλλά αρκετές φορές εξαπατήθηκαν.
Κατά πόσο βέβαια οι πολιτικοί, που καλούνται να ελέγχουν την τύχη της χώρας και των πολιτών δικαιολογούνται να έχουν αυταπάτες, είναι άλλο ερώτημα.
Ας δεχθούμε όμως ότι, όπως όλοι οι άνθρωποι, δικαιολογείται. Για μια φορά όμως, όχι δεύτερη και σίγουρα όχι για πολύ. Διότι, όπως έλεγε και ο Αβραάμ Λίνκολν, μπορείς να τους ξεγελάς όλους για λίγο καιρό, λίγους όλο τον καιρό, αλλά όχι όλους όλο τον καιρό.
Κάπως έτσι, λοιπόν, ξαφνικά όλοι κάποια στιγμή θα ξυπνήσουν. Όλοι θα συνειδητοποιήσουν ότι ο γολγοθάς των μνημονίων συνεχίζεται. Όλοι θα αντιληφθούν ότι το πρόγραμμα δεν τελειώνει το 2018, αλλά συνεχίζεται. Με νέο τέταρτο μνημόνιο, με μνημόνιο plus, με τεχνική συμφωνία; Οι τίτλοι δεν θα έχουν καμία αξία.
Γιατί όλοι θα καταλάβουν, το αργότερο σε μια διετία, ότι μισθοί, συντάξεις, οικογενειακοί προϋπολογισμοί θα «μηδενίσουν».
Το «μαχαίρι» στις συντάξεις θα μπει πολύ βαθιά, ουσιαστικά δεν θα υπάρχει σύνταξη πάνω από 1.000 ευρώ, μόνο για «πλούσιους», θα κοπούν επιπλέον ένας με δύο μισθούς, λίγο με το αφορολόγητο, λίγο με τις φοροαπαλλαγές, και οι «εισοδηματίες» των 500 ευρώ θα πληρώνουν για τα «πλούτη» τους, ενώ και οι ελεύθεροι επαγγελματίες θα είναι πλέον ένα σπάνιο «είδος» αφού με την εκτίναξη των ασφαλιστικών εισφορών τους λίγοι θα επιβιώνουν στην αγορά.
Η βουλγαροποίηση είναι κοντά για τους μισθούς και όχι, δυστυχώς, για τους συντελεστές φορολόγησης. Το ζητούμενο, λοιπόν, είναι να μην τρέφουμε αυταπάτες ότι τα αντίμετρα θα μας σώσουν. Αλλού είναι η λύση και όλοι τη γνωρίζουν.
Το «παραμύθι» πρέπει να τελειώσει, όπως και η εξαπάτηση ημών, γιατί η οικονομία έχει «στεγνώσει» και οι αντοχές έχουν στερεύσει, με κίνδυνο τα αποτελέσματα, παρά τις θυσίες, να είναι ολέθρια.