Πολλοί διεκδικούν τον Μακρόν κι είναι σχεδόν σουρεαλιστικό πως συνωστίζονται για να κλέψουν λίγο από «τα νιάτα, την ελπίδα και την αισιοδοξία. Θα καταφέρει πραγματικά να μην τους απογοητεύσει όλους;», γράφει η Κατερίνα Τζωρτζινάκη.
Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Πολλοί διεκδικούν τον Μακρόν κι είναι σχεδόν σουρεαλιστικό πως συνωστίζονται για να κλέψουν λίγο από «τα νιάτα, την ελπίδα και την αισιοδοξία. Θα καταφέρει πραγματικά να μην τους απογοητεύσει όλους;»
Το καλό είναι ότι έπειτα από έναν κατακλυσμό γεγονότων και πληθώρας Ουγενότων δεν υπάρχουν μεγάλες προσδοκίες που οδηγούν σε μεγάλες διαψεύσεις. Πάρτε για παράδειγμα τον απελθόντα ένοικο του Μεγάρου των Ηλυσίων. Είχε καλλιεργήσει προσδοκίες για αλλαγή στάσης στην Ευρώπη σε ζητήματα οικονομικής πολιτικής και δεν πέρασε ούτε χρόνος από την εκλογή του και μίλησε η σιωπή του. Όταν έχεις παγιδευτεί στα εσωτερικά αδιέξοδα αποφεύγεις το μεγάλο ευρωπαϊκό γήπεδο, εκτός κι αν έχεις μια εξαιρετικά πειστική αντιπρόταση στις γερμανικές επιταγές και κυρίως τη δύναμη να την προωθήσεις.
Δεν είχε, γιατί είχε μια οικονομία που τον περίμενε στη γωνία. Αυτήν παραλαμβάνει ο Μακρόν, που θέλει και την Ε.Ε. να μεταρρυθμίσει. Γιατί δεν ήθελε ο Σαρκοζί, που κατάπιε την πεισματική άρνηση της καγκελαρίου για τη διεύρυνση του ρόλου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και συναίνεσε στο Δημοσιονομικό Σύμφωνο;
Γιατί δεν ήθελε ο «Κύριος Νορμάλ», τον οποίο οι απόστολοι της ορθοδοξίας παρουσίαζαν στην αρχή ως μία απειλητική φιγούρα; «Είναι μάλλον επικίνδυνος» διακήρυσσε ο Economist, ο οποίος παρατηρούσε «ότι πραγματικά πιστεύει στην ανάγκη δημιουργίας μιας πιο δίκαιης κοινωνίας»; Quelle horreur!
Ο όρος «Μερκολάντ» γρήγορα ξεχάστηκε. Στο χρονοντούλαπο μαζί με το «Μερκοζί» καταχωνιάστηκε. Το δίδυμο «Μερκομακρόν» θα παίξει τουλάχιστον έως τον Σεπτέμβριο, αλλά είναι αμφίβολο αν ο νέος Γάλλος πρόεδρος θα ζητήσει με το «Guten Tag» μεταρρυθμίσεις στις οποίες το Βερολίνο είναι βέβαιο ότι δεν πρόκειται να συναινέσει, όπως μια οικονομική και νομισματική ένωση με έναν Ευρωπαίο υπουργό Οικονομικών, κοινοτική διαχείριση των χρεών και έναν ενιαίο προϋπολογισμό για την Ευρωζώνη. Oι προτάσεις αυτές δεν ακούγονται, άλλωστε, σαν την «Ωδή στη χαρά» στα αυτιά των Γερμανών ψηφοφόρων. Στο πλαίσιο αυτό είναι μάλλον φυσικό να περιμένουμε έναν χρόνο για να στρώσει ο γαλλικός οικονομικά βαλτωμένος δρόμος, προτού «περπατήσουν» κάποιες ιδέες στην Ευρώπη.