Αν εμπιστεύεσαι το «προϊόν» σου, για να χρησιμοποιήσουμε και την ορολογία της αγοράς, δεν έχεις λόγο κάθε τόσο να βγάζεις αναστεναγμούς ανακούφισης, γράφει η Κατερίνα Τζωρτζινάκη.
Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Αν εμπιστεύεσαι το «προϊόν» σου, για να χρησιμοποιήσουμε και την ορολογία της αγοράς, δεν έχεις λόγο κάθε τόσο να βγάζεις αναστεναγμούς ανακούφισης.
Μετρήστε «ουφ!» μέσα σε διάστημα ενός έτους. Έπειτα από αλλεπάλληλες αναμετρήσεις στην Ισπανία, οι «Podemos» ψάχνουν ακόμη τι σόι είναι ο Ραχόι. Στην Ιταλία, ο Ματέο έχασε το δημοψήφισμα, αλλά δεν έχει χαθεί της χώρας το στοίχημα.
Στην Αυστρία, δύο κάλπες χρειάστηκαν για να αποσοβηθεί ο κίνδυνος να αναδειχτεί ο πρώτος ακροδεξιός επικεφαλής ευρωπαϊκού κράτους μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Στην Ολλανδία, ο Μαρκ έκοψε την όρεξη του Γκέερτ και στη Γαλλία ο Μακρόν -υπερκέρασε τη Μαρίν και η Μαριάν η αναπαράσταση της Γαλλικής Δημοκρατίας με την αλληγορική μορφή γυναίκας- ακόμη καλά κρατεί.
Τόσα «ουφ!» από τις Βρυξέλλες, όταν τα μηνύματα είχαν σταλεί εδώ και καιρό, αλλά δεν παρελήφθησαν και στο «business as usual» διολίσθησαν.
Άλλαξαν καθόλου την πολιτική πραμάτεια, έστω τη βιτρίνα με κάτι περισσότερο από καθησυχαστικές ή καταστροφολογικές προσεγγίσεις;
Κάτι ψέλλισαν χθες. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή παρουσίασε μια σειρά πρωτοβουλιών για την επανεκκίνηση της κοινωνικής Ευρώπης. Ναι, υπάρχει και τέτοια.
Τι ιδέα είναι αυτή, που αναμένεται να συζητηθεί και να τροποποιηθεί, προτού επικυρωθεί από Ευρωπαϊκό Συμβούλιο και Κοινοβούλιο έως το τέλος του έτους;
Υιοθέτηση 20 βασικών αρχών και δικαιωμάτων για τη στήριξη «της καλής λειτουργίας» και της «δίκαιης διάστασης των αγορών εργασίας και των συστημάτων κοινωνικής πρόνοιας». Κάτι πιο κατανοητό; Νομοθετικές προτάσεις, ώστε να δοθούν περισσότερες ευκαιρίες στους άνδρες να αναλάβουν γονεϊκές ευθύνες και κατά συνέπεια να βελτιωθεί η θέση των γυναικών στην αγορά εργασίας.
Δεν είναι κακό, αλλά δεν είναι και η ελκυστική απάντηση που θα φρενάρει την άρνηση.
Δεν είναι κακό, αλλά όταν αρχίζουν οι ευρωηγούμενοι να ασχολούνται με πυλώνες και θεματικές, δημιουργούν συνήθως μια νέα γραφειοκρατία με «κουτάκια», αξιολογήσεις και αναλύσεις και στο τέλος χάνουν τις επανεκκινήσεις.
Δεν είναι κακό, αλλά δεν είναι και μαγικό. Έχω την αίσθηση ότι «το κενό επανέρχεται. Πιο άδειο από πριν. Και ζητάει νέο γέμισμα».