Το 2001 η Τουρκία ήταν στα πρόθυρα κατάρρευσης. Οικονομικής και κοινωνικής. Οι κάλπες της 3ης Νοεμβρίου 2002 ανέδειξαν το νέο πολιτικό φαινόμενο, γράφει η Κατερίνα Τζωρτζινάκη.
Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Το 2001 η Τουρκία ήταν στα πρόθυρα κατάρρευσης. Οικονομικής και κοινωνικής. Οι κάλπες της 3ης Νοεμβρίου 2002 ανέδειξαν το νέο πολιτικό φαινόμενο.
Το Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης κέρδισε το 34,2% των ψήφων (ο Γκιουλ ορίστηκε εντολοδόχος πρωθυπουργός, ως μεταβατικός, και παρέδωσε στον Ερντογάν τον Μάρτιο του 2003), αλλά κυρίως το στοίχημα της ανάπτυξης, γι’ αυτό και σάρωσε στις θερινές κάλπες του 2007 με 46,3% κι άρχισε να ξεδοντιάζει το κεμαλικό κατεστημένο και γιαβάς-γιαβάς και τους συνοδοιπόρους του Γκιουλ, Νταβούτογλου, Γκιουλέν.
To φθινόπωρο του 2010, σε ποσοστό 58%, οι Τούρκοι είπαν «evet» στο δημοψήφισμα που επικύρωνε συνταγματικές αλλαγές.
Δεκαπέντε χρόνια ο Ερντογάν βρίσκεται στην εξουσία, είτε στη θέση του πρωθυπουργού είτε εκείνη του προέδρου, πανταχού παρών και παντοδύναμος. Με το ισχύον σύστημα. Ποιος τον εμπόδισε να κλείσει μέσα ενημέρωσης, να στείλει δεκάδες δημοσιογράφους, ακόμη και αρχηγό κόμματος, στη φυλακή, να απολύσει δεκάδες χιλιάδες δημοσίους υπαλλήλους, να οδηγήσει το μακρύ χέρι του νόμου στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης;
Ποιος τον εμπόδισε να αναγορεύεται «πατέρας» του έθνους, να είναι μέσα από τις τηλεοπτικές οθόνες στα τουρκικά σπίτια κάθε μέρα, να δίνει συμβουλές οικογενειακού προγραμματισμού, διατροφής, να ορίζει ακόμη και τα αισθήματα που πρέπει να νιώθουν οι υπήκοοί του;
Ποιος τον εμπόδισε να έχει τον έλεγχο των πιο κρυφών κυττάρων του κράτους; Ακόμη και λίγες ώρες πριν από το δημοψήφισμα της Κυριακής, ποιος τον εμποδίζει να κάνει ό,τι θέλει; Η Τουρκία βρίσκεται σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης και σχεδόν όλες οι αποφάσεις λαμβάνονται με προεδρικά διατάγματα.
Αυταρχικές μέθοδοι διακυβέρνησης, καταστολή, απαγορεύσεις, χωρίς να χρειάζεται καν δημοψήφισμα. Ριζοσπαστικοποίηση του συντηρητισμού και εκστρατεία εναντίον του κράτους δικαίου.
Κι όμως, όλα αυτά δεν του φτάνουν, θέλει ακόμη περισσότερη εξουσία, ενώ η οικονομία είναι σε αφασία. Θέλει να «καθαρίσει» μια για πάντα με μια επανάσταση για του ολοκληρωτισμού την ανάσταση. Mε «evet» ή με «hayir» (ποιος τον εμποδίζει να ξαναπροσφύγει στις κάλπες για να ανατρέψει το αποτέλεσμα;) χαΐρι δεν θα βγει.