Με το διαπραγματευτικό (λέμε τώρα...) τιμ της ελληνικής πλευράς -Τσακαλώτος, Χουλιαράκης, Αχτσιόγλου- στις Βρυξέλλες για μια τελική προσπάθεια, με αρκετά τελεσιγραφική πίεση των «εταίρων» προς την Αθήνα μην και δεν «χαθεί» εντελώς το Eurogroup της 7ης Απριλίου (ειλικρινά, πιστεύουμε ότι η προσπάθεια είναι άλλη· να αποφύγει η Αθήνα το εύκολο blame game, να δείξει πώς έκανε «ό,τι είναι δυνατόν» κ.λπ.), είναι απαραίτητο να μη χάσει κανείς από το φόντο των πραγμάτων μερικά βασικά στοιχεία, γράφει ο Α. Δ. Παπαγιαννίδης.
Από την έντυπη έκδοση
Του Α. Δ. Παπαγιαννίδη
[email protected]
Με το διαπραγματευτικό (λέμε τώρα...) τιμ της ελληνικής πλευράς -Τσακαλώτος, Χουλιαράκης, Αχτσιόγλου- στις Βρυξέλλες για μια τελική προσπάθεια, με αρκετά τελεσιγραφική πίεση των «εταίρων» προς την Αθήνα μην και δεν «χαθεί» εντελώς το Eurogroup της 7ης Απριλίου (ειλικρινά, πιστεύουμε ότι η προσπάθεια είναι άλλη· να αποφύγει η Αθήνα το εύκολο blame game, να δείξει πώς έκανε «ό,τι είναι δυνατόν» κ.λπ.), είναι απαραίτητο να μη χάσει κανείς από το φόντο των πραγμάτων μερικά βασικά στοιχεία.
Δείτε ήδη την προ εβδομάδων διαρροή έκθεσης του Finanzministerium στην κατεστημένη οικονομική Handelsblatt και στην αντίστοιχη έγκυρη πολιτική Die Welt, έκθεση εσωτερικής χρήσης που ανέλυε ότι ακόμη και πάγωμα σε χαμηλό επίπεδο των επιτοκίων για το ελληνικό χρέος θα ισοδυναμούσε με απώλεια πόρων 120 δισ. ευρώ σε βάθος 30ετίας - άρα, πώς να θεωρηθεί βάση για διαπραγμάτευση;
Δείτε, λίγο αργότερα, στην πολύ πιο λαϊκή -αλλά πελώριας κυκλοφορίας- Bild την αναφορά στη δοκιμασία του Land της Βόρειας Ρηνανίας-Βεστφαλίας (που έχει εκλογές σε λιγότερο από δύο μήνες, χαρακτηρίζεται δε από υψηλό χρέος 180 δισ., τόσο ώστε να περιγράφεται ως «Η Ελλάδα της Γερμανίας»...), με την επισήμανση ότι εκεί οι χαμηλοί ρυθμοί ανάπτυξης είναι το αληθινό πρόβλημα για την αντιμετώπιση του χρέους. Ενώ, την ίδια στιγμή, η Handelsblatt επανέφερε στη δημόσια συζήτηση εκείνο που οι Γερμανοί προτιμούν να ξεχνούν: ότι η ανασυγκρότηση της ηττημένης χώρας τους είχε ως προϋπόθεση το γενναίο haircut του υπέρογκου χρέους τους, το 1953.
Πάμε τώρα ένα βήμα πιο κοντά: με συνέντευξή του (στο ΕΘΝΟΣ) ο Αλέξης Τσίπρας ξεκαθάρισε ή επιχείρησε να ξεκαθαρίσει ότι τα μέτρα για μετά το 2018/μετά δηλαδή το τρέχον Πρόγραμμα/Μνημόνιο-3, ακόμη και αφού συμφωνηθούν και ψηφιστούν, θα πάνε για εφαρμογή (με δική του κυβέρνηση, εννοείται) μόνον αφού οι «εταίροι» συμφωνήσουν σε -ουσιώδη- μέτρα που να επιφέρουν ελάφρυνση του χρέους. Συν, προσέξτε το αυτό, αφού παρόμοια μέτρα προχωρήσουν σε εφαρμογή. Αυτή η θέση έρχεται να αντιστρέψει εκείνο που οι «εταίροι» (=η Γερμανία) έθεταν πιεστικά τελευταίως, ότι δηλαδή ακόμη κι αν τα έως τώρα συμφωνημένα σε επίπεδο κορυφής προέβλεπαν «κάτι ουσιαστικό» για το ελληνικό χρέος υπό την έννοια μεσοπρόθεσμων διαρρυθμίσεων, αυτό θα είχε ως προαπαιτούμενο το κλείσιμο της τωρινής αξιολόγησης ΚΑΙ την εφαρμογή των μέτρων από ελληνικής πλευράς. Πέραν τούτου, και η συζήτηση (πόσο μάλλον η εφαρμογή) μέτρων για το χρέος θα ολίσθαινε για την επόμενη γερμανική κυβέρνηση, δηλαδή θα άρχιζε μετά τις γερμανικές εκλογές του φθινοπώρου, κάτι που θα ολοκληρωνόταν «κάποτε» μετά το τέλος του Μνημονίου-3.
Να προσθέσουμε μια διάσταση που, περιέργως, άργησε να προσεχθεί: γυρίζοντας έτσι τη διαπραγματευτική λογική ανάποδα, ο Έλληνας πρωθυπουργός έφερνε και την αξιωματική αντιπολίτευση σε ευαίσθητη θέση. Πώς αυτό; Σε μια προσπάθεια (α) να αποστασιοποιηθεί εντελώς από τα δύσκολα και τα βαριά που είναι να συμφωνηθούν τώρα (αν δεν πρόκειται να «τα σπάσουμε» με τους δανειστές) και (β) να δείξει σοβαρότητα και αξιοπιστία, ο Κυριάκος Μητσοτάκης ναι μεν αρνείται να ψηφίσει οτιδήποτε, όμως ταυτόχρονα διακήρυξε ότι, από αίσθηση ευθύνης, συνέχειας του κράτους κοκ δεσμεύεται να εφαρμόσει όσα θα έχουν συμφωνηθεί (βέβαια επιφυλασσόμενος να διαπραγματευθεί βελτιώσεις κοκ: θυμηθείτε το σκηνικό 2012...). Αν τώρα υποτεθεί ότι η τοποθέτηση Τσίπρα για το μετά το 2018 ισχύει, τότε τι θέση έχει η (δημοσκοπικά προπορευόμενη, πολύ προπορευόμενη ακόμη και σε δημοσκόπηση Palmos/TVXS) αξιωματική αντιπολίτευση; Θα εφαρμόσει τα συμφωνημένα και χωρίς μέτρα για το χρέος;
Κάπου εκεί, και ενώ τα πράγματα φθάνουν στο Eurogroup με περίπου τελεσίγραφο προς την Ελλάδα, έχουμε το ΔΝΤ το οποίο αφενός σκλήρυνε τη στάση του στα εργασιακά, αφετέρου επιμένει τα όποια μέτρα για το ασφαλιστικό -με κατάργηση της «πονηρής» προσωπικής διαφοράς Κατρούγκαλου- να έρθουν πίσω, στο 2019, και να μη μείνουν σπαστά για 2019-20 ή ’21. Μην ξεχνάτε το επιχείρημα -κατά το ίδιο ΔΝΤ!- ότι μετά το 2019 δεν ξέρουμε τι κυβέρνηση θα έχει η Ελλάδα. Είναι το ΔΝΤ που, υποτίθεται, ήθελε κάτι σαν εγγύηση από τη Ν.Δ. και τα λοιπά κόμματα ότι θα στήριζαν τα προς νομοθέτηση, τώρα, μέτρα...
Δεν ξέρουμε αν θα συμφωνήσει μαζί μας ο αναγνώστης, αλλά έχουμε την αίσθηση ενός νέου σκηνικού να στήνεται σιγά σιγά. Θα σταθεί όρθιο; Αυτή είναι άλλη υπόθεση!