Ηεπόμενη γερμανική κυβέρνηση δεν μπορεί να αποφύγει να επιλέξει ανάμεσα στην πολιτική ανοικοδόμηση της Ευρωζώνης, δηλαδή μια φιλοευρωπαϊκή γραμμή Σουλτς, όπου η Ελλάδα θα αποκτούσε ένα πρόγραμμα αναδιάρθρωσης με χρηματοδότηση και έλεγχο από τους Ευρωπαίους ή μια νεοσύστατη νομισματική ένωση χωρίς την Ελλάδα, κατά τα σχέδια του Σόιμπλε. Η απόφαση βρίσκεται τελικά -επιτέλους- στα χέρια των ψηφοφόρων, γράφει ο αρθρογράφος της SZ.
Μοιάζουν σαν να έχουν αποκτήσει χαρακτήρα επαναλαμβανόμενου τελετουργικού των τελευταίων επτά χρόνων οι ατέλειωτες διαπραγματεύσεις της Ελλάδας με τους θεσμούς για να κλείσει κάθε φορά κάποια αξιολόγηση. Κι αυτό την τελευταία στιγμή, την ώρα που όλα φαίνονται να έχουν χαθεί και να οδηγείται η χώρα στον οικονομικό γκρεμό.
Μόνο που φέτος έχει έρθει η χρονιά που θα κριθεί εκλογικά η μακροημέρευση της Άγκελα Μέρκελ στο θώκο της καγκελαρίας, χωρίς να καταφέρει ο μεγάλος συνασπισμός να δώσει λύση στο «ελληνικό δράμα» πριν ξεκινήσει η προεκλογική εκστρατεία. Τα βλέμματα, κυρίως αυτά των Αθηνών, στρέφονται αναπόδραστα στον Μάρτιν Σουλτς. Διαθέτει εναλλακτικές ο υποψήφιος των Σοσιαλδημοκρατών;
Μια σύντομη αναδρομή στα πεπραγμένα επιφανών Χριστιανοδημοκρατών, όπως η Μέρκελ και ο Σόιμπλε, δείχνει ότι η γερμανική πολιτική στο ελληνικό ζήτημα σφραγίστηκε από βαθιά δυσπιστία απέναντι στην Αθήνα αλλά και στους ευρωπαϊκούς θεσμούς, παρατηρεί σε άρθρο γνώμης η Süddeutsche Zeitung, υπενθυμίζοντας ότι αυτός ήταν ο λόγος που το Βερολίνο ζήτησε να συσταθεί εκτός ευρωπαϊκών συμφωνιών ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας και επέμενε στη συμμετοχή του ΔΝΤ στα ελληνικά προγράμματα διάσωσης.
Όλα αυτά δεν εμπόδισαν την καταστροφή της Ελλάδας. Με αυτό το δεδομένο ο υποψήφιος του SPD δεν έχει εναλλακτική από το να αλλάξει την πολιτική γραμμή πλεύσης του Βερολίνου στο ελληνικό ζήτημα, σημειώνει ο Γερμανός σχολιαστής. Ο Σουλτς κερδίζει σε δημοτικότητα επειδή στη συνείδηση των ψηφοφόρων δεν ταυτίζεται με τον μεγάλο συνασπισμό. Που σημαίνει ότι καλείται να διορθώσει λάθη που έκανε ο μεγάλος συνασπισμός.
Αλλά και η «ευρωπαϊκή» προέλευσή του τού δημιουργεί υποχρεώσεις. Μπορεί να εξηγήσει την ευρωπαϊκή όσμωση καλύτερα από οποιονδήποτε, γιατί ως πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου τη συνδημιούργησε. Αλλά την εμπιστοσύνη προς την ΕΕ που ζητά από τους πολίτες συνομιλώντας μαζί τους στις κεντρικές πλατείες, δεν μπορεί να την αρνείται όταν πρόκειται για την πολιτική έναντι της Ελλάδας, επισημαίνει χαρακτηριστικά η εφημερίδα του Μονάχου.
Βέβαια μέχρι τώρα δεν βρήκε την ευκαιρία να εξαγγείλει αλλαγή πολιτικής. Ίσως να περιμένει την έκβαση των διαπραγματεύσεων, αλλά και την έκβαση των γαλλικών εκλογών. Σε περίπτωση που ο Εμανουέλ Μακρόν τα καταφέρει, ελπίζει σε ούριο άνεμο για μια φιλοευρωπαϊκή αλλαγή πολιτικής στη Γερμανία.
Το εγχείρημα δεν θα είναι εύκολο, προεξοφλεί η SZ, διότι δεν πρόκειται μόνο για την Ελλάδα αλλά για απόφαση ριζικής αλλαγής για ολόκληρη την Ευρωζώνη. Γιατί κανείς δεν μπορεί να κλείσει τα μάτια στο ότι από την έκρηξη της δημοσιονομικής κρίσης τα μέλη της Ευρωζώνης αντί να προσεγγίζουν οικονομικά το ένα το άλλο, οδεύουν σε αντίθετη κατεύθυνση με συνεχείς έριδες, συνεχή χρέη και ανεκπλήρωτους δημοσιονομικούς στόχους, με μεταρρυθμίσεις που δεν υλοποιούνται.
Η Ελλάδα, διαπιστώνει η εφημερίδα, είναι απλά η χώρα που συγκεντρώνει όλα τα προβλήματα της Ευρωζώνης. Πέντε κυβερνήσεις, 10 υπουργοί Οικονομικών σε επτά χρόνια, ελάχιστοι επενδυτές, υπέρογκα χρέη, τεράστια ανεργία. Η κρίση αγγίζει νέα ύψη και η επόμενη γερμανική κυβέρνηση, ως εκπρόσωπος της μεγαλύτερης ευρωπαϊκής οικονομίας, δεν μπορεί να αποφύγει την επιλογή ανάμεσα στην πολιτική ανοικοδόμηση της Ευρωζώνης, δηλαδή μια φιλοευρωπαϊκή γραμμή Σουλτς, όπου η Ελλάδα θα αποκτούσε ένα πρόγραμμα αναδιάρθρωσης με χρηματοδότηση και έλεγχο από τους Ευρωπαίους ή μια νεοσύστατη νομισματική ένωση χωρίς την Ελλάδα, κατά τα σχέδια του Σόιμπλε. Η απόφαση βρίσκεται τελικά στα χέρια των ψηφοφόρων -επιτέλους, καταλήγει ο αρθρογράφος.