Σημασιολογικά πάθη

Από την έντυπη έκδοση 

Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]

Eίμαστε ένα κράτος σε πτώχευση, έχουμε ένα χρέος που μας υποχρεώνει να αναζητούμε δισεκατομμύρια στις αγορές. Η Γαλλία μπορεί κάποια στιγμή να καταρρεύσει σαν την Ισπανία, την Πορτογαλία, την Ιταλία ή ακόμη και την Ελλάδα».

Είναι η Ελλάδα μια χρεοκοπημένη χώρα, όπως λέει ο υποψήφιος για τη γαλλική προεδρία Φρανσουά Φιγιόν;

Ας μιλήσουν τα γεγονότα. Η τελευταία φορά που η Ελλάδα βγήκε στις αγορές και μετά κοπήκαν οι χαρές, ήταν στις 7 Απριλίου του 2010. Επτά χρόνια απουσίας από των αγορών τα σαλόνια -μ’ ένα πέρασμα guest τον Απρίλιο του 2014, μια επιχείρηση πολιτική, κομματάκι ακριβή-, δύο PSI, τρία Μνημόνια, 21 μήνες capital controls, Υπερταμείο αποκρατικοποιήσεων για 99 χρόνια, η οικονομία στα αλώνια, η ανεργία καθηλωμένη στα χιόνια και οι νέοι στα αεροδρόμια.

Όπως κι αν ζυμωθεί η γλώσσα, είναι χρεοκοπία κι αν δεν βρούμε το αντίδοτο, αργά ή γρήγορα θα αξιωθεί η χώρα μιας αρχαιολογικής κηδείας.

Προλαμβάνω την εύλογη απορία. Τεχνικά δεν χαρακτηρίζεται χρεοκοπία, και γλωσσικά πρέπει να λύσουμε το παράλογο της ταυτολογίας (πτωχεύει ο φτωχός), αλλά ας μην υποκρινόμαστε ότι είμαστε σε κυκλοφορία. Οι τρις σωσμένοι είναι πνιγμένοι, ενώ το ιερατείο επιμένει.

Μια χρεοκοπημένη χώρα αντιμετωπίζεται με μια πολιτική που ουσιαστικά μεταθέτει τη χρεοκοπία της για αργότερα. Μήπως (και) αυτό δεν είναι πίσω από την αντιπαράθεση των Ευρωπαίων με το ΔΝΤ; Αν η διάσωση ήταν επιτυχημένη, το ΔΝΤ δεν θα έπρεπε να τη θεωρεί δικής του εμπνεύσεως, οι Γερμανοί να εμφανίζονται ως γεννήτορες και οι ευρωκράτες να είναι υπερήφανοι;

Υπερηφάνως, γυαλοχαρτίζουμε το τέταρτο μνημόνιο -γιατί τι άλλο είναι τα μέτρα της διετίας 2019-2020- ενώ σκηνοθετείται άλλο ένα διάστημα αγωνίας για μια αξιολόγηση που αγοράζει εκεχειρία. Μέχρι να εκτελεστεί η γερμανική φθινοπωρινή συμφωνία;