Ο Κολοκοτρώνης είχε πολλές φορές αγανακτήσει με τα πομπώδη και φλύαρα κείμενα των γραμματικών του. Κάποτε, περνώντας με τ’ ασκέρι του κοντά από ένα μοναστήρι, πρόσταξε τον γραμματικό του να γράψει μήνυμα προς τον ηγούμενο, για να του στείλει τυρί που χρειαζόταν το καταπονημένο στράτευμα, γράφει η Κατερίνα Τζωρτζινάκη.
Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Ο Κολοκοτρώνης είχε πολλές φορές αγανακτήσει με τα πομπώδη και φλύαρα κείμενα των γραμματικών του. Κάποτε, περνώντας με τ’ ασκέρι του κοντά από ένα μοναστήρι, πρόσταξε τον γραμματικό του να γράψει μήνυμα προς τον ηγούμενο, για να του στείλει τυρί που χρειαζόταν το καταπονημένο στράτευμα.
Ο γραμματιζούμενος γέμισε δύο-τρεις σελίδες. Με τα κομψά του γράμματα, σε μια γλώσσα αποκαθαρμένη και επιμελημένη.
«Ακόμα μωρέ;» τον ρώτησε ο Κολοκοτρώνης, βλέποντάς τον να ιδρώνει και να καθυστερεί. Παίρνει το χαρτί, βλέπει τα κατορθώματα του γραμματικού και φρίττει. Σκίζει ένα κομμάτι χαρτί και γράφει ο ίδιος το λακωνικό μήνυμα, τρεις λέξεις όλες κι όλες, στο μοναστήρι: «Γούμενε, τυρί, Κολοκοτρώνης».
Οι πολίτες της Ε.Ε. έχουν πολλές φορές αγανακτήσει από τα πομπώδη κείμενα και την ευρώλεκτο (Εurolecte), αλλά οι ηγούμενοι της Ευρώπης στη διακήρυξη της Ρώμης ακολούθησαν την πεπατημένη. Ψωμοτύρι οι αναφορές στην ανάπτυξη ή την ανάγκη καταπολέμησης «της ανεργίας, του κοινωνικού αποκλεισμού και της φτώχειας», ψωμοτύρι τα ευχολόγια και οι ψαλμοί για τα επιτεύγματα στα αναλόγια. «Είμαστε ενωμένοι και αποφασισμένοι», είμαστε «υπερήφανοι», είμαστε «δεσμευμένοι». Είμαστε ωραίοι, εμείς οι Ευρωπαίοι.
Αν εξαιρέσουμε τα νέα στοιχεία που καταγράφονται σε επίσημο κείμενο «θα προχωράμε μαζί, με διαφορετικούς ρυθμούς και ένταση όπου χρειάζεται» και τη «δημιουργία μιας περισσότερο ανταγωνιστικής και ολοκληρωμένης αμυντικής βιομηχανίας», θύμιζε μανιφέστο κάποιας οργάνωσης ανθρωπιστικής βοήθειας και απαριθμούσε κοινοτοπίες.
Αν εξαιρέσουμε και τις απλές αναφορές στην τρομοκρατία και τις «αυξανόμενες μεταναστευτικές πιέσεις», κάλλιστα θα μπορούσαν να είχαν πάρει τη Διακήρυξη του Βερολίνου για τα πενηντάχρονα της Ένωσης και να κάνουν τις προσαρμογές.
Από το Βερολίνο στη Ρώμη, όμως, μεσολάβησε κανόνι και η Ε.Ε. δεν δυναμώνει. Σύμφωνοι (θα πρέπει να) είμαστε ευτυχείς που γεννηθήκαμε σ’ αυτό το κομμάτι του πλανήτη. Σύμφωνοι, οι προκλήσεις είναι πολλές και «Η Ευρώπη είναι το κοινό μας μέλλον», αλλά «Γούμενοι, τυρί», γιατί το στράτευμα δυσφορεί.