Ο πιο γνωστός Δανός της μυθοπλασίας ήταν μία τραγική φιγούρα, βασανιζόμενη από το ερώτημα του αν αξίζει κανείς να ζει. Οι σύγχρονοι Δανοί δεν έχουν τέτοιες ανησυχίες, εάν πιστέψουμε τις έρευνες, που τους θέλουν να είναι το δεύτερο πιο ευτυχισμένο έθνος στον πλανήτη, γράφει η Νατάσα Στασινού.
Της Νατάσας Στασινού
[email protected]
Ο πιο γνωστός Δανός της μυθοπλασίας ήταν μία τραγική φιγούρα, βασανιζόμενη από το ερώτημα του αν αξίζει κανείς να ζει. Οι σύγχρονοι Δανοί δεν έχουν τέτοιες ανησυχίες, εάν πιστέψουμε τις έρευνες, που τους θέλουν να είναι το δεύτερο πιο ευτυχισμένο έθνος στον πλανήτη. Θα μπορούσε αυτό να οφείλεται στο γεγονός ότι η χώρα τους εμφανίζει ένα από τα χαμηλότερα ποσοστά δημοσίου χρέους στην Ευρώπη (μόλις 38% του ΑΕΠ), ενώ είναι σταθερά στην πρώτη δεκάδα των χωρών με τις καλύτερες επιδόσεις σε εκπαίδευση, καινοτομία, επιχειρείν, αλλά και υπηρεσίες προς τους πολίτες.
Επί δεκαετίες τώρα παρουσιάζεται ως χώρα πρότυπο. Δεν είναι μόνο η Ελλάδα, που κάποτε φιλοδοξούσε να γίνει «Δανία του Νότου». Στην πρόσφατη προεκλογική εκστρατεία των ΗΠΑ ο Μπέρνι Σάντερς είχε επανειλημμένα επισημάνει ότι η χώρα του θα πρέπει να ακολουθήσει το δανέζικο μοντέλο. «Να δούμε τι προσφέρουν στους πολίτες του και να διδαχθούμε από αυτό» είχε πει.
Είναι λοιπόν η Δανία ένα οικονομικό θαύμα; Αν ναι, πρόκειται για ένα βαρετό θαύμα, με την έννοια ότι δεν υπήρξε κάποια στιγμή στην ιστορία της, που να δει την οικονομία της να απογειώνεται ξαφνικά. Τα τελευταία τριάντα χρόνια παρουσιάζει- με μικρά διαλείμματα ύφεσης- ρυθμούς ανάπτυξης της τάξης του 1% -3% και σταθερά δημοσιονομικά. Υπάρχει βέβαια και ένα αγκάθι. Το χρέος των νοικοκυριών υπερβαίνει το 300% του διαθέσιμου εισοδήματος και είναι από τα υψηλότερα παγκοσμίως και σαφώς υψηλότερο από το ιδιωτικό χρέος σε Ελλάδα ή Ιταλία. Αλλά αυτό δεν αρκεί για να πούμε πως «κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας». Πολύ απλά γιατί κανείς δεν ανησυχεί ιδιαίτερα για τη δυνατότητα εξυπηρέτησής του.
Η χώρα ποντάρει στη νέα γενιά με υψηλές δαπάνες στην εκπαίδευση και διαθέτει πολύ χαμηλά ποσοστά ανεργίας, χωρίς να χρειάζεται να θυσιάσει το δίχτυ ασφαλείας για τους εργαζομένους ή το άκρως γενναιόδωρο σύστημα κοινωνικών παροχών. Διαθέτει αποτελεσματική δημόσια διοίκηση με αυστηρούς μηχανισμούς αξιολόγησης και λογοδοσίας και εμφανίζει υψηλότατα ποσοστά εμπιστοσύνης στους θεσμούς και κοινωνικής συνοχής. Και κάτι τελευταίο για όσους επιμένουν να την αμφισβητούν. Πρόσφατα ανεδείχθη η καλύτερη χώρα για τις γυναίκες, έχοντας κάνει πράξη την ισότητα των δύο φύλων και μάλλον απορρίπτοντας θλιβερά στερεότυπα, όπως αυτά που θυμήθηκε προ ημερών ο πρόεδρος του Eurogroup. Όπως θα έλεγε και ο Άμλετ, «τα υπόλοιπα είναι σιωπή».