Οι εκλογές της περασμένης Τετάρτης στην Ολλανδία ήταν μια μάχη που κερδήθηκε απέναντι στις δυνάμεις εκείνες που αντιστρατεύονται το ουσιαστικό περιεχόμενο της δημοκρατίας στην Ευρώπη, γράφει ο Δημήτρης Η. Χατζηδημητρίου.
Από την έντυπη έκδοση
Του Δημήτρη Η. Χατζηδημητρίου
[email protected]
Οι εκλογές της περασμένης Τετάρτης στην Ολλανδία ήταν μια μάχη που κερδήθηκε απέναντι στις δυνάμεις εκείνες που αντιστρατεύονται το ουσιαστικό περιεχόμενο της δημοκρατίας στην Ευρώπη. Τίποτε όμως δεν έχει κριθεί οριστικά, ο πόλεμος είναι ακόμη μπροστά και απαιτεί διαρκή κινητοποίηση και καθολική συμμετοχή των πολιτών, που πιστεύουν στις αξίες του ευρωπαϊκού πολιτισμού, για να κερδηθεί.
Η απειλή του ολοκληρωτισμού, της αναβίωσης της φασιστικής-ναζιστικής δυστοπίας παραμένει παρούσα, όπως μαρτυρεί και η αυξανόμενη δράση των πολιτικών εκπροσώπων τους σε σχεδόν όλες τις ευρωπαϊκές χώρες. Υπό μία έννοια -και με αυστηρό σεβασμό στις ιστορικές αναλογίες- είμαστε καθ’ οδόν προς το 1933, στο οποίο και δεν πρέπει να φτάσουμε. Οι αρνητές της Ευρώπης βρίσκουν πρόσφορο έδαφος στην εκτεταμένη δυσανεξία των πολιτών, που καλούνται να υποστούν τις δυσκολίες του παρόντος και την αβεβαιότητα του εγγύς μέλλοντος.
Παραφράζοντας την πάντα επίκαιρη Χάνα Άρεντ, η αποτελεσματικότερη μυθοπλασία της προπαγάνδας των αντιευρωπαϊστών είναι η επινόηση μιας διεθνούς συνωμοσίας με στόχο την κατάλυση των ευρωπαϊκών κρατών, την καταστροφή της ευρωπαϊκής ταυτότητας και των πολιτών τους. Η αδυναμία των θεσμών της Ε.Ε να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά τις προκλήσεις της εποχής ενισχύει το προπαγανδιστικό επιχείρημα.
Όλο και συχνότερα οι πολίτες τείνουν να αποδίδουν την άναρχη παγκοσμιοποίηση και τις επιπτώσεις της στη ρευστοποίηση της πολιτικής και την απίσχναση των πολιτικών. Εδραιώνεται η πεποίθηση ότι οι πολιτικοί και οι ηγεμονεύουσες ελίτ συμπεριφέρονται ως κατεστημένες συντεχνίες, που ενδιαφέρονται μόνο για τη διεύρυνση, αναπαραγωγή και διατήρηση των προνομίων τους, αδιαφορώντας για το γενικό καλό και την τύχη όσων πλήττονται από τις καταστροφικές δυνάμεις ενός συστήματος που επιτρέπει σε μόνον οκτώ (8) ανθρώπους να συσσωρεύουν πλούτο, ο οποίος ισοδυναμεί με τα εισοδήματα του 50% του παγκόσμιου πληθυσμού (έκθεση Oxfam).
Η απαίτηση για έναν κόσμο πιο δίκαιο δεν μπορεί να λοιδορείται ως «λαϊκισμός» και είναι απόδειξη πολιτικής τύφλωσης να εξωραΐζονται οι ακροδεξιοί φασίστες-ναζιστές ως «λαϊκιστές». Η απάντηση στους αρνητές της Ευρώπης δεν βρίσκεται στην αλά καρτ υιοθέτηση της ατζέντας τους, πειρασμό στον οποίο υποκύπτουν, κυρίως, τα συντηρητικά κόμματα, όπως έγινε και στην Ολλανδία.
Οι Ευρωπαίοι πολίτες έχουν να υπερασπισθούν μια ιστορική κατάκτηση κι αυτό μπορεί να γίνει με την υιοθέτηση μιας νέας, ελκυστικής κι αποτελεσματικής πρότασης, για την αναζωογόνηση της ευρωπαϊκής ιδέας και την αποκρυστάλλωση ενός ολοκληρωμένου, συνεκτικού και συνεπούς σχεδίου, στο οποίο θα μπορούν να αναγνωρίζουν το μέλλον τους οι πολλοί.