Πριν από πέντε χρόνια, ο πρόεδρος της ΕΚΤ Μάριο Ντράγκι πάλεψε να κρατήσει ακέραιη την Ευρωζώνη και ζωντανό τον πληθωρισμό. Μπορεί να θεωρήσει ότι τα κατάφερε, αν και όχι αναίμακτα, αφού η κρίση χρέους ουδέποτε άφησε πραγματικά την περιφέρεια του ευρώ, γράφει η Έφη Τριήρη.
Από την έντυπη έκδοση
Της Έφης Τριήρη
[email protected]
Πριν από πέντε χρόνια, ο πρόεδρος της ΕΚΤ Μάριο Ντράγκι πάλεψε να κρατήσει ακέραιη την Ευρωζώνη και ζωντανό τον πληθωρισμό. Μπορεί να θεωρήσει ότι τα κατάφερε, αν και όχι αναίμακτα, αφού η κρίση χρέους ουδέποτε άφησε πραγματικά την περιφέρεια του ευρώ.
Και τώρα προβάλλει ξανά απειλητική, με την Ελλάδα αδύναμο κρίκο, την Ιταλία σε μία αβέβαιη πολιτική κατάσταση, με το τραπεζικό της σύστημα να κλυδωνίζεται από τα επισφαλή δάνεια, και τη Γαλλία να «ταρακουνά» τα θεμέλια του ευρώ εν όψει της εκλογικής αναμέτρησης του Μαΐου.
Πολύ περισσότερο, η περίοδος «χάριτος» για τον κ. Ντράγκι έχει τελειώσει. Τώρα, με την επάνοδο του πληθωρισμού, η Γερμανία είναι κατηγορηματική: Το πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης θα πρέπει να αποσυρθεί. Τα τελευταία στοιχεία έδειξαν ότι οι τιμές καταναλωτή στην Ευρωζώνη ανήλθαν στο 2% σε ετήσια βάση τον Φεβρουάριο, στο υψηλότερο επίπεδο τετραετίας, ξεπερνώντας τον στόχο της ΕΚΤ. Στη δε Γερμανία ο πληθωρισμός ήταν ακόμη υψηλότερος - έφτασε στο 2,2%. Μέχρι τον Φεβρουάριο το πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ είχε υπερβεί το 1,5 τρισ. ευρώ.
Σίγουρα, εάν αυτή τη στιγμή ήταν στο χέρι της Γερμανίας, τα επιτόκια θα αυξάνονταν και το πρόγραμμα θα έληγε. Το θέμα όμως είναι ότι η ποσοτική χαλάρωση ουδέποτε έδωσε στην οικονομία την ώθηση που αναμενόταν. Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ένα μέτριο «πακέτο διάσωσης» για τις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου, κυρίως Ιταλία και Πορτογαλία, εφόσον η Ελλάδα δεν συμμετέχει.
Εάν όμως η βοήθεια αυτή αποσυρθεί -και θα αποσυρθεί εάν ο πληθωρισμός κλιμακωθεί ακόμη περισσότερο και οι πιέσεις από το Βερολίνο γίνουν ασφυκτικές-, τότε όλα τα δεινά θα επέστρεφαν μεμιάς στις πλέον αδύναμες χώρες του ευρώ και οι ομολογιακές αποδόσεις τους θα εκτινάσσονταν στα ύψη - μολονότι εξακολουθούν να βρίσκονται σε υψηλά επίπεδα.
Ο Μάριο Ντράγκι δεν μπορεί πλέον να κερδίσει πολύ χρόνο και το πρόγραμμα θα μπορούσε πολύ εύκολα από σωτήριο να αποβεί καταστροφικό, με τον τερματισμό του. Ποιος τελικά θα μας σώσει; Ακόμη ένα ερώτημα... που στην καλύτερη περίπτωση θα πρέπει να μας προβληματίσει.