Μόνη βεβαιότητα οι νεκροί

Από την έντυπη έκδοση 

Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]

Τα γεγονότα είναι πιο ισχυρά από τις ερμηνείες τους, από τις ντεγκραντέ αιτίες τους, από τις τοξικές κακίες. Τα γεγονότα στην Αθηνών - Λαμίας, όπως και τα ξεχασμένα για τους πολλούς στην Αίγινα είναι τόσο ισχυρά όσο ο θάνατος. Τραγικά. Δεν πρέπει να αποτελούν «αφορμή για κοινωνικούς αυτοματισμούς, ανταγωνισμούς και ''χτυπήματα κάτω από τη ζώνη''» υπενθυμίζει η ΕΣΗΕΑ.

Τον Δεκαπενταύγουστο η τραγωδία έγινε παραπολιτική, αλλάζοντας την πλοκή. Την Κυριακή της Τυρινής η τραγωδία έγινε από κάποιους ταξική, «το πλουσιόπαιδο με το ακριβό αυτοκίνητο που πήρε και άλλους μαζί του στον Άδη».

Όχι, δεν πάει έτσι. Η μόνη βεβαιότητα που υπάρχει είναι οι νεκροί.

Ακούγονται και γράφονται πολλά, που σοκάρουν πιο πολύ κι από την κόλαση μπροστά στα μάτια μας. Φράσεις που μένουν μετέωρες με αποσιωπητικά, βλέμματα που υπονοούν χωρίς να εννοούν, εσωτερικά πάθη, πείσματα, συναισθηματικές ανεπάρκειες, φοβίες, ματαιώσεις. Πάλι χαράδρα άνοιξε, ανάμεσα σε επιχειρήματα, σκέψεις, συναισθήματα. Με υπερβολική ταχύτητα.

Πάλι ρωγμές ανοίξανε, απ’ όπου ξεχύνονται η μοιρολατρία για την καθημερινότητα των δρόμων μας, την οδηγική νοοτροπία, την ατιμωρησία και την ελλιπή παιδεία, η θλίψη και ο οικτιρμός, αλλά συστοίχως και η τυφλότητα, η μοχθηρία και η μνησικακία, η ελλοχεύουσα διχόνοια, ο κερματισμός. Ο σεβασμός στο πένθος των οικογενειών; Έκοψε ο θάνατος τόσο απότομα το στημόνι της κατανόησης; Πάλι χαράδρα άνοιξε. Δεν υπάρχουν εύκολες απαντήσεις. Υπάρχουν, όμως, μερικές παραδοχές. Πρώτη: Αβάσταχτος ο πόνος για όλους όσοι μένουν. Δεύτερη: Η συγχώρηση είναι μέρος του πολιτισμού μας. Δεν είναι απλή, αλλά την έχουμε ανάγκη. Δεν λυτρώνει, μα κοινωνίες στεριώνει. «Συλλυπητήρια στην οικογένειά του και αυτοί δεν ήθελαν να τον χάσουν. Έφταιγε, δεν έφταιγε, η ψυχούλα του το ξέρει». O πατέρας, που έχασε γυναίκα και παιδί σε μια στιγμή, ξέρει πώς υποφέρει. Εμείς έχουμε τόσα να μάθουμε αν δεν κακοχωνέψουμε την τραγωδία.