Πάτσι και... Κόστα

Από την έντυπη έκδοση 

Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]

Μπήκε στον χορό της διάσωσης τον Μάιο του 2011, γιόρτασε την άνοιξη του 2014 την αποχώρηση της τρόικας. Χαμηλόφωνα. Χωρίς τυμπανοκρουσίες. Έκανε μικρά βήματα, επέστρεψε στις αγορές, για ν’ αποφύγει νέες μνημονίων «χαρές», αύξησε τις εξαγωγές, έκανε εκλογές, δεν διέπρεψε στις οιμωγές.

Ο Αντόνιο Κόστα έβαλε τέλος στη λιτότητα, αύξησε τον κατώτερο μισθό από τα 589 στα 618 ευρώ, μείωσε το ωράριο των δημοσίων υπαλλήλων κατά πέντε ώρες στις 35, αλλά και τον ΦΠΑ στην εστίαση και τα ξενοδοχεία από το 23% στο 13%, για να ενισχύσει την κατανάλωση, αν και η υπέρμετρη εξάρτηση από την εγχώρια αγορά θεωρούνταν μια από τις διαρθρωτικές αδυναμίες της Πορτογαλίας.

Το δημόσιο έλλειμμα αναμένεται να κλείσει το 2016 στο 2,1%, ποσοστό που θα είναι το χαμηλότερο των τελευταίων 42 ετών και η ανεργία προβλέπεται ότι θα επιστρέψει σε μονοψήφια ποσοστά φέτος.

Εντάξει, η χώρα των φάντο δεν μπορεί να επαναπαυθεί στον τουρισμό, σαφώς προβληματικό παραμένει το υψηλό δημόσιο χρέος και το κόστος δανεισμού, αλλά σε σύγκριση με τη δική μας επταετή Σαρακοστή, η παραπάνω πολιτική με Πάσχα μοιάζει.

Για το Spiegel Online, βέβαια, είναι μέτρια τα αποτελέσματα Κόστα στην Πορτογαλία. Αναγνωρίζει, όμως, ότι οι Πορτογάλοι ελπίζουν και πάλι, ενώ βρίσκεται σε ανοδική τροχιά η δημοτικότητα του Σοσιαλιστή πρωθυπουργού, που συγκυβερνά από τον Νοέμβριο του 2015 με ένα κόμμα της Αριστεράς και τους κομμουνιστές.

Για το Politico, από την άλλη, ο Αντόνιο Κόστα είναι ένα καλό παράδειγμα για τους Ευρωπαίους Σοσιαλιστές.

Σύμφωνοι, οι εξαγωγές πολιτικών μοντέλων δεν είναι τόσο επιτυχημένες και αποδοτικές, όσο οι εξαγωγές προπονητών ή αγαθών, αλλά αν οι Βρυξέλλες και οι ριζοσπάστες είναι ικανοποιημένοι κάτι βγαίνει. Υπερβολές; Μπορεί, για όσους βολεύονται με τις αναβολές και δεν αξιοποιούν τις μεταβολές.