Στο σημερινό Eurogroup ουδείς αναμένει να κλείσει η αξιολόγηση, αλλά όλοι περιμένουμε να δοθεί ένα μήνυμα για το αν, το πώς και το πότε θα ολοκληρωθεί. Η αβεβαιότητα που υπάρχει όσο η εκκρεμότητα παραμένει ασκεί ισχυρή πίεση για μια συμφωνία για «να τελειώνουμε». Όμως το ζητούμενο είναι το να κλείσει η αξιολόγηση ή το πώς θα κλείσει;, γράφει ο Πάνος Φ. Κακούρης.
Από την έντυπη έκδοση
Του Πάνου Φ. Κακούρη
[email protected]
Στο σημερινό Eurogroup ουδείς αναμένει να κλείσει η αξιολόγηση, αλλά όλοι περιμένουμε να δοθεί ένα μήνυμα για το αν, το πώς και το πότε θα ολοκληρωθεί.
Η αβεβαιότητα που υπάρχει όσο η εκκρεμότητα παραμένει ασκεί ισχυρή πίεση για μια συμφωνία για «να τελειώνουμε». Όμως το ζητούμενο είναι το να κλείσει η αξιολόγηση ή το πώς θα κλείσει;
Είναι εξαιρετικά εύκολο να κλείσει ακόμη και σήμερα το πρωί, πριν το Eurogroup, εφόσον γίνουν αποδεκτοί οι όροι των δανειστών.
Όμως, πόσο χρήσιμη θα ήταν για την οικονομία μια τέτοια εξέλιξη, με προκαταβολικά μέτρα, χωρίς ρύθμιση του χρέους που οδηγούν και σε προκαταβολική ύφεση; Υπάρχει επίσης και ένα άλλο ερώτημα: Ποιοι είναι οι όροι; Αυτοί που βάζει το ΔΝΤ ή εκείνοι των Ευρωπαίων;
Δεν είναι βέβαιο πως θα απαλλαγούμε εύκολα και σύντομα, από έναν ακόμη εφιάλτη της αξιολόγησης, με δεδομένες τις αντιθέσεις και μεταξύ των δανειστών, αλλά και τα μισόλογα, στα οποία καταφεύγουν την ώρα που παίζεται το παρόν και το μέλλον μιας χώρας.
Οι Ευρωπαίοι θέλουν το ΔΝΤ στο πρόγραμμα. Όμως το ΔΝΤ για να μετάσχει θέτει όρους.
Απομείωση του χρέους, πλεονάσματα 1,5% του ΑΕΠ από το 2019 και μετά, καθώς και μέτρα 2% του ΑΕΠ, ενώ αγνοεί τις επιδόσεις της οικονομίας το 2016. Οι Ευρωπαίοι απορρίπτουν την απομείωση του χρέους και για να βγει ο λογαριασμός αντιπροτείνουν πλεονάσματα 3,5% του ΑΕΠ επί μακρόν.
Εσχάτως, το ξανασκέφτονται, όπως προκύπτει από το έγγραφο του Eurogroup, και θεωρούν πως οι στόχοι βγαίνουν και με λιγότερα μέτρα, ενώ κατηγορούν το Ταμείο για λανθασμένες προβλέψεις και καταγράφουν μια σειρά από λάθη στα οποία υπέπεσαν οι αναλυτές του.
Αποκαλύπτεται δηλαδή και επισήμως πως δεν υπάρχει ενιαίο μέτωπο των δανειστών απέναντι στην Ελλάδα. Λογικά, θα πρέπει πρώτα να τα βρουν μεταξύ τους οι δανειστές και μετά να τα βρούμε εμείς με αυτούς.
Όλα αυτά δεν είναι ευχάριστες εξελίξεις και θέλουν χρόνο για να διευθετηθούν, ενώ χρόνο εμείς δεν έχουμε, γιατί τον σπαταλήσαμε, σπρώχνοντας την αξιολόγηση, κοντά στις προεκλογικές περιόδους σε τρεις χώρες-βαρόμετρα της Ευρωζώνης.