Έξι μήνες πριν από τις θεωρούμενες κρίσιμες εκλογές, όχι μόνο για τη Γερμανία αλλά και ολόκληρη την Ευρώπη, το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα (SPD) δείχνει να «πετάει», μετά την ανακοίνωση ότι υποψήφιός του για την καγκελαρία θα είναι ο πρώην πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Μάρτιν Σουλτς, γράφει ο Μωυσής Λίτσης.
Από την έντυπη έκδοση
Του Μωυσή Λίτση
[email protected]
Έξι μήνες πριν από τις θεωρούμενες κρίσιμες εκλογές, όχι μόνο για τη Γερμανία αλλά και ολόκληρη την Ευρώπη, το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα (SPD) δείχνει να «πετάει», μετά την ανακοίνωση ότι υποψήφιός του για την καγκελαρία θα είναι ο πρώην πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Μάρτιν Σουλτς.
Το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα εμφανίζει στις δημοσκοπήσεις τα υψηλότερα ποσοστά του από το 2013, σε πολλές ξεπερνά το 30% και σε κάποια ήλθε πρώτο κόμμα με οριακή διαφορά από τους Χριστιανοδημοκράτες της Μέρκελ.
Επιπλέον ο Σουλτς συγκεντρώνει υψηλά ποσοστά και σχεδόν ισοψηφεί με τη Μέρκελ στο ερώτημα ποιον από τους δύο θα επέλεγαν οι Γερμανοί αν ψήφιζαν απευθείας καγκελάριο.
Η δημοσκοπική έκρηξη του SPD συνοδεύεται από δημοσιεύματα για αυξημένη συμμετοχή ανθρώπων στις συγκεντρώσεις του Σουλτς και αύξηση των αιτήσεων για ένταξη στο κόμμα.
Πραγματικότητα ή ευσεβής πόθος; Το γεγονός ότι η Μέρκελ κυβερνά από το 2005, έχοντας κερδίσει τρεις αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις, ενδεχομένως να έχει κουράσει τους Γερμανούς ψηφοφόρους που αναζητούν εναλλαγή στην εξουσία.
Ίσως η επιθυμία αυτή να εξηγεί την άνοδο του SPD και όχι τα λιγοστά δείγματα γραφής από τον υποψήφιό του Μάρτιν Σουλτς, ο οποίος έχει μιλήσει για αγώνα υπέρ της μεγαλύτερης ισότητας και καταπολέμηση των «βαθιών διαιρέσεων» της γερμανικής κοινωνίας.
Σε πρόσφατη συνέντευξή του στο περιοδικό Der Spiegel, υπερασπίστηκε τις μεταρρυθμίσεις του σοσιαλδημοκράτη καγκελάριου Γκέρχαρντ Σρέντερ, οι οποίες σηματοδότησαν την αποψίλωση του γερμανικού κράτους πρόνοιας και εισήγαγαν τις ευέλικτες μορφές εργασίας.
Οι υποσχέσεις περί ισότητας και ανακατανομής του Σουλτς δεν είναι παρά κλασικές θέσεις των Γερμανών Σοσιαλδημοκρατών, οι οποίες δεν φαίνεται να είχαν συγκινήσει ιδιαίτερα τους ψηφοφόρους στις προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις. Ούτως ή άλλως μέχρι τον Σεπτέμβριο ο δρόμος είναι μακρύς.
Τις διαθέσεις των Γερμανών άλλωστε ίσως δεν κρίνουν τόσο οι εσωκομματικές αντιπαραθέσεις, αλλά η διαφαινόμενη ακροδεξιά στροφή στην Ολλανδία και τη Γαλλία.
Το ξενοφοβικό κόμμα Εναλλακτική για τη Γερμανία δείχνει να συγκεντρώνει στις δημοσκοπήσεις 10% και να εδραιώνεται ως τρίτο κόμμα, όταν στις προηγούμενες εκλογές δεν είχε καταφέρει καν να εισέλθει στη Βουλή. Όσο για τις ευρωπαϊκές ελπίδες για απομάκρυνση από τη σκληρή λιτότητα του διδύμου Μέρκελ - Σόιμπλε;
Να θυμίσουμε απλά ότι η επανάκαμψη στα μέσα του ‘90 της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας σημαδεύτηκε από το ξήλωμα αυτού που μέχρι τότε ήταν «καμάρι» της Ευρώπης: του κοινωνικού κράτους.